Падкрэсліце адасобленыя і неадасобленыя дапасаваныя азначэнні і члены сказа, да якіх яны адносяцца. Пастаўце,
дзе трэба, знакі прыпынку.
1. Нізкае неба засланае шэраю смугою кожную хвіліну
гатова было пырснуць халодным дажджом
2. Стомленыя знясіленыя ад бяссоння і трывогі людзі адразу
валіліся на зямлю і засыналі . 3. Скрозь галіны
лесу свеціцца шэрае агорнутае воблакамі неба .
4. Стаяла цішыня поўная мудрай велічы і спакою . 5. Адзінокія дрэвы ў палях нерухомыя і бязгуч-
ныя не ківалі ні адной сваёй галінкай .
6. Я спыніўся аслеплены сонцам толькі на ўзлеску, перад
полем . 7. Пафарбаваныя марозам абмытыя
дажджом заснулі ціхія бярозы ўночы пад акном . 8. Глуха парыпваў пад шалёным ветрам апалены ма-
ланкаю дубовы сук. 9. Ціхая мяккая плыве жнівеньская ноч над зямлёю асветленай ззяннем Млечнага Шляху.10. А на зямлю клаліся цені густыя і чорныя.

Дамавіка часта прадстаўляюць у вобразе дзядка паўмятровага росту і нават менш, шчыльнага складання, з пушыстай шэрай барадой. Дамавік вельмі моцны, калматы, у яго доўгая галава, а рукі — вялікія з шырокімі далонямі, парослыя мяккімі валасамі. Часам яго можна ўбачыць у выглядзе люстранога адлюстравання чалавека, якому ён здаўся, толькі цёмнага і кудлатага. Граматны ў «хатніх» навуках. Умее счытваць думкі. Здольны да левітацыі. Многа часу праводзіць у нябачным стане. Здольны змагацца з паскуддзем. Хай не самыя моцныя , але сякія-такія здольнасці ў гэтым плане ў яго ёсць. Месца пражывання — жыллё чалавека, якое часам нават рэдка, але абавязкова рэгулярна наведваюць людзі. Лічылася, што ў вясковай хаце ён жыве за печкай. Таксама існуе меркаванне, што спіць дамавік дзе-небудзь пад столлю.

Галоўны герой драмы — Сымон, старэйшы сын Зяблікаў. Гэта свабодалюбівы, непакорны, моцны духам чалавек. Ён здольны абараніць сваю чалавечую годнасць, заступіцца за іншых. "Свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся", — гаворыць ён. Зоська і Незнаёмы параўноўваюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом. Вобраз Сымона пададзены ў развіцці. Спачатку ён, як і яго бацька, спадзяецца на справядлівасць суда і законаў. Упэўнены ў сваёй праваце, ён, калі дваровыя людзі заворваюць пасевы, з сякераю ў руках бароніць сваю зямлю. Як чалавек рашучы, настойлівы і ўпарты, Сымон хоча дабіцца праўды ўласнымі сіламі. На бацькавай магіле ён дае клятву "жывым не сысці з гэтага месца, з гэтага разграбленага гнязда,... хай б'юць, рэжуць, катуюць". На прапанову маці скарыцца, пайсці да паніча на службу Сымон рашуча адказвае: "Пакарыцца?.. Гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапіць сябе, цябе, нас усіх у няволю ім на векі вечныя — запрасіцца ў вечнае рабства, з якога выхаду ніколі не знойдзем ні мы, ні тыя, што пасля нас рабства ў спадчыну атрымаюць". Прымірыцца з панічом для Сымона— гэта здрадніцтва, адступніцтва. Становіцца зразумелым, чаму герой так строга асуджае Зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панічом і аддала сябе на "загубу, на глум вечны".
Такім чынам, на прыкладзе Сымона Я. Купала паказаў працэс абуджэння нацыянальнай свядомасці беларускіх сялян, пошукі імі шляхоў да вызвалення. Адшукаць страчаную бацькаўшчыну, вырвацца з-пад прыгнёту і ўціску.