Яўхім Корч з раману “Людзі на балоце” – сын багатага бацькі, найпершы жаніх у вёсцы. Ён падабаецца дзяўчатам, адчувае гэта, таму паводзіць сябе фанабэрыста і ўпэўнена. Ён думае, што ягонае багацце дае яму сілу і перавагу ў параўнанні з астатнімі. Ён лічыць іх слабейшымі, і бывае грубым, нахабным у абыходжанні. У той жа час, у яго ёсць свая слабасць – дзяўчына Ганна, якую ён хоча зрабіць сваёй жонкай. У дачыненні да яе і яе сям’і ён дасціпны, намагаецца рабіць шырокія жэсты, дорыць дарагія падарункі.
Характар Яўхіма ў рамане паказваецца праз яго сям’ю, праз іх быт. У параўнанні з астатнімі куранеўцамі яны лічацца заможнымі. Шмат хто з аднавяскоўцаў ставіцца да іх з пагардай. Лічыцца, што акрамя зямлі і грошай, у іх няма ні душы, ні павагі да іншых. У той жа час, усе прызнаюць, што сваё багацце сям’я Карча прыдбала працавітасцю, яны руплівыя і рукастыя.
Вобраз Хадоські – адзін з самых пяшчотных, лірычных жаночых вобразаў у творы. Яна ўспрымае свет вельмі эмацыйна, нават наіўна. Можна сказаць, што Хадоська тут супрацьпастаўляецца Яўхіму з ягоным грубым, жорсткім поглядам на свет і стаўленнем да людзей. Праз Яўхіма Хадоська спазнала няшчасце, якое скалечыла ёй жыццё. Але яе вобраз застаецца светлым на працягу ўсяго раману. Урэшце пісьменнік і ёй дорыць дзявочае шчасце ў вобразе Хоні, які лечыць яе душэўныя раны.
я.купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. галоўны герой драмы — сымон, старэйшы сын зяблікаў. гэта свабодалюбівы, непакорны, моцны духам чалавек. ён здольны абараніць сваю чалавечую годнасць, заступіцца за іншых. "свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся", — гаворыць ён. зоська і незнаёмы параўноўваюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: "птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны! ". вобраз сымона пададзены ў развіцці. спачатку ён, як і яго бацька, спадзяецца на справядлівасць суда і законаў. упэўнены ў сваёй праваце, ён, калі дваровыя людзі заворваюць пасевы, з сякераю ў руках бароніць сваю зямлю. як чалавек рашучы, настойлівы і ўпарты, сымон хоча дабіцца праўды ўласнымі сіламі. на бацькавай магіле ён дае клятву "жывым не сысці з гэтага месца, з гэтага разграбленага хай б'юць, рэжуць, катуюць". на прапанову маці скарыцца, пайсці да паніча на службу сымон рашуча адказвае: "пакарыцца? . гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапіць сябе, цябе, нас усіх у няволю ім на векі вечныя — запрасіцца ў вечнае рабства, з якога выхаду ніколі не знойдзем ні мы, ні тыя, што пасля нас рабства ў спадчыну атрымаюць". прымірыцца з панічом для сымона — гэта здрадніцтва, адступніцтва. становіцца зразумелым, чаму герой так строга асуджае зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панічом і аддала сябе на "загубу, на глум вечны". шлях да актыўнай і дзейснай барацьбы сымон адшукаў не адразу. пераканаўшыся ў марнасці намаганняў сваімі сіламі дабіцца справядлівасці, сымон пачынае задумвацца над сэнсам бацькавых слоў, што "трэба розумам ваяваць, а не тапаром". пад уплывам перажытага (смерці бацькі, страты зямлі і хаты, ганьбы зоські), а таксама агітацыі незнаёмага погляды галоўнага героя драмы на шляхі вызвалення з няволі мяняюцца: "i я розумам буду ваяваць і другіх вучыць да гэтае вайны. годзе крыўды, годзе няпраўды! " разам з незнаёмым ён ідзе "на вялікі сход! па бацькаўшчыну! " на гэтым сходзе, па словах незнаёмага, будзе вырашацца пытанне аб тым, як выгнаць з роднай зямлі страшнага смока-упыра, як далей змагацца за поўнае вызваленне
Яўхім Корч з раману “Людзі на балоце” – сын багатага бацькі, найпершы жаніх у вёсцы. Ён падабаецца дзяўчатам, адчувае гэта, таму паводзіць сябе фанабэрыста і ўпэўнена. Ён думае, што ягонае багацце дае яму сілу і перавагу ў параўнанні з астатнімі. Ён лічыць іх слабейшымі, і бывае грубым, нахабным у абыходжанні. У той жа час, у яго ёсць свая слабасць – дзяўчына Ганна, якую ён хоча зрабіць сваёй жонкай. У дачыненні да яе і яе сям’і ён дасціпны, намагаецца рабіць шырокія жэсты, дорыць дарагія падарункі.
