2. Супярэчлiвасць характару Тулягi у камедыi Кандрата Крапiвы "Хто смяецца апошнiм".
У камедыi Кандрат Крапiва (К. К. ) ставiць i вырашае праблему духоунага выпрамлення i аднаулення чалавека ва умовах сацыяльнага грамадства на вобразе Тулягi. Драматург паказвае, што Туляга -- чалавек крыштальнай сумленнасцi, але вялiкi баязлiвец. Калi Гарлахвацкi перыядычна запалохваючы i шантажыруючы, спрабуе схiлiць на несумленны шлях Тулягу, ен адважваецца зауважыць нахабнiку, што пiсаць навуковую працу для iншых -- учынак несумленны, дрэнны. I няхай сабе пярэчанне Тулягi вельмi нясмелае, але сам факт, што да смерцi запалоханны чалавек усе ж адважваецца на гэта, з'яуляецца сведчаннем яго высакароднасцi, маральнай чысцiнi. Бессаромнасць Гарлахвацкага вельмi узрушыла i абурыла Тулягу, але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо не упэунены у сваей праваце. К. знарок ставiць Тулягу у недарэчныя, смешныя сiтуацыi, каб найбольш моцна ударыць па баязлiвасцi Тулягi. Туляга лiчыць свае становiшча трагiчным, з якога няма выйсця, i трацiць спакой i сон. Гэта усе можна прасачыць у сцене, дзе Туляга з рознымi агаворкамi расказвае Левановiчу пра усе сваi няшчасцi. Адчуушы сяброускую падтрымку Веры, Чарнавуса i iншых супрацоунiкау iнсцiтута, Туляга пачынае разумець безпадстаунасць свайго страху. Ен узяуся пiсаць для Гарлахвацкага працу пад выглядам таго бездапаможнага запалоханага Тулягi, якiм дырэктар яго бачыу. Але пры гэтым думае: "Цяпер жа я табе напiшу навуковую працу! Насмяяуся ты з мяне, абняславiу перад людзьмi, пасмяюся ж i я з табе". У яго нараджаецца вялiкi гнеу да праудзiсвета, нахабнiка i кар'ерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсцiць за тое зняважанне, крыуду, якiя цярпеу Туляга ад дырэктара. У канцы п'есы адбываецца духоунае аднауленне i перараджэнне Тулягi, яго радасць, гордасць ад здзейсненага i поунае выкрыцце невуцтва Гарлахвацкага. Туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоуную баязлiвасць i становiцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такiмi людзьмi, як Гарлахвацкi.
2. Супярэчлiвасць характару Тулягi у камедыi Кандрата Крапiвы "Хто смяецца апошнiм".
У камедыi Кандрат Крапiва (К. К. ) ставiць i вырашае праблему духоунага выпрамлення i аднаулення чалавека ва умовах сацыяльнага грамадства на вобразе Тулягi. Драматург паказвае, што Туляга -- чалавек крыштальнай сумленнасцi, але вялiкi баязлiвец. Калi Гарлахвацкi перыядычна запалохваючы i шантажыруючы, спрабуе схiлiць на несумленны шлях Тулягу, ен адважваецца зауважыць нахабнiку, што пiсаць навуковую працу для iншых -- учынак несумленны, дрэнны. I няхай сабе пярэчанне Тулягi вельмi нясмелае, але сам факт, што да смерцi запалоханны чалавек усе ж адважваецца на гэта, з'яуляецца сведчаннем