93. Ад дзеясловаў, якія стаяць у дужках, утварыце ўласцівыя беларускай мове дзеепрыметнікі. Пастаўце, дзе трэба, прапушчаныя знакі прыпынку. 1.Цудоўны бор — сасна ў сасну - абступаў невялі- кую (абжыць) паляну (І. Шамякін). 2. Лабановіч сеў на роўна (спілаваць) пень сядзеў і штосьці думаў (Я. Колас). 3. Тут уся зямля нашым духам (прасякнуць) (А. Кулакоўскі). 4. Хлопчык ляжаў з (заплюшчыць) вачыма але не спаў (А. Кулакоўскі).
Яго пагрузілі ў крытую брызентам машыну вечарам, перад захадам сонца. У намордніку. Грузілі ваенныя - узялі ўчацвярых адумыслую мядзведжую клетку, абабітую металічнымі лістамі, у якой ён сядзеў, паднялі па легарах у кузаў, працягнулі па падложцы і паставілі ля самай кабіны. Двое ваенных селі ў кузаве на адмысловых, прывінчаных да падлогі сядзеннях, двое палезлі ў кабіну, да шафёра.
Разам з ім, Арчыбалам, пагрузілі ў кузаў кавуны ў мяшку - ён добра чуў нюхам, - бліскучыя на святле бутэлькі ў скрынцы, з якой пахла гарэлкай, - пах гарэлкі ён вельмі любіў; салдаты доўга бразгалі цынкавымі вёдрамі і бляшанкамі, і цяпер, калі ён, Арчыбал, астаўся адзін у клетцы, сярод паху тырсы - пілавіння з пяском - з манежа, якой ён прапах сам, бензіну, каўбасы, батонаў, рафінаду, пячэння, яблык, шакаладных цукерак; лавіў носам пах мёду - густы, здавалася, не той са слоікаў, які яму давалі ў цырку, а з лесу, што ў асінавых дуплах, якім пахла некалі маці, і ад гэтага ў яго пяршыла ў горле, круцілася галава і хацелася хутчэй на волю, якую ён нанава пачуў сваім мядзведжым нутром толькі цяпер, калі бразнулі дзверцы ў машыне і загудзеў матор. У душы ў яго як усё роўна што азвалася - далёкае і вабнае.
, а многие белорусские писатели вообще не писали. Им не хватало мужества, чтобы сказать, что на войне были смертники, которым приказывалось ценой жизни останавливать фашистов. Об этом - "Журавлиный крик". О воинской чести и антигуманных решениях командования. О молодых и не очень людях, которым так хотелось жить. О людях, записанных в лагерь "врагов народа" (Витька Свист, Пшеничный) , которые погибают один героем, а второй - предателем. О молодом, зелёном Глечике, похожем на подбитого, израненного журавля, который, выбиваясь из сил, стремится догнать журавлиный клин и не может. Сложная и жестокая эта война.
Героизм у Быкова - это проявление высокого человеческого духа. Образ солдата в повести "Журавлиный крик" показан Быковым на фоне сурового и трагического сорок первого года, самого тяжёлого года войны, когда наиболее остро стоял вопрос не только о миллионах человеческих жизней, но и о судьбе Родины, её будущем.
Поставив себя на место самого молодого солдата, Глечика, я подумал о том, сколько смелости и мужества надо было иметь, чтобы выстоять до конца и не дрогнуть. Благодаря таким солдатам, мы сегодня живём, ходим в школу и мечтаем о будущем.
Яго пагрузілі ў крытую брызентам машыну вечарам, перад захадам сонца. У намордніку. Грузілі ваенныя - узялі ўчацвярых адумыслую мядзведжую клетку, абабітую металічнымі лістамі, у якой ён сядзеў, паднялі па легарах у кузаў, працягнулі па падложцы і паставілі ля самай кабіны. Двое ваенных селі ў кузаве на адмысловых, прывінчаных да падлогі сядзеннях, двое палезлі ў кабіну, да шафёра.
Разам з ім, Арчыбалам, пагрузілі ў кузаў кавуны ў мяшку - ён добра чуў нюхам, - бліскучыя на святле бутэлькі ў скрынцы, з якой пахла гарэлкай, - пах гарэлкі ён вельмі любіў; салдаты доўга бразгалі цынкавымі вёдрамі і бляшанкамі, і цяпер, калі ён, Арчыбал, астаўся адзін у клетцы, сярод паху тырсы - пілавіння з пяском - з манежа, якой ён прапах сам, бензіну, каўбасы, батонаў, рафінаду, пячэння, яблык, шакаладных цукерак; лавіў носам пах мёду - густы, здавалася, не той са слоікаў, які яму давалі ў цырку, а з лесу, што ў асінавых дуплах, якім пахла некалі маці, і ад гэтага ў яго пяршыла ў горле, круцілася галава і хацелася хутчэй на волю, якую ён нанава пачуў сваім мядзведжым нутром толькі цяпер, калі бразнулі дзверцы ў машыне і загудзеў матор. У душы ў яго як усё роўна што азвалася - далёкае і вабнае.
Героизм у Быкова - это проявление высокого человеческого духа. Образ солдата в повести "Журавлиный крик" показан Быковым на фоне сурового и трагического сорок первого года, самого тяжёлого года войны, когда наиболее остро стоял вопрос не только о миллионах человеческих жизней, но и о судьбе Родины, её будущем.
Поставив себя на место самого молодого солдата, Глечика, я подумал о том, сколько смелости и мужества надо было иметь, чтобы выстоять до конца и не дрогнуть. Благодаря таким солдатам, мы сегодня живём, ходим в школу и мечтаем о будущем.