Здольнасці не зводзяцца да наяўных у індывіда ведаў, навыкаў і уменняў. Яны выяўляюцца ў шпаркасці, глыбіні і трываласці авалодання прыёмамі некаторай дзейнасці. Аснову здольнасцяў складаюць прыродныя, фізічныя і псіхічныя ўласцівасці чалавека, спадчынныя ім ад бацькоў (напрыклад, асаблівасці глядзельнага ўспрымання, памяці, наяўнасць слыху і інш ). Гэтыя прыродныя ўласцівасці прынята называць задаткамі. Яны задаюць то, у якім кірунку будуць у далейшым развівацца здольнасці. Якасны ўзровень развіцця здольнасцяў выяўляецца паняццем таленту. Талентам называюць такую сукупнасць здольнасцяў, якая дазваляе атрымаць прадукт дзейнасці, які адрозніваецца навізной, высокім дасканаласцю і грамадскай значнасцю. Таленавіты чалавек цалкам сябе аддае той дзейнасці, да якой у яго схільнасць . Можна нават сказаць , што ён « спальвае сябе цалкам» . Бо ўсё свой вольны час , кожную вольную хвіліну, кожную секунду ён прысвячае сваёй справе . Але ўсё гэта не праходзіць бясследна. Бо вынікам такога ўпартай працы, такіх старанняў звычайна з’яўляецца стварэнне чагосьці новага, якое можа мець значэння для ўсяго чалавецтва. Тым самым гэты чалавек асвятляе шлях іншым і стварае прасторы для наступнага даследаванні і стварэння чагосьці яшчэ больш удасканаліць . Менавіта пры дапамозе таленавітых людзей чалавецтва можа ісці па шляху прагрэсу і рухацца наперад.
Талент – гэта здольнасць верыць у успех. Ён да гэтага часу дзівіць нас сваёй разнастайнасцю. Верагодней за ўсё, талент назапашваецца ад пакалення да пакалення і, аднойчы, выяўляецца ў поўнай сіле. Сучасныя навукоўцы вылучаюць пэўныя тыпы таленту, якімі валодаюць людзі ў той ці іншай ступені. Талантлівы чалавек, як бы асуджаны на талент. Бо гэта дар, які яму дадзены не выкарыстоўваць – вялікая дзёрзкасць і глупства. Многія лічаць, што таленавіты чалавек таленавіты ва ўсім. Толькі па -сапраўднаму таленавітыя людзі павінны мець моцны характар і здолець не згубіць свой дар. Гэтыя людзі дамагаюцца найвышэйшых поспехаў і перад імі адкрываюцца ўсё гарызонты для праявы сваіх асаблівасцей. Талент не можа жыць без свабоды, як птушка без паветра . Вельмі важна выявіць талент у самім сабе.
З сказанага вышэй можна зрабіць выснову, што талент – гэта вышэйшая ўзнагарода для чалавека. Бо ён можа пакінуць бясследна след на зямлі, асвятляючы шлях іншым .
Прыход К. Крапівы ў драматургію даследчыкі яго творчасці атэстуюць як з'яву абсалютна заканамерную (мастацкая эвалюцыя пісьменніка вяла менавіта да гэтага), хоць сам пісьменнік не выключае фактар пэўнай выпадковасці
Блізкае знаёмства з працай флагмана беларускага тэатральнага мастацтва пераканала К. Крапіву, што ў рэпертуары тэатраў бракуе п'ес маральна-этычнага зместу, таму ў першым сваім драматургічным творы «Канец дружбы» (1932), адзначаным, дарэчы, другой прэміяй на ўсебеларускім конкурсе 1933 г., асноўную ўвагу ўдзяліў як паказу пэўных сацыяльна значных падзей, так і мастацкаму даследаванню дыялектычна супярэчлівых стасункаў .
Пісьменнік увесь час падкрэсліваў, што сэнсавым ядром усіх яго п'ес, пачынаючы з самай першай, былі менавіта такія калізіі, і злёгку крыўдаваў на даследчываў яго творчасці, што яны не заўсёды заўважаюць гэту акалічнасць. «Канец дружбы» — адзін з самых загадкавых твораў К. Крапівы. Яму, як нікому іншаму, пашанцавала на самыя розныя, часам узаемавыключальныя. У пэўным сэнсе «Канец дружбы» можна разглядаць як другую частку рамана «Мядзведзічы». Тэма дружбы паслужыла прызмай праз якое ён больш ярка і пераканаўча паказаў праявы тагачаснай рэчаіснасці.