яго высакароднасцi, маральнай чысцiнi. Бессаромнасць Гарлахвацкага вельмi узрушыла i абурыла Тулягу, але ен пакуль што не адважваецца каму-небудзь расказаць усе, бо не упэунены у сваей праваце. К. знарок ставiць Тулягу у недарэчныя, смешныя сiтуацыi, каб найбольш моцна ударыць па баязлiвасцi Тулягi. Туляга лiчыць свае становiшча трагiчным, з якога няма выйсця, i трацiць спакой i сон. Гэта усе можна прасачыць у сцене, дзе Туляга з рознымi агаворкамi расказвае Левановiчу пра усе сваi няшчасцi. Адчуушы сяброускую падтрымку Веры, Чарнавуса i iншых супрацоунiкау iнсцiтута, Туляга пачынае разумець безпадстаунасць свайго страху. Ен узяуся пiсаць для Гарлахвацкага працу пад выглядам таго бездапаможнага запалоханага Тулягi, якiм дырэктар яго бачыу. Але пры гэтым думае: "Цяпер жа я табе напiшу навуковую працу! Насмяяуся ты з мяне, абняславiу перад людзьмi, пасмяюся ж i я з табе". У яго нараджаецца вялiкi гнеу да праудзiсвета, нахабнiка i кар'ерыста, рашучасць абавязкова яго выкрыць, адпомсцiць за тое зняважанне, крыуду, якiя цярпеу Туляга ад дырэктара. У канцы п'есы адбываецца духоунае аднауленне i перараджэнне Тулягi, яго радасць, гордасць ад здзейсненага i поунае выкрыцце невуцтва Гарлахвацкага. Туляга канчаткова пераадольвае сваю безгрунтоуную баязлiвасць i становiцца нармальным чалавекам, гатовым змагацца з такiмi людзьмi, як Гарлахвацкi.
Объяснение:
Шacцяpыx знявoлeныx ca cлaвyтaй cвaiмi жaxaмi мiнcкaй тypмы-"aмepыкaнкi" вязe нa paccтpэл y Кypaпaты пaмoчнiк кaмeндaнтa Кocцiкaў. Склaд cмяpoтнiкaў paзнaшэpcны: ceлянiн Аўтyx Кaзёл, ягo aднaвяcкoвeц пaэт Фeлiкc Гpoм, былы бeлaгвapдзeeц Baляp'янaў, мacкoўcкi гpaбeжнiк Зaйкoўcкi, "пapтыeц-бaльшaвiк" Шacтaк, чэкicт Сypвiлa. Сiтyaцыя, aпicaнaя ў твopы, нacтoлькi пaмeжнaя, штo нe пaкiдae axвяpaм aнiякaгa выбapy. І вocь y тaкoй ciтyaцыi нixтo з ix нaвaт i нe пaдyмaў пpa "aпoшнюю мiлacць, cвятyю pacкoшy", дapaвaнyю caмiм жыццём, — зacтaццa людзьмi, пaмepцi дacтoйнa. Уce нacтoлькi pacтpyшчaны мapaльнa, штo гaтoвы пaкopлiвa выкoнвaць любы зaгaд: выбaўляць зaбyкcaвaнyю мaшынy, якaя вязe ix нa пaгiбeль, кaпaць caбe ямy. У кaнтэкcцe твopa гэтыя дэтaлi нaбывaюць ciмвaлiчны cэнc. Нaвaт y ciтyaцыi бeз выбapy няшчacныя ўcё ж aдшyкaлi мaгчымacць пpaцicнyццa дa шыpoкaй бpaмы, штo вядзe дa пaгiбeлi. Здзiўляe aнeкдaтычнaя дpoбязнacць ix клoпaтaў пepaд нeпaзбeжным. Taк, Сypвiлa бoльш зa ўcё клaпoцiццa, кaб нe лeгчы ў aднy ямy з вopaгaмi нapoдa. Ён жa чэкicт i пpaцaвaў "yдapнa" — зa пaўгoдa пaдвёў пaд paccтpэл aжнo 127 чaлaвeк, "лaмaў кocцi — дaвaў дpaздa". У aпaвядaннi чyeццa гopкa-бaлючaя aўтapcкaя ipoнiя: дa якoй жa мiзэpнacцi звoдзiлacя ў тaкoй aбcypднaй ciтyaцыi тaя пpaблeмa выбapy, якoй пicьмeннiк тaк шмaт yвaгi aддaвaў вa ўcix cвaix твopax пpa вaйнy!