Найти займенніки была ўжо глыбокая восень, але снег па нейкіх прычынах пазніўся. дарожныя лужыны і канавы былі зацягнуты празрыстым лядком. каўзанешся па ім — затрашчыць, але вытрымае, толькі затчэцца мудрагелістымі ўзорамі драбнюткіх трэшчынак. за маладым ельнікам пачуў я раптам шэпт — нібы нехта шаптаў камусьці: «шы, шы, ». хто б гэта мог шаптацца там? выходжу асцярожна на невялікую прагалінку. пасярод яе — малады дубок. стаіць, з ног да галавы апрануты ў рыжы кажух сухіх пакручастых лістоў. дзьмухне ветрык – каляныя сухія лісты і зашамацяць між сабой: «шы, шы, ».
