А2. Адзначце сказы, у якіх парушаны лексічныя ці граматычныя нормы беларускай мовы:
1) У двухстах метрах ад вёскі пачыналася прыгожая зялёная дуброва.
2) Вялікая па тым часе плошча зіхацела ад пражэктараў, ліхтароў і рознакаляровых
гірляңдаў.
3) Стварыць сваю сям'ю — надзея амаль кожнай сталай жанчыны.
4) Дзве доўгіх касы выбіваліся з-пад квяцістай хусткі.
5) На ім раслі тры старыя грушкі-дзічкі.
назо́ўнік — часьціна мовы, якая абазначае прадмет і адказвае на пытаньні «хто? », «што? ». у сказах могуць зьяўляцца дзейнікам, дапаўненьнем, радзей — выказьнікам, акалічнасьцю ды азначэньнем. назоўнікі падзяляюцца на агульныя і ўласныя, адушаўлёныя і неадушаўлёныя, асабовыя і неасабовыя, канкрэтныя і абстрактныя, зборныя, рэчыўныя.
назоўнік у беларускай мове адрозьніваецца паводле роду (мужчынскі, жаночы, ніякі), ліку (адзіночны, множны) ды склону (назоўны, родны, давальны, вінавальны, творны, месны, дадаткова — клічны). дадаткова маюць тры скланеньні: першае, другое, трэцяе.