Драма «Партызаны» (1937) сваім з’яўленнем была прымеркавана да дваццатай гадавіны Кастрычніцкай рэвалюцыі. I калі «Канец дружбы» можна лічыць першаснай заяўкай на званне драматурга, дык «Партызаны» засведчылі, наколькі сур'ёзнай яна аказалася. Паказ барацьбы беларускага народа супраць белапольскіх акупантаў атрымаўся яркім, праўдзіва-пераканальным. Ён паказваўся таксама на першай Дэкадзе беларускага мастацтва ў Маскве (1940), быў адным з самых рэпертуарных у час Вялікай Айчыннай вайны. П'еса і сёння часта ставіцца самадзейнымі тэатральнымі калектывамі. Камедыя па праву ўвайшла ў залаты фонд беларускай драматургіі.
У час Вялікай Айчыннай вайны К. Крапіва напісаў некалькі драматургічных твораў. З чэрвеня 1943 г. адбылася прэм'ера спектакля «Проба агнём».
Меншы творчы поспех спаткаў драматурга пры напісанні аднаактовай драмы «Валодзеў гальштук» (1943), прысвечанай паказу барацьбы беларускіх падпольшчыкаў і партызан з нямецкімі акупантамі.
Затое сатырычная камедыя «Мілы чалавек» (1945) стала выдатнай з'явай не толькі беларускай, але і ўсёй савецкай камедыяграфіі. Выдатнай і нечаканай, калі ўлічыць, што менавіта на сярэдзіну — канец 1945 г. прыладае новы ўсплёск параднай літаратуры.
Менш плённымі аказаліся драматургічныя здзяйсненні К. Крапівы ў пасляваенны час. Прынамсі, сам пісьменнік да сваіх творчых няўдач адносіў драмы «З народам» (1948), «Зацікаўленая асоба» (1953), «Людзі і д'яблы» (1958). Сапраўды, ніводзін з гэтых твораў не дасягнуў мастацкага ўзроўню сатырычнай камедыі «Хто смяецца апошнім»: згубнае ўздзеянне тэорыі бесканфліктнасці адбілася на творчасці нават такога выдатнага майстра, якім быў К. Крапіва.
Выклікам тагачаснай драматургічнай практыцы была расцэнена драма «Людзі і д'яблы». Яе аўтару давялося выслухаць нямала папрокаў за тое, што цэнтральнае месца ў п'есе заняла фігура здрадніка Скробата-Нёманскага. Але былі і іншыя меркаванні, таму драма без асаблівых перашкод трапіла на сцэны тэатраў, заваяваўшы вялікую папулярнасць.
Менш пашанцавала драме «Зацікаўленая асоба». Сам аўтар прызнаваўся: «Мне не ўдалося звязаць усе падзеі ў п'есе ў адзін моцны сюжэтны вузел, паставіць дзейных асоб у такія ўзаемаадносіны, каб яны з найбольшай паўнатой і з розных бакоў раскрыліся ў працэсе ўзаемадзеяння. Адсюль некаторыя вобразы, паказаныя толькі адным бокам, атрымаліся схематычнымі»
Лірычная камедыя «Пяюць жаваранкі» (1950) з усіх пасляваенных твораў К. Крапівы прыцягнула да сябе найбольшую ўвагу. У 1951 г. яе адзначылі Дзяржаўнай прэміяй СССР, звыш 50 тэатраў СССР уключылі яе ў свой рэпертуар, ставілася яна таксама ў замежных тэатрах. Гэта адзін з самых светлых, жыццярадасных драматургічных твораў К. Крапівы, амаль цалкам пазбаўленых сатырычных фарбаў.
У 1972 г. К. Крапіва закончыў напісанне фантастычнай камедыі «Брама неўміручасці», якая стала вынікам усёй папярэдняй яго творчасці — і не толькі драматургічнай. Гэты твор сямідзесяцішасцігадовага пісьменніка не быў звычайнай сенсацыяй. Глыбінёй зместу вызначаліся і ранейшыя яго п'есы, а «Брама неўміручасці» ўразіла выразным касмізмам, глабальнасцю праблематыкі.
Апошнюю сваю п'есу — псіхалагічную драму «На вастрыі» К. Крапіва завяршыў у 1982 г. можна смела сцвярджаць: пачуццё сучаснасці, уменне разгледзець характэрнае, вызначальнае ў падзеях эпохі не пакідала К. Крапіву да самага канца яго жыцця.
