ответКупала — гэта нястрымны паток, які шукае сабе рэчышча і знаходзіць яго там, дзе дагэтуль не было ніводнага жыватворнага струменя. Гэта аратай, які нястомна арэ, час ад часу паднімаючы голаў, каб выцерці на твары пот і паглядзець на неба. Гэта чалавек, які толькі што навучыўся спяваць і, уражаны сваёй песняй і ўзрадаваны ёю, выцінае і выцінае ўсё новыя рулады — і маладосцю, сілаю, непасрэднасцю вее ад ягонай песні, што хавае ў сабе ўсе адценні пачуцця. Гэта, урэшце, чорнарабочы паэзіі, якому да ўсяго трэба дайсці самому, і калі ў яго не ўсё часам ладзіцца, дык за яго ніхто пакуль гэтага не паправіць — усё трэба рабіць самому. Ён нястомны працаўнік: нават на агляд зробленага яму нестае часу. Працаваць, працаваць, працаваць. Можа, іншыя пасля зробяць лепш за яго, але сваё ён павінен зрабіць як найболей і як найлепш…”.
Я хачу расказаць гісторыю жыцця майго хатняга ўлюбёнца, ката Барсіка.
Яго падарылі нам тры гады таму як асобіна жаночага полу, якую мы назвалі Басей. Шапіках падрасла і апынулася Барсік, але ласкальных Бася так і замацавалася за ім.
Барсік быў гуллівым пухнатым камячком золотйсто-белага колеру з блакітнымі вачыма. Але паступова з цудоўнага маленькага кацяняці Бася ператварыўся ў дарослага выхаванага, ката. Цяпер ён нікому не падпарадкоўваўся: быў незалежны і важны. Жартам мы празвалі яго "інтэлігентам". Калі ўвесну мы прывезлі яго да бабулі ў вёску, ён адчуў шок - прасядзеў за канапцы больш сутак.
Да майго прыезду, праз два месяцы, Бася ўжо асвоіўся. Пазней бабуля распавядала мне, як суседскі кот загнаў Басю на самую верхнюю галінку грушы. Бабуля прачнулася ад крыкаў і выбегла, каб дапамагчы кату. Бася паспрабаваў саскочыць з дрэва, але падвярнуў лапу. Прыйшлося бабулі даглядаць за Басяй: яна наклала яму на лапу шыну. Прайшоў тыдзень. Стаяў дажджлівы дзень, на вуліцы было
ответКупала — гэта нястрымны паток, які шукае сабе рэчышча і знаходзіць яго там, дзе дагэтуль не было ніводнага жыватворнага струменя. Гэта аратай, які нястомна арэ, час ад часу паднімаючы голаў, каб выцерці на твары пот і паглядзець на неба. Гэта чалавек, які толькі што навучыўся спяваць і, уражаны сваёй песняй і ўзрадаваны ёю, выцінае і выцінае ўсё новыя рулады — і маладосцю, сілаю, непасрэднасцю вее ад ягонай песні, што хавае ў сабе ўсе адценні пачуцця. Гэта, урэшце, чорнарабочы паэзіі, якому да ўсяго трэба дайсці самому, і калі ў яго не ўсё часам ладзіцца, дык за яго ніхто пакуль гэтага не паправіць — усё трэба рабіць самому. Ён нястомны працаўнік: нават на агляд зробленага яму нестае часу. Працаваць, працаваць, працаваць. Можа, іншыя пасля зробяць лепш за яго, але сваё ён павінен зрабіць як найболей і як найлепш…”.
Объяснение:
Я хачу расказаць гісторыю жыцця майго хатняга ўлюбёнца, ката Барсіка.
Яго падарылі нам тры гады таму як асобіна жаночага полу, якую мы назвалі Басей. Шапіках падрасла і апынулася Барсік, але ласкальных Бася так і замацавалася за ім.
Барсік быў гуллівым пухнатым камячком золотйсто-белага колеру з блакітнымі вачыма. Але паступова з цудоўнага маленькага кацяняці Бася ператварыўся ў дарослага выхаванага, ката. Цяпер ён нікому не падпарадкоўваўся: быў незалежны і важны. Жартам мы празвалі яго "інтэлігентам". Калі ўвесну мы прывезлі яго да бабулі ў вёску, ён адчуў шок - прасядзеў за канапцы больш сутак.
Да майго прыезду, праз два месяцы, Бася ўжо асвоіўся. Пазней бабуля распавядала мне, як суседскі кот загнаў Басю на самую верхнюю галінку грушы. Бабуля прачнулася ад крыкаў і выбегла, каб дапамагчы кату. Бася паспрабаваў саскочыць з дрэва, але падвярнуў лапу. Прыйшлося бабулі даглядаць за Басяй: яна наклала яму на лапу шыну. Прайшоў тыдзень. Стаяў дажджлівы дзень, на вуліцы было