Двайнiком свайго непасрэднага начальнiка, яго верным слугою i надзейным памочнiкам з'яўляецца
пiсар Пiсулькiн.
Ён, як i Кручкоў, займаецца хабарнiцтвам. З вялiкiм задавальненнем пiсар прызнаецца: "Харашо быць пiсьмавадзiцелем у разумнага чалавека, маляваныя госцiкi (грошы) самi ў карман лезуць, не нада i рук выцягваць".
В. Дунiн-Марцiнкевiч у вобразах станавога прыстава Кручкова i яго памочнiка Пiсулькiна па-мастацку дасканала i знiшчальна выкрыў царскае чыноўнiцтва Расii (асноўную палiтычную апору расiйскага самадзяржаўя) , для якога характэрнымi былi хцiвасць, хабарнiцтва, грубасць, свавольства, невуцтва, п'янства.
Напэўна, па гэтай прычынё ў 1890 г. вiленскi губернатар рашуча запратэставаў супраць друкавання камедыi. I толькi ў 1918 г. выдатны твор В. Дунiна-Марцiнкевiча ўбачыў свет.
Янка Купала "Спадчына" 1918 год
Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Памiж сваiх i чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкi-сны
Вясеннiя праталiны,
I лесу шэлест верасны,
I ў полi дуб апалены.
Аб ёй мне будзiць успамiн
На лiпе бусел клёкатам
I той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;
I тое нуднае ягнят
Бляянне-зоў на пасьбiшчы,
I крык варонiных грамад
На могiлкавым кладбiшчы.
I ў белы дзень i ў чорну ноч
Я ўсцяж раблю агледзіны,
Цi гэты скарб не збрыў дзе проч,
Цi трутнем ён не з'едзены.
Нашу яго ў жывой душы,
Як вечны светач-полымя,
Што сярод цемры i глушы
Мне свецiць мiж вандоламi.
Жыве з iм дум маiх сям'я
I снiць з iм сны нязводныя…
Завецца ж спадчына мая
Ўсяго Старонкай Роднаю.
Верш Иван Купала Яна Текст
2
0
0
pocklatiy
5 лет назад
Дубликаты не найдены
-1
Kriza
5 лет назад
а можно перевод?
+2
pocklatiy
5 лет назад
От прадедов испокон веков
Мне осталось наследие;
Между своих i чужеземцев
Она мне лаской материнской.
О ней мне рассказывают сказки-сны
Весенний праталины,
Илеса шорох версны,
И в поле дуб опаленный.
О ней мне будить воспоминание
На лiпе аист клёкотом
И тот старый замшелый плетень,
Что лег у деревень вповалку;
И то нудное ягнят
Блеяние-зов на пасьбiшчы,
И крик Ворониным стай
На могилныым кладбищи.
И в белый день и в черную ночь
Я сплошь делаю смотрины,
Или это сокровище не ушло ли проч,
Или трутнем оно не съедено.
Ношу его в живой души,
Как вечный светоч-пламя,
Что среди тьмы и глуши
Мне светит между вандоламi.
Живет с ним дум моих семья
И вижу сныс ним сны несчитанные...
Называется же наследие мое
Всего Староною Родною.
Приблизительно так сто стихотворение переводится с беларуского языка.
Чтобы оставить комментарий, необходимо зарегистрироваться или войти
Авторизация
Забыли пароль?
Регистрация
или
Комментарий дня
ТОП 50
Г - логика
Пропусти ее вперёд и толкай. Морду сделай кирпичом и спрашивай - и че?
+1901
igiarb
15 часов назад
Рекомендуемое сообщество
Лига
226 постов • 1 683 подписчика
Место не только для пожарных и но и для тех, кому кого кто готов
Активные сообщества
все
Аватар сообщества "Клубничный арт"
Клубничный арт
Аватар сообщества "Фабрика Мемов"
Фабрика Мемов
Аватар сообщества "Машинное обучение"
Машинное обучение
Аватар сообщества "Лига образования"
Лига образования
1
Аватар сообщества "Лига Биоников"
Лига Биоников
1
Аватар сообщества "Древний Рим"
Древний Рим
1
Аватар сообщества "Всё о кино"
Всё о кино
1
Аватар сообщества "Лига историков"
Лига историков
1
Аватар сообщества "Книжная лига"
Книжная лига
1
Аватар сообщества "Лига рукожопов"
Лига рукожопов
1
Создать сообщество
Тенденции
теги
Обида 12
Объединить теги
Новости Пикабу
Правила
Реклама
Верификации
Награды
Контакты
Промокоды
Финансы
Билеты
Android
iOS
Контакты
Контакты
Ошибки
Предложения
Реклама
Информация
Правила
Награды
Верификации
Бан-лист
RSS
Конфиденциальность
Mobile
Android
iOS
Партнёры
Fornex.com
Промокоды
Финансы
Билеты
Объяснение:
пiсар Пiсулькiн.
Ён, як i Кручкоў, займаецца хабарнiцтвам. З вялiкiм задавальненнем пiсар прызнаецца: "Харашо быць пiсьмавадзiцелем у разумнага чалавека, маляваныя госцiкi (грошы) самi ў карман лезуць, не нада i рук выцягваць".
В. Дунiн-Марцiнкевiч у вобразах станавога прыстава Кручкова i яго памочнiка Пiсулькiна па-мастацку дасканала i знiшчальна выкрыў царскае чыноўнiцтва Расii (асноўную палiтычную апору расiйскага самадзяржаўя) , для якога характэрнымi былi хцiвасць, хабарнiцтва, грубасць, свавольства, невуцтва, п'янства.
Напэўна, па гэтай прычынё ў 1890 г. вiленскi губернатар рашуча запратэставаў супраць друкавання камедыi. I толькi ў 1918 г. выдатны твор В. Дунiна-Марцiнкевiча ўбачыў свет.