Смешны, «вечна п’янаваты» паэт Юсуфі апявае паходы Бату і можа на правах блазна казаць свайму гаспадару ўсё, што думае. У творы «Лебядзіны скіт» перад чытачом паўстае вобраз паэта-выратоўцы. Юсуфі сваімі вострымі жартамі і словамі з ледва улоўнай іроніяй згладжвае гнеў хана Бату. Ён адзіны сярод захопнікаў, хто шкадуе беларускі народ, і адзіны, хто верыць у яго сілу. Мудры Юсуфі ведае, што Бату загіне, а слова, напісанае паэтам, застанецца. І помніць пра заваёўніка будуць толькі таму, што пра яго напіша паэт.
Хан жа, насупраць, вельмі жорсткі і злы чалавек. Пра гэта кажа, напрыклад, тое, што ён пакінуў жыццё толькі дванаццаці палонным узамен на жыццё Старца. Паэт Юсуфі назваў мозг хана Бату мышыным — мізэрным, палахлівым, маленькім, недалёкім.
Смешны, «вечна п’янаваты» паэт Юсуфі апявае паходы Бату і можа на правах блазна казаць свайму гаспадару ўсё, што думае. У творы «Лебядзіны скіт» перад чытачом паўстае вобраз паэта-выратоўцы. Юсуфі сваімі вострымі жартамі і словамі з ледва улоўнай іроніяй згладжвае гнеў хана Бату. Ён адзіны сярод захопнікаў, хто шкадуе беларускі народ, і адзіны, хто верыць у яго сілу. Мудры Юсуфі ведае, што Бату загіне, а слова, напісанае паэтам, застанецца. І помніць пра заваёўніка будуць толькі таму, што пра яго напіша паэт.
Хан жа, насупраць, вельмі жорсткі і злы чалавек. Пра гэта кажа, напрыклад, тое, што ён пакінуў жыццё толькі дванаццаці палонным узамен на жыццё Старца. Паэт Юсуфі назваў мозг хана Бату мышыным — мізэрным, палахлівым, маленькім, недалёкім.