Нужны изображения по данному стихотворению. матчына душа владимир короткевич ноч прыйшла да зямлі на спатканне, захад скончыў агнём палаць, і дубы ў малочным тумане веліканамі ціха стаяць. бач, агеньчыкі вёскі далёкай, бач, на ростані ўзняўся курган. явар сумны і адзінокі пахіліў задумёны стан. кветка тут уначы расцвітае, водар мяккі пялёсткі і яе па роднаму краю "кветкай матчынай" людзі завуць. я крануў яе ціха рукою - і пялёсткі спеў завялі, і паўсталі вакол чарадою ўсе паданні роднай зямлі. вось карона ў рацэ заблішчэла, хтось плыве, як туман, на вадзе, па дарозе, ад месяца белай, цар змяіны кудысьці паўзе. цені ў лесе бягуць. цямнее. і ў чароўнай лясной гушчыні праімчаўся кудысь, як завея, ян прыгожы на белым кані. нехта зблытаў на росных палянках сцежкі ўсе ў недасяжны край. як далёка, далёка каханка! сто гадоў шукай ды шукай. недзе лье яна чыстыя слёзы, спавівае ўвесь замак сон, і буран на сухой бярозе сцеражэ яе ля акон. над зямлёю зарніцы мільгаюць, і здаецца, што гэта не гром, а нячыстую раць пабівае, пакаціла цудоўным мячом. і не вецер раве-нарастае і ламае галлё на дубах, а асілкі дубы змятаюць, каб да сонца расчысціць шлях. і пялёсткі гучаць трывожна, бо мінуўся спеў забыцця. казкі новыя, казкі грозныя, небывалыя казкі жыцця. ўспамінаю косы, і вілы, і над замкамі жаркі агонь, безымянныя ў лесе магілы, і няволі цяжкі палон, волі нашай крывавыя роды, катаванні і здзек варагоў, барацьбу і пакуты народа, неўміручую душу яго, і паўстанні, паўстанні бясконцыя, і замучаных кроў на раллі, і, нарэшце, шчасце і сонца, што сышло на нашы палі. вы, што маці душу забылі, без яе і пражыць, што вы варты без гэтай магілы, без каліны на роднай мяжы? без дубоў, што ў тумане млеюць, без расы на роднай траве? павяртайцеся! вецер мацнее! маці кліча, кветка заве! для яе я павінен, я мушу неўміручыя гукі схапіць, ўзяць у рукі "матчыну душу" і на вершы яе пераліць. запісаць старыя паданні, усё, што думаў і што жадаў, і легенды, што на кургане сумны явар мне праспяваў. цяжкі крыж, але вельмі пачэсны, пераліць на свае аркушы казку мудрую, простую песню, кветку матчынай чыстай душы.
Объяснение: Сейчас заметил что беларусское я написал украинское я ваш язык не знаю извините поздно заметил
Часть речи слова капуста — имя существительное. Начальная форма: капуста (именительный падеж единственного числа); Постоянные признаки: нарицательное, неодушевлённое, женский род, 1-е склонение; Непостоянные признаки: именительный падеж, единственное число.
Цукор»
Часть речи:
Имя существительное
Грамматика:
часть речи: имя существительное; одушевлённость: неодушевлённое; род: мужской; число: единственное; падеж: именительный, винительный; отвечает на вопрос: (есть) Что?, (вижу/виню) Что?
Доброта»
Часть речи:
Имя существительное
Грамматика:
часть речи: имя существительное; одушевлённость: неодушевлённое; род: женский; число: единственное; падеж: именительный; отвечает на вопрос: (есть) Что?
Даўным-даўно жыў тут чалавек. Зваўся ён Васілём. Вельмі любіў Васіль кветкі, а таму і сам вырошчваў іх. Новым кветкам даваў імёны.
Аднойчы ў яго садзе з’явілася новая кветачка. Была яна блакітнага колеру. Яна ўмела размаўляць і пры першым спатканні папрасіла Васіля, каб ён хутчэй даў ёй імя. Прыгожае, мілагучнае.
Доўга-доўга думаў Васіль і нарэшце разважыў, што назвы лепшай за Васілёк не прыдумаць.
Васіль з Васільком многа чаго не дагаварылі. Але аб новай кветачцы, якая да таго ж умее гаварыць, даведаўся туташні злосны пан. Ён і загадаў Васілю прынесці кветку да яго ў святліцу.
Пра гэтае няшчасце дачуўся і Васілёк. Ён таксама не хацеў жыць у злоснага чалавека і ператварыўся ў чырвоную нікім незаўважаную кветачку.
Азвярэлы пан люта пакараў Васіля, а напрыканцы мучэння загадаў укінуць яго цела ў рэчку. Так і загінуў Васіль, але кветачка — засталася. А людзі і перайменавалі сваё паселішча Васількамі — як памяць аб Васільку, Васілю і яго кветках.