У горадзе маім шмат розных вуліц: і вялікія, і маленькія, і шырокія, і вузкія, з высокімі дамамі, і не вельмі, але родная мне вуліца толькі адна.
Гісторыю з'яўлення свайго двара я не ведаю, мае бацькі жылі ў іншым горадзе (раёне), але я ведаю мноства падзей, якія адбываліся на маёй вуліцы, ведаю кожнае дрэва, кожны зацішны куток, куды можна схавацца падчас гульні ў хованкі. Я ведаю практычна ўсіх дзяцей свайго двара. Разам мы часта ладзім розныя спаборніцтвы, гуляем, жартуем, размаўляем.
Я люблю сваю вуліцу ў любы час года. Вясной на дрэвах расцвітае бэз, ад гэтага ўсе вакол прамакаецца прыемным водарам кветак. Улетку ўвесь двор становіцца падобным на мурашнік, таму што на вуліцы з'яўляецца шмат людзей, так як усе жыхары выходзяць пагрэцца на сонейку. Увосень двор афарбоўваецца ва ўсе адценні чырвонага і жоўтага, становіцца незвычайна прыгожа. Зімой усё засынае і вакол становіцца ціха.
Музай для Максіма Багдановіча стала Ганна Какуева, сястра ягонага аднакласніка, таленавітая піяністка. “Зорка Венера… ” не мае свайго адрасанта, аднак такі бліскучы раманс мог напісаць чалавек, сэрца якога “напаткала” палкае і моцнае юначае пачуццё.
Творчасць Максіма Багдановіча — гэта цэлае жыццё. У зборніку "Вянок" выявіліся мары, спадзяванні паэта, яго інтымныя пачуцці, шчырыя прызнанні ў любві да роднай зямлі. Значнае месца ў творчасці паэта займае інтымная лірыка. Каханне — пачуццё бязмернай павагі да жанчыны, выражэнне гуманнасці і высакароднасці чалавека, крыніца яго лепшых імкненняў. У творах М. Багдановіча гэта пачуццё сагрэта асаблівай цеплынёй, шчырасцю. Сапраўдным паэтычным шэдэўрам інтымнай лірыкі з'яўляецца раманс "Зорка Венера". Ён кранае глыбокай задушэўнасцю, душэўнай чысцінёй, праўдзівасцю выказаных пачуццяў. Лірычны герой твора (юнак) засмучаны тым, што павінен расстацца з любай дзяўчынай. Ён абяцае, што ў далёкім краі, куды едзе, усё сваё жыццё будзе помніць каханую. Пра яе будзе напамінаць і Венера, якой, безумоўна, вядома пра пакуты разлучаных сэрцаў:
Глянь іншы раз на яе, — у расстанні
Там з ёй зліём мы пагляды свае.. .
Каб хоць на міг уваскрэсла каханне,
Глянь іншы раз на яе.. .
Сімвалам кахання ў рамансе выступае Венера. Краса вячэрняга неба, яна настолькі моцна ўплывае на ўнутраны стан чалавека, што можа нават з'яднаць позіркі і пачуцці закаханых людзей, якія знаходзяцца ў расстанні
У горадзе маім шмат розных вуліц: і вялікія, і маленькія, і шырокія, і вузкія, з высокімі дамамі, і не вельмі, але родная мне вуліца толькі адна.
Гісторыю з'яўлення свайго двара я не ведаю, мае бацькі жылі ў іншым горадзе (раёне), але я ведаю мноства падзей, якія адбываліся на маёй вуліцы, ведаю кожнае дрэва, кожны зацішны куток, куды можна схавацца падчас гульні ў хованкі. Я ведаю практычна ўсіх дзяцей свайго двара. Разам мы часта ладзім розныя спаборніцтвы, гуляем, жартуем, размаўляем.
Я люблю сваю вуліцу ў любы час года. Вясной на дрэвах расцвітае бэз, ад гэтага ўсе вакол прамакаецца прыемным водарам кветак. Улетку ўвесь двор становіцца падобным на мурашнік, таму што на вуліцы з'яўляецца шмат людзей, так як усе жыхары выходзяць пагрэцца на сонейку. Увосень двор афарбоўваецца ва ўсе адценні чырвонага і жоўтага, становіцца незвычайна прыгожа. Зімой усё засынае і вакол становіцца ціха.
Музай для Максіма Багдановіча стала Ганна Какуева, сястра ягонага аднакласніка, таленавітая піяністка. “Зорка Венера… ” не мае свайго адрасанта, аднак такі бліскучы раманс мог напісаць чалавек, сэрца якога “напаткала” палкае і моцнае юначае пачуццё.
Творчасць Максіма Багдановіча — гэта цэлае жыццё. У зборніку "Вянок" выявіліся мары, спадзяванні паэта, яго інтымныя пачуцці, шчырыя прызнанні ў любві да роднай зямлі. Значнае месца ў творчасці паэта займае інтымная лірыка. Каханне — пачуццё бязмернай павагі да жанчыны, выражэнне гуманнасці і высакароднасці чалавека, крыніца яго лепшых імкненняў. У творах М. Багдановіча гэта пачуццё сагрэта асаблівай цеплынёй, шчырасцю. Сапраўдным паэтычным шэдэўрам інтымнай лірыкі з'яўляецца раманс "Зорка Венера". Ён кранае глыбокай задушэўнасцю, душэўнай чысцінёй, праўдзівасцю выказаных пачуццяў. Лірычны герой твора (юнак) засмучаны тым, што павінен расстацца з любай дзяўчынай. Ён абяцае, што ў далёкім краі, куды едзе, усё сваё жыццё будзе помніць каханую. Пра яе будзе напамінаць і Венера, якой, безумоўна, вядома пра пакуты разлучаных сэрцаў:
Глянь іншы раз на яе, — у расстанні
Там з ёй зліём мы пагляды свае.. .
Каб хоць на міг уваскрэсла каханне,
Глянь іншы раз на яе.. .
Сімвалам кахання ў рамансе выступае Венера. Краса вячэрняга неба, яна настолькі моцна ўплывае на ўнутраны стан чалавека, што можа нават з'яднаць позіркі і пачуцці закаханых людзей, якія знаходзяцца ў расстанні