Кожны чалавек хоць раз у жыцці задумваўся над тым, ці правільна ён выбраў прафесію, ці падыходзіць ён для сваей працы. Нярэдка людзі разумеюць, што выбралі непадыходную прафесію. Каб такіх думак не ўзнікала, варта яшчэ ў дзяцінстве пачынаць задумвацца аб будучыні, разглядаць усе магчымыя варыянты, прымаць пад увагу парады блізкіх і родных людзей, і, безумоўна, апошняе слова ў прыняцці такога няпростага рашэння, у любым выпадку, павінна заставацца за вамі і толькі за вамі. Як мне здаецца, ідэальная праца – гэта магчымасць займацца любімай справай у спалучэнні з добрай заработнай платай. Калі казаць пра мяне, то я з дня ў дзень старалася знайсці занятак, якое прыйшлося б мне па душы. І вось, нарэшце, выбар зроблены. Я вырашыла, што ў будучым стану журналісткай. Пры выбары гэтай прафесіі я старалася абапірацца на свае асабістыя перавагі, улічваючы ўменні і здольнасці. У выніку я знайшла менавіта тое, што, на мой погляд, ідэальна мне падыходзіць. Мая будучая прафесія даволі-такі незвычайная, патрабуе творчага падыходу і поўнай аддачы ад мяне. Калі казаць аб ёй больш падрабязна, то можна адзначыць, што ў працы журналіста, як і ў любой іншай, ёсць свае плюсы і мінусы. Такім чынам, журналістыка. Гэта, перш за ўсе, праца з тэкстам і «сырымі» інфармацыйнымі дадзенымі. Маёй задачай будзе з’яўляцца збор, апрацоўка, і выклад даступным і цікавым мовай інфармацыі для аўдыторыі. Прафесія журналіст – адна з самых запатрабаваных, таму, я спадзяюся, што да таго часу, калі я скончу інстытут, вакансій будзе звышдастаткова, і я змагу займацца любімай справай. Перавагамі абранай мною прафесіі я магу назваць магчымасць падарожнічаць і сустракацца з абсалютна рознымі людзьмі. Акрамя таго, журналісты маюць права бываць там, куды звычайным людзям ўваход забаронены. Працуючы журналісткай у выдавецтве або, напрыклад, у газеце, я змагу сябе праявіць, як чалавека мэтанакіраванага і працавітага. Акрамя гэтага, я валодаю добрай памяццю, што таксама спатрэбіцца мне на падобнай працы. Узважыўшы ўсе «за» і «супраць» у гэтай прафесіі, я выявіла ўсяго два мінусу. Першы недахоп – гэта ненармаваны працоўны дзень, а другі – журналістыка ўваходзіць у спіс небяспечных прафесій і займае зусім не апошняе месца. Але хіба можна адмовіцца ад усіх тых перспектыў, якія перада мной адкрые гэтая цікавая прафесія дзеля лішняга гадзіны сну ці адпачынку? Мне здаецца, што не. Як можна заўважыць, пераваг у абранай мною прафесіі значна больш, чым недахопаў. Акрамя ўсяго вышэйсказанага, варта таксама дадаць, што, раз я збіраюся працаваць у выдавецтве, то праца шмат у чым будзе калектыўная, а значыць, будуць важныя ўзаемаадносіны паміж людзьмі, з якімі мне трэба працаваць. Так як калектыў – гэта аб’яднанне людзей, то я, будучы членам гэтага аб’яднання, паспрабую зрабіць усе, што ад мяне залежыць, каб складацца з маімі калегамі ў добрых сяброўскіх адносінах. Важна будзе навучыцца быць талерантнай, а таксама, старацца па меры магчымасцяў дапамагаць супрацоўнікам у выпадках ўзнікнення ў іх цяжкасцяў. Акрамя гэтага, трэба будзе шмат працаваць, развіваючы і ўдасканальваючы свае здольнасці, паляпшаючы сваю працу і павышаючы ўзровень кваліфікацыі, каб атрымаць нейкія перавагі на фоне іншых, такіх жа, як і я работнікаў выдавецтва, што дапаможа мне прасоўвацца ўверх па кар’ернай лесвіцы. Павышэнне па службе, павага калегаў і адсутнасьць заўваг і прэтэнзій з боку працадаўцаў будуць азначаць, што я не памылілася ў выбары прафесіі, і не ўзнікне нават думкі аб тым, што праца для мяне непосильна або чым-то не задавальняе. А гэта ж самае галоўнае – любіць сваю прафесію.