Здольнасці не зводзяцца да наяўных у індывіда ведаў, навыкаў і уменняў. Яны выяўляюцца ў шпаркасці, глыбіні і трываласці авалодання прыёмамі некаторай дзейнасці. Аснову здольнасцяў складаюць прыродныя, фізічныя і псіхічныя ўласцівасці чалавека, спадчынныя ім ад бацькоў (напрыклад, асаблівасці глядзельнага ўспрымання, памяці, наяўнасць слыху і інш ). Гэтыя прыродныя ўласцівасці прынята называць задаткамі. Яны задаюць то, у якім кірунку будуць у далейшым развівацца здольнасці. Якасны ўзровень развіцця здольнасцяў выяўляецца паняццем таленту. Талентам называюць такую сукупнасць здольнасцяў, якая дазваляе атрымаць прадукт дзейнасці, які адрозніваецца навізной, высокім дасканаласцю і грамадскай значнасцю. Таленавіты чалавек цалкам сябе аддае той дзейнасці, да якой у яго схільнасць . Можна нават сказаць , што ён « спальвае сябе цалкам» . Бо ўсё свой вольны час , кожную вольную хвіліну, кожную секунду ён прысвячае сваёй справе . Але ўсё гэта не праходзіць бясследна. Бо вынікам такога ўпартай працы, такіх старанняў звычайна з’яўляецца стварэнне чагосьці новага, якое можа мець значэння для ўсяго чалавецтва. Тым самым гэты чалавек асвятляе шлях іншым і стварае прасторы для наступнага даследаванні і стварэння чагосьці яшчэ больш удасканаліць . Менавіта пры дапамозе таленавітых людзей чалавецтва можа ісці па шляху прагрэсу і рухацца наперад.
Талент – гэта здольнасць верыць у успех. Ён да гэтага часу дзівіць нас сваёй разнастайнасцю. Верагодней за ўсё, талент назапашваецца ад пакалення да пакалення і, аднойчы, выяўляецца ў поўнай сіле. Сучасныя навукоўцы вылучаюць пэўныя тыпы таленту, якімі валодаюць людзі ў той ці іншай ступені. Талантлівы чалавек, як бы асуджаны на талент. Бо гэта дар, які яму дадзены не выкарыстоўваць – вялікая дзёрзкасць і глупства. Многія лічаць, што таленавіты чалавек таленавіты ва ўсім. Толькі па -сапраўднаму таленавітыя людзі павінны мець моцны характар і здолець не згубіць свой дар. Гэтыя людзі дамагаюцца найвышэйшых поспехаў і перад імі адкрываюцца ўсё гарызонты для праявы сваіх асаблівасцей. Талент не можа жыць без свабоды, як птушка без паветра . Вельмі важна выявіць талент у самім сабе.
З сказанага вышэй можна зрабіць выснову, што талент – гэта вышэйшая ўзнагарода для чалавека. Бо ён можа пакінуць бясследна след на зямлі, асвятляючы шлях іншым .
Прыход К. Крапівы ў драматургію даследчыкі яго творчасці атэстуюць як з'яву абсалютна заканамерную (мастацкая эвалюцыя пісьменніка вяла менавіта да гэтага), хоць сам пісьменнік не выключае фактар пэўнай выпадковасці
Блізкае знаёмства з працай флагмана беларускага тэатральнага мастацтва пераканала К. Крапіву, што ў рэпертуары тэатраў бракуе п'ес маральна-этычнага зместу, таму ў першым сваім драматургічным творы «Канец дружбы» (1932), адзначаным, дарэчы, другой прэміяй на ўсебеларускім конкурсе 1933 г., асноўную ўвагу ўдзяліў як паказу пэўных сацыяльна значных падзей, так і мастацкаму даследаванню дыялектычна супярэчлівых стасункаў .
Пісьменнік увесь час падкрэсліваў, што сэнсавым ядром усіх яго п'ес, пачынаючы з самай першай, былі менавіта такія калізіі, і злёгку крыўдаваў на даследчываў яго творчасці, што яны не заўсёды заўважаюць гэту акалічнасць. «Канец дружбы» — адзін з самых загадкавых твораў К. Крапівы. Яму, як нікому іншаму, пашанцавала на самыя розныя, часам узаемавыключальныя. У пэўным сэнсе «Канец дружбы» можна разглядаць як другую частку рамана «Мядзведзічы». Тэма дружбы паслужыла прызмай праз якое ён больш ярка і пераканаўча паказаў праявы тагачаснай рэчаіснасці.
