Адзначце словы, якія пішуцца праз дэфіс.
1) Адносіцца (абы) якава;
2) апрануцца (па) летняму;
3) спісаць (абы) як;
4) каціцца (па) малу;
5) спыняцца (дзе) нідзе.​

1. У спеве жупана можна пачуць і стракатанне сарок, і цвырканне вераб’я, і шчабятанне ластаўкі, і меладычны свіст івалгі, і хрыплае карканне вароны…

2. На платах і агародах гарланілі і лапаталі крыламі пеўні.

3. Рака то супакойвалася на момант, то зноў уздрыгвала маршчынілася.

4. Дзе-нідзе на дарозе ляжала ўпоперак верхавіна сасны або елкі.

5. Дождж хоць быў дробны і рэзкі, аднак нашкодзіў нямала.

6. Луг тут скрозь стракацеў жоўтым кураслепам, і блакітнымі незабудкамі, і чырвоным макам.

7. Стары, напэўна, быў калі не дырэктарам, то яго намеснікам.

8. Сваты звычайна выдавалі сябе за падарожнікаў або купцоў, ці паляўнічых.

9. Толькі дзеркачы ды конікі парушаюць цудоўную вячэрнюю цішыню палёў.

10. Аднекуль з лесу ці з саду на ржышча пад свежы сноп заляцеў жоўты лісток.

11. Дробны, але нейкі халодны дождж, ліў з раніцы да самай ночы.

12. Ганна прывыкла таіцца, хаваць у душы пакутны боль, і тугу, і надзеі.

13. Тут растуць і ясень, і вольха, і чаромха.

14. Дзясяткі, сотні гадоў чаргаваліся вятрамі, ды цішаю, спёкаю, ды сцюжаю.

15. Дажджы як пачаліся, дык цягнуліся да самых прымаразкаў.

16. Рыгор, ці нічога не адказваў, ці жартаваў.

17. Дарога не то маладзіць мяне, не то абнаўляе, не то поўніць нечым новым, вельмі патрэбным жывым энергічным.

1) Найбольшай карай для паэта з’яўляецца немата, на якую ён бывае несправядліва асуджаны.
2) Богша спадзяваўся, што натрапіцца патрэбная сцежка, і шыбаваў напрасткі.
3) Сырыя вятры доўгай восені, якія заўсёды надакучліва шумелі ў голлі бярозы і секлі мне ў твар кроплямі дажджу, сёння эамоўклі.
4) У густым змроку хаваліся станцыйныя пуці, на якіх дзе-нідзе паблісквалі стрэлачныя ліхтары.
5) Свіцязь купае сонца ў сваёй купелі, узіраецца, усміхаючыся, у вячыстыя карункі дрэў, якія шырокім, багата вышытым поясам атуляюць яго, лашчацца да яго.