Цэнтральнай праблемай п'есы Аляксея Дударава "Кім" з'яўляецца выздараўленне дзяўчыны Юлі, над жыццём якой навіс дамоклаў меч зоны (відавочна, радыяцыйнай). Але выздараўленне (маральнае) патрэбна і яшчэ аднаму герою – крымінальнаму дзеячу Каралёву. Характары названых персанажаў увасабляюць фактычна сутнасць гуманізму і бесчалавечнасці: Юля, нягледзячы на абмежаванасць у матэрыяльных сродках, апякуецца яшчэ і трыма дзецьмі, а вельмі заможны Каралёў адчувае недахоп звычайнай дабрыні. Каб зразумець гэта, яму спатрэбілася перажыць шэраг супадзенняў, у якіх галоўную ролю сыграў падлетак Кім – магчыма, у нечым занадта ідэальны, але праўдзіва адкрыты і чалавечны. Супадзенні толькі знешне, сюжэтна падрыхтавалі глебу для шчаслівай развязкі, таму што галоўным чыннікам стала каханне, якое ўрэшце і паставіла на ногі Юлю. У сваёй п'есе драматург даводзіць, што любоў і чалавечнасць спараджаюць ланцужковую рэакцыю, якая спрыяе духоўнаму выздараўленню ўсяго грамадства.
Галоўным героем п’есы, Кім – трынаццацігадовы хлопчык з нялёгкім лёсам, менавіта ён знаходзіцца ў цэнтры падзей п’есы: прыёмны сын Юліі, як пасля высвятляецца – сапраўдны сын Ігара Каралёва. Разумны, шчыры, глыбокі, клапатлівы хлопчык, адданы сваёй прыёмнай матулі, іншым дзецям з дзіцячага дому сямейнага тыпу. Вобраз Кіма з’яўляецца асноўным у п’есе. Асноўная ідэя гэтага вобраза – сцвярджэнне думкі аб тым, што чалавек з юных гадоў павінен несці адказнасць за блізкіх, быць чулым і моцным у любых жыццёвых абставінах, мець актыўную жыццёвую пазіцыю. Кім хадзіў да багатых людзей, выдаваў сябе за іх сына і вы грошы на лячэнне Юлі. Кіма нельга асуджаць. Ён не хацеў, каб яго блізкі чалавек памёр, калі ён не мог выратаваць сваю сапраўдную матулю, то ён лічыў магчымым выратаваць прыёмную, да якой прывязаўся і палюбіў. Яму нялёгка гэта рабіць, аднак любоў да сваёй матулі пераважае сорам.
На працягу ўсёй аповесці, мова Кіма насычана цікавымі зваротамі – «мэм», «мадмуазэль», ён ветлівы, разважлівы, начытаны хлопчык, ён цытуе знакамітыя творы, шмат ведае, клапоціцца пра ўсіх, ён маленькі мужчына,эрудыт, для яго характэрна пачуццё гумару, філасоўскія развагі, ён лічыць сябе даволі дарослым, шмат ведае, любіць іранізіраваць, можа паставіць у тупік любога дарослага сваімі развагамі. Неардынарная асоба, чулы, адказны хлопчык, у якога ранімая душа.
Юлія – прыгожая, летуценная, вельмі добрая, шчырая, самаадданая, здольная на сапраўднае каханне, вельмі любіць і песціць сваіх прыёмных дзетак, якія адказваюць ёй узаемнасцю.
У Ігара Каралёва быў цяжкі лёс – яго пакінула маці на падаконніку на вакзале, ён ведае, што такое выжыванне, звонку ён здаецца жорсткім і бессардэчным, аднак у душы – гэта недалюблены матуляй дзіцёнак. У яго нямала дрэнных звычак і рыс характару: ён лаецца, займаецца бандытызмам, у яго жорсткі, напорысты і бясстрашны характар, ён самаўпэўнены, рэзкі, часам вельмі брыдкаслоўны і ваяўнічы. У свеце Каралева вядуць разборкі з дапамогай кулакоў і стрэлаў. Магутнасць забяспечваюць тоўстыя пачкі «зялёных». Імі ж аплачваецца адданасць целаахоўнікаў - усё зробяць, толькі пстрыкні пальцамі. Аднак у яго захавалася нямала і станоўчых рыс: ён здольны пакахаць, у глыбіні душы ён добры, міласэрны, прамадушны, ён не страціў чалавечнасці, у глыбіні душы ён жадае вырвацца з жорсткага і бруднага свету мафіі.
У п'есе Аляксея Дударава «Кім» ўздымаюцца жыццёвыя, маральныя праблемы. У кожным чалавеку ёсць кропля святла і чысціні, нават у самым дрэнным. Праўда, у большасці гэта глыбока схавана пад грузам пражытых гадоў і назапашаных памылак. Але калі абставіны змяняюцца, змяняюцца і людзі, становяцца чысцей і дабрэй. Каханне топіць лёд у сэрца, дапамагае змяніцца людзям, выратоўвае ад смяротных хваробаў…гэтай гісторыяй аўтар сцвярджае каштоўнасць біблейскай ісціны аб тым, што людзі павінны любіць і падтрымліваць адно аднаго.
