(6) — Мне гэтая глыбіня не страшная! — з такімі словамі Віцька храбра рынуўся ў раку.
(7) Хоць там сапраўды было глыбока, хлопец дастаў гарлачык.
(8) Ён хацеў сарваць яшчэ і светла-зялёны гарлачыкавы пухірок, але
Васіліна забараніла. (9) Віця згадзіўся і, шумна разганяючы ваду
нагамі, выбраўся на бераг. (10) Падаў гарлачык Васіліне і сказаў:
На шчасце. Іх на рацэ рэдка сустрэнеш.
(11) — Я іх увогуле на Дзвiне не бачыла, пацвердзіла дзяўчына.
(12) — Летась мы знайшлі іх за мостам. А на возеры белая вада ад
Гэтых гарлачыкаў. Ды бярыце ж! — у ў Віця.
(13) Яна ўдзячна ўсміхнулася Віцьку, калі брала кветку. (14) Бе-
лыя пялёсткі, запакаваныя ў зялёныя крышачкі, яшчэ раскрыліся сла-
ба. (15) Сярэдзіна гарлачыка была закрыта, і буйныя кроплі вады на ёй
зіхацелі празрыста-зялёным бляскам. (16) Здалося: у руках цудоўная,
казачнай прыгажосці скрыначка, якую забаронена адчыняць.
(17) Адчыніш — яна знікне зусім
6 сказ переделать в ускосну мову
iuzf7lgxulr uldzildzuld_(#yjdztjsz5jez