Характар Яўхіма ў рамане паказваецца праз яго сям’ю, праз іх быт. У параўнанні з астатнімі куранеўцамі яны лічацца заможнымі. Шмат хто з аднавяскоўцаў ставіцца да іх з пагардай. Лічыцца, што акрамя зямлі і грошай, у іх няма ні душы, ні павагі да іншых. У той жа час, усе прызнаюць, што сваё багацце сям’я Карча прыдбала працавітасцю, яны руплівыя і рукастыя.
Вобраз Хадоські – адзін з самых пяшчотных, лірычных жаночых вобразаў у творы. Яна ўспрымае свет вельмі эмацыйна, нават наіўна. Можна сказаць, што Хадоська тут супрацьпастаўляецца Яўхіму з ягоным грубым, жорсткім поглядам на свет і стаўленнем да людзей. Праз Яўхіма Хадоська спазнала няшчасце, якое скалечыла ёй жыццё. Але яе вобраз застаецца светлым на працягу ўсяго раману. Урэшце пісьменнік і ёй дорыць дзявочае шчасце ў вобразе Хоні, які лечыць яе душэўныя раны.
я.купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. галоўны герой драмы — сымон, старэйшы сын зяблікаў. гэта свабодалюбівы, непакорны, моцны духам чалавек. ён здольны абараніць сваю чалавечую годнасць, заступіцца за іншых. "свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся", — гаворыць ён. зоська і незнаёмы параўноўваюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: "птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны! ". вобраз сымона пададзены ў развіцці. спачатку ён, як і яго бацька, спадзяецца на справядлівасць суда і законаў. упэўнены ў сваёй праваце, ён, калі дваровыя людзі заворваюць пасевы, з сякераю ў руках бароніць сваю зямлю. як чалавек рашучы, настойлівы і ўпарты, сымон хоча дабіцца праўды ўласнымі сіламі. на бацькавай магіле ён дае клятву "жывым не сысці з гэтага месца, з гэтага разграбленага хай б'юць, рэжуць, катуюць". на прапанову маці скарыцца, пайсці да паніча на службу сымон рашуча адказвае: "пакарыцца? . гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапіць сябе, цябе, нас усіх у няволю ім на векі вечныя — запрасіцца ў вечнае рабства, з якога выхаду ніколі не знойдзем ні мы, ні тыя, што пасля нас рабства ў спадчыну атрымаюць". прымірыцца з панічом для сымона — гэта здрадніцтва, адступніцтва. становіцца зразумелым, чаму герой так строга асуджае зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панічом і аддала сябе на "загубу, на глум вечны". шлях да актыўнай і дзейснай барацьбы сымон адшукаў не адразу. пераканаўшыся ў марнасці намаганняў сваімі сіламі дабіцца справядлівасці, сымон пачынае задумвацца над сэнсам бацькавых слоў, што "трэба розумам ваяваць, а не тапаром". пад уплывам перажытага (смерці бацькі, страты зямлі і хаты, ганьбы зоські), а таксама агітацыі незнаёмага погляды галоўнага героя драмы на шляхі вызвалення з няволі мяняюцца: "i я розумам буду ваяваць і другіх вучыць да гэтае вайны. годзе крыўды, годзе няпраўды! " разам з незнаёмым ён ідзе "на вялікі сход! па бацькаўшчыну! " на гэтым сходзе, па словах незнаёмага, будзе вырашацца пытанне аб тым, як выгнаць з роднай зямлі страшнага смока-упыра, як далей змагацца за поўнае вызваленне