Варта адзначыць жанравую адметнасць п'есы. «Кім» – гэта крымінальная меладрама.
Калі казаць пра мяне, то я з дня ў дзень старалася знайсці занятак, якое прыйшлося б мне па душы. І вось, нарэшце, выбар зроблены. Я вырашыла, што ў будучым стану журналісткай. Пры выбары гэтай прафесіі я старалася абапірацца на свае асабістыя перавагі, улічваючы ўменні і здольнасці. У выніку я знайшла менавіта тое, што, на мой погляд, ідэальна мне падыходзіць.
Мая будучая прафесія даволі-такі незвычайная, патрабуе творчага падыходу і поўнай аддачы ад мяне. Калі казаць аб ёй больш падрабязна, то можна адзначыць, што ў працы журналіста, як і ў любой іншай, ёсць свае плюсы і мінусы.
Такім чынам, журналістыка. Гэта, перш за ўсе, праца з тэкстам і «сырымі» інфармацыйнымі дадзенымі. Маёй задачай будзе з’яўляцца збор, апрацоўка, і выклад даступным і цікавым мовай інфармацыі для аўдыторыі. Прафесія журналіст – адна з самых запатрабаваных, таму, я спадзяюся, што да таго часу, калі я скончу інстытут, вакансій будзе звышдастаткова, і я змагу займацца любімай справай.
Перавагамі абранай мною прафесіі я магу назваць магчымасць падарожнічаць і сустракацца з абсалютна рознымі людзьмі. Акрамя таго, журналісты маюць права бываць там, куды звычайным людзям ўваход забаронены. Працуючы журналісткай у выдавецтве або, напрыклад, у газеце, я змагу сябе праявіць, як чалавека мэтанакіраванага і працавітага. Акрамя гэтага, я валодаю добрай памяццю, што таксама спатрэбіцца мне на падобнай працы.
Узважыўшы ўсе «за» і «супраць» у гэтай прафесіі, я выявіла ўсяго два мінусу. Першы недахоп – гэта ненармаваны працоўны дзень, а другі – журналістыка ўваходзіць у спіс небяспечных прафесій і займае зусім не апошняе месца. Але хіба можна адмовіцца ад усіх тых перспектыў, якія перада мной адкрые гэтая цікавая прафесія дзеля лішняга гадзіны сну ці адпачынку? Мне здаецца, што не.
Як можна заўважыць, пераваг у абранай мною прафесіі значна больш, чым недахопаў. Акрамя ўсяго вышэйсказанага, варта таксама дадаць, што, раз я збіраюся працаваць у выдавецтве, то праца шмат у чым будзе калектыўная, а значыць, будуць важныя ўзаемаадносіны паміж людзьмі, з якімі мне трэба працаваць. Так як калектыў – гэта аб’яднанне людзей, то я, будучы членам гэтага аб’яднання, паспрабую зрабіць усе, што ад мяне залежыць, каб складацца з маімі калегамі ў добрых сяброўскіх адносінах. Важна будзе навучыцца быць талерантнай, а таксама, старацца па меры магчымасцяў дапамагаць супрацоўнікам у выпадках ўзнікнення ў іх цяжкасцяў.
Акрамя гэтага, трэба будзе шмат працаваць, развіваючы і ўдасканальваючы свае здольнасці, паляпшаючы сваю працу і павышаючы ўзровень кваліфікацыі, каб атрымаць нейкія перавагі на фоне іншых, такіх жа, як і я работнікаў выдавецтва, што дапаможа мне прасоўвацца ўверх па кар’ернай лесвіцы. Павышэнне па службе, павага калегаў і адсутнасьць заўваг і прэтэнзій з боку працадаўцаў будуць азначаць, што я не памылілася ў выбары прафесіі, і не ўзнікне нават думкі аб тым, што праца для мяне непосильна або чым-то не задавальняе. А гэта ж самае галоўнае – любіць сваю прафесію.
Цэнтральнай праблемай п'есы Аляксея Дударава "Кім" з'яўляецца выздараўленне дзяўчыны Юлі, над жыццём якой навіс дамоклаў меч зоны (відавочна, радыяцыйнай). Але выздараўленне (маральнае) патрэбна і яшчэ аднаму герою – крымінальнаму дзеячу Каралёву.
