Камедыя Я.Купалы “Паўлінка”
Частка А
1.Час напісання п’есы: 1) 1906 г.; 2) 1912 г.; 3) 1916 г.; 4) 1910 г.; 5) 1909 г.
2.Першая пастаноўка п’есы адбылася: 1) 21 лютага 1913 г.у Санкт-Пецярбургу; 2) 3 снежня 1914 г.у Мінску; 3) 27 студзеня 1913 г.у Вільні; 4) 17 верасня 1912 г.у Маскве; 5) 3 мая 1944 г.у Томску.
3.Колькі актаў у камедыі? 1) 1; 2) 2; 3) 3; 4) 4; 5) 5.
4.Колькі герояў у творы? 1) 5; 2) 7; 3) 6; 4) 3; 5) 4.
5.Па чыім даносе арыштавалі Якіма Сароку? 1) А.Быкоўскага; 2) С.Крыніцкага; 3) П.Пустарэвіча; 4) Альжбеты; 5) Агаты.
6.Хто па прафесіі Якім Сарока? 1) судовы следчы; 2) землямер; 3) урач; 4) настаўнік; 5) музыкант.
7.Каму належаць выслоўі? 1) “каханенькая, родненькая” __; 2) “тудэма-сюдэма”__; 3) “вось-цо-да”__; 4) “Вот так на ўсе бакі дзеўка!.. як сторублёвая кабыла” __; 5) “Як зязюлька, праз акно фырр, а пятух цап, а поп крапілам пырсь!” __. 1) А.Быкоўскаму; 2) С.Крыніцкаму; 3) Якіму Сароку; 4) Агаце; 5) Пранцісю Пустарэвічу.
8.Дапоўніце фразы:
а) П а ў л і н к а (да музыкаў). Мацуйцеся, мацуйцеся, музыканцікі. А то ўжо ногі чэшуцца. Так і хочацца з панам Адольфам сыпнуць “Лявоніху”. А д о л ь ф. Фі! Я
б) П а ў л і н к а. Ізноў скруціў (папраўляе). Вось гэтак было, гэтак біць трэба, а з гэтай хаджу, і пан Адольф ізноў
в) С ц я п а н. Ты гэта, каханенькая, родненькая, куды манілася ляцець? П а ў л і н к а. Я!..Я!..хацела замуж ісці. С ц я п а н і А л ь ж б е т а. Праз вакно?! П а ў л і н к а. А што ж, калі
9.Які герой з’яўляецца ў п’есе толькі адзін раз?
10.Як Сцяпан Крыніцкі называе Якіма?
11.Пазнайце героя па яго выказванні:
а) “Бацькі спачатку пазлуюць, пазлуюць трохі і адпусцяцца, – ведама, бацькоўскае сэрца”
б) “Выбачайце, выбачайце, каханенькая, родненькая, адно не скажыце, што ўсяго было ўдаволь, толькі прынукі не было”
в) ”Собственно, ці свінні елі, ці шляхта папасавалася – гэтак, вось-цо-да, стол выглядае, пане дабрудзею”
г) “Э-э! Я думала, хто там! Ажно нічога людскага. Толькі ездзіць ды нюхае, якая дзяўчына пасагу больш мае, а сам дык голы, як бізун”
д) “Але, але! Калісь былі ўсе мужыкі, ну дык цяпер кожны чалавек мужыцкага роду, хоць каторы і прыкідваецца панам ці графам. Ды і што гаварыць! Адам і Ева і то былі мужыкамі”
е) “Ціха, мае дзеткі, ціха. Не гаруй, не маркоцься, міленькая, вельмі. Неяк жа ды будзе. Бог найвышэйшы, тудэма-сюдэма, міласэрны, і аб тваёй тут цяжанькай долі не забудзецца”
ж) “Хэ-хэ-хэ! Я да ўсякай патраплю падлізацца”
12.Пазнайце героя па яго кароткай характарыстыцы:
а) добрая і спагадлівая жанчына, якая любіць дачку, але ва ўсім падпарадкоўваецца мужу
б) інтэлігентны чалавек, змагар за інтарэсы люду
в) збяднелы шляхціц, які, аднак, не ганарыцца сваім паходжаннем, любіць роднае, беларускае
г) абмежаваны чалавек з велізарнымі прэтэнзіямі і мізэрнымі магчамасцямі
д) прыгожая, разумная, актыўная ў абароне свайго шчасця
е) небагаты шляхціц, клапатлівы бацька, някепскі гаспадар, аднак яму ўласціва фанабэрыстасць і жаданне выдаць дачку за “панка”
ж) знешне суровая і грубая, аднак добрая і чулая да іншых жанчына
Частка В
1.Дзе і калі адбываюцца падзеі ў творы?
2.Якія падзеі складаюць сюжэт твора?
3.Якія словы найлепш характарызуюць Паўлінку як асобу дзейсную, актыўную, бескампрамісную?
Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.
Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.
В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.
Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.
С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».