46. расстаўце знакі прыпынку і прапушчаныя літары ў дадзеным тэксце.( згарэла помпа на калгаснай вадакачц.. стаміўшысяшукаць вад.. што глыбока хавалася ў нетрах зямных. ( вад.. ў калонках і людзі ў роспачы кінуліся да студняў. зразумела трэба ( жыць гадаваць жывёл.. варыць есці сабе. без вад.. няма жыцця. успомнілі людзі пра студні а тых у вёс.. аказалася кот наплакаў. (іла ўсім вадзіц.. і павялі людзі між сабою войны. паўспаміналі хто і калі які калодзеж капаў за чыім плотам ён стаіць хто вядро навязваў хто калі чысціў дно альбо латаў зруб. ( дасюль пачалося ў вёсц.. мацнейшыя праганялі слабейшых ад студняў не давалі ім узяць вад.. навешвалі на зрубы надзейныя пудовыя замкі каб толькі сусед вад.. (ў. вадзіца стала каменем каменем спатыкнення сутыкнула лбамі суседзяў пасеяла варожасць паміж сваякамі. здаралася нават што гаспадар убачыўшы ля студні суседа ці не дай бог каго з прышлых і асабліва слабейшага бег напярэймы выліваў яго вёдры хоць сабе і на зямлю.пудовыя замкі навесілі людзі і на душы свае і ўжо баяліся хадзіць па вад.. а цікралі яе па начах а ці ўдзень прасілі як міласціі толькі старая студня ( што такое замок. была яна (. капалі яе даўно мо з паўвека таму для школы капалі глыбокую на дзевяць метровых кольцаў. удалае выбралі месца, акуратна склалі кольцы спрытная атрымалася студня і дагэтуль ( такога нават самага засушлівага лета каб тут не пялёхалася сцюдзёная ажно зводзіла сківіцы крынічная вадзіца. студня заўсёды ганарылася сваёй вад.. радавалася што яе старую шанавала і помніла ўся вёска. і нават цяпер калі вада ( набягаць і чвэрткі вядзерца ( было зачэрпнуць студня ўсё роўна радая была кожнаму хто прыходзіў да яе пакланіцца.
Грунвальдская бітва...
Колькі крыві было праліта ў гэтай бітве..
Бітва праходзіла на тэрыторыі дзяржавы Тэўтонскага ордэна, у мясцовасці, размешчанай паміж трыма вёскамі: Грунвальд( на захадзе), Танненберг (на паўночным усходзе) і Людвігсдорф (на поўдні). Існуе трохі надзейных крыніц датычна Грунвальдскай бітвы, большасць з іх — польскія. Самай важнай і дакладнай сярод крыніц па гэтай тэме з'яўляецца "Хроніка канфлікту Уладзіслава, караля Польшчы, з крыжакамі ў год Хрыстоў 1410" напісаная не пазней, чым праз год пасля бітвы.
Усю зіму і вясну ішла падрыхтоўка да вайны. У канцы мая 1410 года ў Горадні пачалі зьбірацца харугвы з усяго Вялікага княства Літоўскага. Да іх далучыліся татарскія коннікі, а таксама сілы іншых саюзнікаў.
На досвітку 15 ліпеня 1410 года абодва войскі сустрэліся на тэрыторыіздзешнія спадзістыя пагоркі вышынёй больш за 200 м над узроўнем мора падзяляліся даволі шырокімі далінамі. З трох бакоў месца бітвы было акружана лясамі. Існуе распаўсюджанае зман, што Вялікі магістр, вылічыўшы маршрут ворага, першы прыбыў сюды з войскамі і прыняў меры для ўмацавання пазіцыі.Абодва войскі выстраіліся адзін насупраць аднаго, уздоўж паўночна-ўсходняй восі. Польска-літоўская армія размясцілася на ўсход ад Людвігсдорфа і Танненберга [33]. Польская цяжкая кавалерыя ўтварыла левы фланг, літоўская лёгкая кавалерыя — правы, многія найміты размясціліся па цэнтры.Перад пачаткам бою войскі сталі ў тры баявыя лініі (у тры гуфа). Першая-авангард, другая-вальны гуф, дзе знаходзіліся галоўныя сілы, трэцяя-свабодны гуф і рэзерв. Кожная баявая лінія складалася з 15-16 хоругвейОколо траціны тэўтонскай арміі палегла на поле бою, было забіта практычна ўсё кіраўніцтва Ордэна, значная колькасць рыцараў трапіла ў палон. Саюзнікі " стаялі на касцях» тры дні, пасля чаго пачалі рух да Марыенбургу. Замак быў абложаны, аднак стомленае і саслабленае польска-літоўскае войска не наважылася на штурм. Вітаўт адвёў свае войскі з-за пагрозы ўсходніх межаў княства. У выніку праз некалькі тыдняў аблога была знятая.
Які завяршыў вялікую вайну Торуньский свет 1 лютага 1411 меў адносна мяккія для Ордэна ўмовы: той губляў Жамойці на карысць Вялікага Княства, Добжиньскую зямлю на карысць Польшчы і выплачваў кантрыбуцыю. Аднак фактычнае знішчэнне войска, неабходнасць выплаты кантрыбуцыі і выкупу за палонных рыцараў падарвалі магутнасьць тэўтонцаў — шэраг ганзейскіх гарадоў адмовіўся ад саюзу з імі, прыток наёмнікаў і рыцараў з Цэнтральнай Еўропы скараціўся.
"Дикую охоту короля Стаха" я прочитал довольно давно, но до сих пор при упоминании её названия мои нервы начинают волноваться. Ещё одну книгу В.Короткевича я читал - "Черный замок Ольшанский". Тоже очень захватывающее произведение. "Дикую охоту" я бы отнес к новому жанру - готический детектив, потому что действие происходит в замке среди жутких мрачных болот, и там начинается всякая мистика и чертовщина, а я любитель всего таинственного.
Идея романа в том, что человеческая подлость, алчность и черная зависть пострашнее любых мистических призраков и других темных сил.