Характары названых персанажаў увасабляюць фактычна сутнасць гуманізму і бесчалавечнасці: Юля, нягледзячы на абмежаванасць у матэрыяльных сродках, апякуецца яшчэ і трыма дзецьмі, а вельмі заможны Каралёў адчувае недахоп звычайнай дабрыні. Каб зразумець гэта, яму спатрэбілася перажыць шэраг супадзенняў, у якіх галоўную ролю сыграў падлетак Кім – магчыма, у нечым занадта ідэальны, але праўдзіва адкрыты і чалавечны.
Супадзенні толькі знешне, сюжэтна падрыхтавалі глебу для шчаслівай развязкі, таму што галоўным чыннікам стала каханне, якое ўрэшце і паставіла на ногі Юлю.
У сваёй п'есе драматург даводзіць, што любоў і чалавечнасць спараджаюць ланцужковую рэакцыю, якая спрыяе духоўнаму выздараўленню ўсяго грамадства.
Галоўным героем п’есы, Кім – трынаццацігадовы хлопчык з нялёгкім лёсам, менавіта ён знаходзіцца ў цэнтры падзей п’есы: прыёмны сын Юліі, як пасля высвятляецца – сапраўдны сын Ігара Каралёва. Разумны, шчыры, глыбокі, клапатлівы хлопчык, адданы сваёй прыёмнай матулі, іншым дзецям з дзіцячага дому сямейнага тыпу. Вобраз Кіма з’яўляецца асноўным у п’есе. Асноўная ідэя гэтага вобраза – сцвярджэнне думкі аб тым, што чалавек з юных гадоў павінен несці адказнасць за блізкіх, быць чулым і моцным у любых жыццёвых абставінах, мець актыўную жыццёвую пазіцыю.
Кім хадзіў да багатых людзей, выдаваў сябе за іх сына і вы грошы на лячэнне Юлі. Кіма нельга асуджаць. Ён не хацеў, каб яго блізкі чалавек памёр, калі ён не мог выратаваць сваю сапраўдную матулю, то ён лічыў магчымым выратаваць прыёмную, да якой прывязаўся і палюбіў. Яму нялёгка гэта рабіць, аднак любоў да сваёй матулі пераважае сорам.
На працягу ўсёй аповесці, мова Кіма насычана цікавымі зваротамі – «мэм», «мадмуазэль», ён ветлівы, разважлівы, начытаны хлопчык, ён цытуе знакамітыя творы, шмат ведае, клапоціцца пра ўсіх, ён маленькі мужчына,эрудыт, для яго характэрна пачуццё гумару, філасоўскія развагі, ён лічыць сябе даволі дарослым, шмат ведае, любіць іранізіраваць, можа паставіць у тупік любога дарослага сваімі развагамі. Неардынарная асоба, чулы, адказны хлопчык, у якога ранімая душа.
Юлія – прыгожая, летуценная, вельмі добрая, шчырая, самаадданая, здольная на сапраўднае каханне, вельмі любіць і песціць сваіх прыёмных дзетак, якія адказваюць ёй узаемнасцю.
У Ігара Каралёва быў цяжкі лёс – яго пакінула маці на падаконніку на вакзале, ён ведае, што такое выжыванне, звонку ён здаецца жорсткім і бессардэчным, аднак у душы – гэта недалюблены матуляй дзіцёнак.
У яго нямала дрэнных звычак і рыс характару: ён лаецца, займаецца бандытызмам, у яго жорсткі, напорысты і бясстрашны характар, ён самаўпэўнены, рэзкі, часам вельмі брыдкаслоўны і ваяўнічы. У свеце Каралева вядуць разборкі з дапамогай кулакоў і стрэлаў. Магутнасць забяспечваюць тоўстыя пачкі «зялёных». Імі ж аплачваецца адданасць целаахоўнікаў - усё зробяць, толькі пстрыкні пальцамі.
Аднак у яго захавалася нямала і станоўчых рыс: ён здольны пакахаць, у глыбіні душы ён добры, міласэрны, прамадушны, ён не страціў чалавечнасці, у глыбіні душы ён жадае вырвацца з жорсткага і бруднага свету мафіі.
У п'есе Аляксея Дударава «Кім» ўздымаюцца жыццёвыя, маральныя праблемы. У кожным чалавеку ёсць кропля святла і чысціні, нават у самым дрэнным. Праўда, у большасці гэта глыбока схавана пад грузам пражытых гадоў і назапашаных памылак. Але калі абставіны змяняюцца, змяняюцца і людзі, становяцца чысцей і дабрэй. Каханне топіць лёд у сэрца, дапамагае змяніцца людзям, выратоўвае ад смяротных хваробаў…гэтай гісторыяй аўтар сцвярджае каштоўнасць біблейскай ісціны аб тым, што людзі павінны любіць і падтрымліваць адно аднаго.
Варта адзначыць жанравую адметнасць п'есы. «Кім» – гэта крымінальная меладрама.