1. Стары бабер яшчэ раз азірнуўся на хатку, сышоў з астраўка і паплыў хутка, толькі лёгка разыходзіліся на вадзе хвалі. 2. І на гэтую нядзелю Павел не трапіў дадому: мяцеліца мяла цэлыя суткі. 3. Чалавек асцярожна расхінуў галінкі, прыслухаўся - усё гэтак жа, як і раніцаю, на галіне суседняга куста пагойдвалася і пасвіствала шэранькая птушачка. 4. Слова спявае, слова смуткуе, марыць смяецца, роднае слова ірвецца ў сэрца. 5. Спакой, упэўненасць не прыходзілі: вельмі ж многае было незвычайнае, незразумелае.
Аповесць В. быковать "Жураўліны крык" - аб суровых днях сорак першага,. В. Быкаў піша пра тое, пра што ў той час казалі шэптам, а шматлікія беларускія пісьменнікі наогул не пісалі. Ім не хапала мужнасці, каб сказаць, што на вайне былі смяротнікі, якім загадвалі цаной жыцця спыняць фашыстаў. Пра гэта - "Жураўліны крык". Аб вайсковым гонару і антыгуманных рашэннях камандавання. Аб маладых і не вельмі людзях, якім так хацелася жыць. Пра людзей, запісаных у лагер "ворагаў народа" (Віцька Свіст, Пшанічны), якая гіне адзін героем, а другі - здраднікам. Аб маладым, зялёным Глечык, падобным на падбітага, зраненага жураўля, які, выбіваючыся з сіл, імкнецца дагнаць жураўліны клін і не можа. Гераізм ў Быкава - гэта праява высокага чалавечага духу. Вобраз салдата ў аповесці "Жураўліны крык" паказаны Быкавым на фоне суровага і трагічнага сорак першага года, самага цяжкага года вайны, калі найбольш востра стаяла пытанне не толькі пра мільёны чалавечых жыццяў, але і пра лёс Радзімы, яе будучыні. Не знаю так ли, но я так писала сочинение
1. Стары бабер яшчэ раз азірнуўся на хатку, сышоў з астраўка і паплыў хутка, толькі лёгка разыходзіліся на вадзе хвалі. 2. І на гэтую нядзелю Павел не трапіў дадому: мяцеліца мяла цэлыя суткі. 3. Чалавек асцярожна расхінуў галінкі, прыслухаўся - усё гэтак жа, як і раніцаю, на галіне суседняга куста пагойдвалася і пасвіствала шэранькая птушачка. 4. Слова спявае, слова смуткуе, марыць смяецца, роднае слова ірвецца ў сэрца. 5. Спакой, упэўненасць не прыходзілі: вельмі ж многае было незвычайнае, незразумелае.
В. Быкаў піша пра тое, пра што ў той час казалі шэптам, а шматлікія беларускія пісьменнікі наогул не пісалі. Ім не хапала мужнасці, каб сказаць, што на вайне
былі смяротнікі, якім загадвалі цаной жыцця спыняць фашыстаў. Пра гэта - "Жураўліны крык". Аб вайсковым гонару і антыгуманных рашэннях камандавання. Аб маладых і не вельмі людзях, якім так хацелася жыць. Пра людзей, запісаных у лагер "ворагаў народа" (Віцька Свіст, Пшанічны), якая гіне адзін героем, а другі - здраднікам. Аб маладым, зялёным Глечык, падобным на падбітага, зраненага жураўля, які, выбіваючыся з сіл, імкнецца дагнаць жураўліны клін і не можа.
Гераізм ў Быкава - гэта праява высокага чалавечага духу. Вобраз салдата ў аповесці
"Жураўліны крык" паказаны Быкавым на фоне суровага і трагічнага сорак першага года, самага цяжкага года вайны, калі найбольш востра стаяла пытанне не толькі пра мільёны чалавечых жыццяў, але і пра лёс Радзімы, яе будучыні.
Не знаю так ли, но я так писала сочинение