Драма «Партызаны» (1937) сваім з’яўленнем была прымеркавана да дваццатай гадавіны Кастрычніцкай рэвалюцыі. I калі «Канец дружбы» можна лічыць першаснай заяўкай на званне драматурга, дык «Партызаны» засведчылі, наколькі сур'ёзнай яна аказалася. Паказ барацьбы беларускага народа супраць белапольскіх акупантаў атрымаўся яркім, праўдзіва-пераканальным. Ён паказваўся таксама на першай Дэкадзе беларускага мастацтва ў Маскве (1940), быў адным з самых рэпертуарных у час Вялікай Айчыннай вайны. П'еса і сёння часта ставіцца самадзейнымі тэатральнымі калектывамі. Камедыя па праву ўвайшла ў залаты фонд беларускай драматургіі.
У час Вялікай Айчыннай вайны К. Крапіва напісаў некалькі драматургічных твораў. З чэрвеня 1943 г. адбылася прэм'ера спектакля «Проба агнём».
Меншы творчы поспех спаткаў драматурга пры напісанні аднаактовай драмы «Валодзеў гальштук» (1943), прысвечанай паказу барацьбы беларускіх падпольшчыкаў і партызан з нямецкімі акупантамі.
Затое сатырычная камедыя «Мілы чалавек» (1945) стала выдатнай з'явай не толькі беларускай, але і ўсёй савецкай камедыяграфіі. Выдатнай і нечаканай, калі ўлічыць, што менавіта на сярэдзіну — канец 1945 г. прыладае новы ўсплёск параднай літаратуры.
Менш плённымі аказаліся драматургічныя здзяйсненні К. Крапівы ў пасляваенны час. Прынамсі, сам пісьменнік да сваіх творчых няўдач адносіў драмы «З народам» (1948), «Зацікаўленая асоба» (1953), «Людзі і д'яблы» (1958). Сапраўды, ніводзін з гэтых твораў не дасягнуў мастацкага ўзроўню сатырычнай камедыі «Хто смяецца апошнім»: згубнае ўздзеянне тэорыі бесканфліктнасці адбілася на творчасці нават такога выдатнага майстра, якім быў К. Крапіва.
Выклікам тагачаснай драматургічнай практыцы была расцэнена драма «Людзі і д'яблы». Яе аўтару давялося выслухаць нямала папрокаў за тое, што цэнтральнае месца ў п'есе заняла фігура здрадніка Скробата-Нёманскага. Але былі і іншыя меркаванні, таму драма без асаблівых перашкод трапіла на сцэны тэатраў, заваяваўшы вялікую папулярнасць.
Менш пашанцавала драме «Зацікаўленая асоба». Сам аўтар прызнаваўся: «Мне не ўдалося звязаць усе падзеі ў п'есе ў адзін моцны сюжэтны вузел, паставіць дзейных асоб у такія ўзаемаадносіны, каб яны з найбольшай паўнатой і з розных бакоў раскрыліся ў працэсе ўзаемадзеяння. Адсюль некаторыя вобразы, паказаныя толькі адным бокам, атрымаліся схематычнымі»
Лірычная камедыя «Пяюць жаваранкі» (1950) з усіх пасляваенных твораў К. Крапівы прыцягнула да сябе найбольшую ўвагу. У 1951 г. яе адзначылі Дзяржаўнай прэміяй СССР, звыш 50 тэатраў СССР уключылі яе ў свой рэпертуар, ставілася яна таксама ў замежных тэатрах. Гэта адзін з самых светлых, жыццярадасных драматургічных твораў К. Крапівы, амаль цалкам пазбаўленых сатырычных фарбаў.
У 1972 г. К. Крапіва закончыў напісанне фантастычнай камедыі «Брама неўміручасці», якая стала вынікам усёй папярэдняй яго творчасці — і не толькі драматургічнай. Гэты твор сямідзесяцішасцігадовага пісьменніка не быў звычайнай сенсацыяй. Глыбінёй зместу вызначаліся і ранейшыя яго п'есы, а «Брама неўміручасці» ўразіла выразным касмізмам, глабальнасцю праблематыкі.
Апошнюю сваю п'есу — псіхалагічную драму «На вастрыі» К. Крапіва завяршыў у 1982 г. можна смела сцвярджаць: пачуццё сучаснасці, уменне разгледзець характэрнае, вызначальнае ў падзеях эпохі не пакідала К. Крапіву да самага канца яго жыцця.