1. Выпішыце з прыведзеных спалучэнняў слоў займеннікі
У дужках запішыце іх пачатковую форму:
Мне не давялося, здарылася ў іх, на
заўсёды з табой, вазьмі з сабою, у нейкім сэнсе, сама
шчаслівай на свеце, адзін са сваіх сшыткаў, якой был
дарога, нішто не вечна, з павагай да Вас.
Параўнальная характарыстыка літаратурных герояў (у. Караткевіч "Паром на бурнай рацэ") Літаратура з'яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш за ўсё, чалавека. Каб значна больш глыбока раскрыць характары, пісьменнікі часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. Такі прыём выкарыстаны Янкам Купалам у паэме "Курган" пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. У параўнальным плане пададзеныя вобразы Стэпке і Аленкі ў аповесці "На прасторах жыцця" Якуба Коласа. Гэтым прыёмам карыстаўся і у. Караткевіч пры стварэнні вобразаў Пора-Леановича і Гаравы ў апавяданні «Паром на бурнай рацэ». Абодвагерои - выпрабаваныя ў баях ваенныя ў чыне каззитанав, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам . У пачатку твора аўтар зазначае, што аднаму з іх, Пора-Леановичу, «не вельмі верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу Магілёва», таму «ў дапамогу яму» паставілі Юрыя Гаравы, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне.Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку Пора-Леановича: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. Бо ці можна прыхільна ставиццаи да чалавека, роля якога - шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. В. Караткевіч не навязвае нам сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто? Вось мы бачым Горова, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю старэнькую маці, каханую дзяўчыну надзею, марыць аб мірным жыцці. І раптам-стрэл! Гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў Пора-Леановіч. Гарава ўразіў (у які раз!) Яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнымі блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкі шнар паўз брыво і левую скронь - Ярлык паядынку. Многае можа сказаць пра героя яго партрэт.Пара-Леановіча выдавалі вочы аўтар далей скажа: "яго нахабныя і страшныя вочы гарэлі вясёлым шаленствам". І тут жа гораў дасць дакладную характарыстыку пара-Леановічу: "чалавек, які сядзіць насупраць яго, - страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, напэўна, зусім няма ў душы месца для так званых згрызот сумлення». І вельмі хутка мы ўпэўнімся ў гэтым. Наступная ноч выдалася "навальнічны". Дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым вады. Вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старых. На перасцярогу бывалага салдата Івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не здарылася бяды з прахожымі, Пора-Леановіч рэагуе іранічна: «Табе што да таго? Хай не суюцца ў ваду ... »І калі Гораў хоча неяк абразуміць Пора-Леановича, кажучы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ - гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша, і наша, і Польскае, і ўсякае.Іншага яны не падыходзяць. Людзей не шкадуй. Ні жанчын, ні дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе. І мы пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты Пора-Леановіч. Для яго галоўнае - стаць на той бок, які выйграе. А прысяга, закон гонару-гэта не для яго. Яшчэ больш поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы з жанчынай, жонкай Грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла памілаванне свайму мужу. Адзін (пара-Леановіч) ведаў, што пакаранне Грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну. Другі (Гораў), нічога не ведаючы, рызыкаваў сваім жыццём, каб пераправіць жанчыну на другі бераг раз'юшанай ракі. Менавіта гэтая вераб'іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць Пора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім народам. Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, не павінны жыць на зямлі, - падкрэслівае аўтар, - і адмоўны герой гіне на дуэлі.
Объяснение:
Расла некалькі стагоддзяў таму назад на пагорачку бяроза. Таўшчэзная, некалькі чалавек не ахапілі б яе. Так павялося, што каля бярозы вяскоўцы выпускалі пасвіцца свіней. За свіннямі наглядалі заўсёды малыя дзеці, якім яшчэ не давяралі каровы ганяць.
Так і ў той час адбывалася. Узышло сонца, вакол пагорка вішчалі свінні. Сядзелі ці бегалі пастушкі. Адна свіння ўсе ўцякала, як яе не пільнавалі, як не стараліся, а ўсю роўна нічога не дапамагала.
На гэты раз свіння чамусьці не ўцякала, і ўсе супакоіліся. Жывёліна аж забралася на самы верх пагорка, пад бярозу і стала там рыць. Звычайная справа да свінні. Вырыла здаравенную яму і сама туды залегла. Рохкае ды збоку на бок пераварочваецца.
Недзе пад поўдня пастушкі заварушыліся, трэба было жывёлін дамоў гнаць каб у самую спёку яны ў хлявах пастаялі. Свінні ж не вылазіла. Падбег хлопец, выцягнуў ён яе, і войкнуў ад нечаканасці. Каля свіння ўсхапілася з пад яе заблішчалі шматлікія залатоўкі. Давай ён хуценька збіраць. А быў той хлопчык з надта беднай сям’і.
Калі самы багаты вясковец пра гэта даведаўся, то месца сабе не знаходзіў. Ноччу пабег з рыдлёўкай раскопваць яму. Не думаў, што смерць сваю тут знойдзе. Капнуў пару разоў, дрэва нахілілася і задавіла яго. А з ямкі пабегла вада - вадзіцай. Тую ручаінку якая ў рэчку разлілася назвалі Бяроза.
Объяснение: