10. Адзначце сказы, у якіх дзеепрыслоўі і дзеепрыслоўныя звароты трэба выдзеліць коскамі: а) Аднаго разу ўдзень узлезшы на сена, каб схавацца ад гарачыні, я не ўбачыў гнязда на яго звычайным месцы; б) Маці ўжо гады тры назад перабралася з вёскі, але па-ранейшаму не можа сядзець склаўшы рукі; B) Кабан рые павольней усё болей і болей углыбляючыся ў зямлю; г) А паўз дарогу пакалыхваючыся цвітуць рамонкі; д) Жораў агледзеўся і прытанцоўваючы зрабіў некалькі крокаў.

Ранiца пачалася з дажджу. Восень. как бы не жадала сустракацца з летам. Яна оплаквала яшчэ не да канца пажауцелыя дрэвы., кусты траву, лiстапад. Але ужо упэунена, зачыняу сцяжынкi рознакаляровай лiствой, вялiкiм махровым дываном. ПтушкI яшчэ не паляцелI. Але ужо не былI так прыкметны у  садах и парках. Яшчэ трохи и першыя замарзкI  погоняць Iх на поудзень. А пакуль надвор*е дае iм сабIрацца з сiламi. Вось ужо спяшаюцца у школу руплiвыя вучнI, упэуненна обходзячы лужы. I з гонарам нясуць партфелi, у якiх ляжаць не толькI падручнIкi, але I саспелыя восеньскiя яблыкI, якiя запалняюць водарам усе прастору партфеля. Восень-пачатак вучобы, пачатак новага жыцця. Восень прадвеснiк заканчэння каляндарнага года, падвядзенне вынiкау цэлага лета

Я вельмі люблю лес. Нездарма ў кожнага мастака, пісьменніка ёсць творы, прысвечаныя лесу.
  ...Вось я іду знаёмай сцяжынкай. Цёпла свеціць асенняе сонейка. Над полем плыве павуцінне. У небе віднеюцца ланцужкі жураўлёў і чуецца ix сумнае курлыканне.
  Пepшымі мяне сустракаюць маладыя асінкі. Яны шумяць пачырванелымі лісточкамі, быццам хочуць мне нешта сказаць. За асіннікам віднеецца сасоннік. 
  Які прыгожы лес восенню! Колькі ў iм колераў! Пад нагамі шамаціць залатое лісце. На фоне зялёнага колеру сосен параскіданы лапікамі жоўтыя лісты бяроз, цёмна-карычневыя лісты дубоў.
  Ціха ў лесе. Я ў ім адна. Ніхто не перашкаджае мне думаць. І вось я ўбачыла сямейку баравікоў. Напэўна, сюды даўно ніхто не заходзіў. Пакуль я іx зразала, слухала, як сосны перашэптваюцца пaмiж сабой. Потым знайшла пянёк, аблеплены апенькамі. Якая прыгажосць! Раптам убачыла маленькі ручаёк, якога раней тут не было. Мусіць, ён утварыўся пасля дажджу на тым тыдні, калі была моцная навальніца, i дождж ішоў цэлы дзень.
  Пад апошнімі цёплымі пpaменямі сонца грэецца вуж. Ён убачыў мяне і як быццам усміхнуўся, высунуўшы язычок.
  Я зайшла ўглыб лесу. Раптам убачыла вавёрку. Яна паглядзела на мяне сваімі чорнымі вочкамі, хутка паскакала з дрэва на дрэва і знікла.
   Калі стамілася, я села на палянцы адпачыць. Мне так было добра! І я зразумела, што без лесу жыць нельга. Летам ён карміў мяне ягадамі, восенню – грыбамі. У думках я дзякую лесу за тое, што ён мне падарыў цэлы кош грыбоў, ды не абы-якіх, і збіраюся ісці дадому. Чырвоная каліна праводзіць мяне яркім позіркам, а ўраджайная рабіна не можа варухнуць ніводнай галінкай пад цяжарам аранжавых ягад. Будзе што есці птушкам зімой.
  Восень дадала лесу шмат прыгожых фарбаў. Так лес рыхтуецца да зімовага адпачынку, каб пасля яго ўзняцца з новай сілай i хараством.