Падкрэсліце ў дадзеным сказе ўсе займеннікі як члены сказа: Памяць любога чалавека падобна на нейкую скарбніцу, у якой можа захавацца толькі тое, што здольна вытрымаць буры часу і ніколі не страціць сваёй цікавасці.
В первые послеоктябрьские годы у Янки Купалы вместе с чувством надежды нарастают ощущения тревоги и отчаянья. В годы военного лихолетия белорусы стали народом-беженцем. Тема беженства становится основной, но не исчерпывает всей семантической глубины стихотворения «Паязджане». Время показало, что беженство стало эмблемой всего ХХ в., судьбой многих народов. В произведении создан образ свадебного кортежа – «поезда» в безрадостной ситуации, среди зимней метелицы в поле ночью… Гости-«паязджане», охваченные ужасом, примерзли друг к другу…
Беженство, вынужденная эмиграция белорусов, разочарование поэта в исторической перспективе своего многострадального народа – это далеко не все возможные прочтения стихотворения. «Паязджане» – это люди-тени, люди-привидения, рабы, духовные нищие, это метафора отчужденности людей от самих себя, неидентичности, духовной неукорененности, сонливости, немощи, смерти-при-жизни (или жизни в смерти) – всего того, что Янка Купала не уставал разоблачать и в течение предыдущего своего творческого пути, и позже.
На мой погляд, сапраўднае сяброўства, гэта моцная сувязь паміж людзей, якая праверана гадамі. Гэта значыць, што чалавек заўсёды прыйдзе цябе на дапамогу, і выручыць з бяды.
чалавек, які разумее цябе з полу слова, які можа перадаць цябе свой добры настрой у тваю цяжкую хвіліну. Той хто можа казаць тябе прайду ў вочы.
Самое галоўнае ў тым, што чалавек, якога ты лічыш сваім сябрам
не пакіне і не здрадзіць ў цяжкую хвіліну.
Даволі часта я чую прыкладна такія словы: « Якімі злымі зрабіліся людзі. Дый увогуле, – пра сяброў усе забываюць». я мяркую так: не важна бачыцца кожны дзень, галоўнае – прыйшоў да сябра са сваёю радасцю ці бядою, а сапраўдны сябар зробіць усё магчымае, каб дапамагчытабе, хоць словам, хоць справай.
В первые послеоктябрьские годы у Янки Купалы вместе с чувством надежды нарастают ощущения тревоги и отчаянья. В годы военного лихолетия белорусы стали народом-беженцем. Тема беженства становится основной, но не исчерпывает всей семантической глубины стихотворения «Паязджане». Время показало, что беженство стало эмблемой всего ХХ в., судьбой многих народов. В произведении создан образ свадебного кортежа – «поезда» в безрадостной ситуации, среди зимней метелицы в поле ночью… Гости-«паязджане», охваченные ужасом, примерзли друг к другу…
Беженство, вынужденная эмиграция белорусов, разочарование поэта в исторической перспективе своего многострадального народа – это далеко не все возможные прочтения стихотворения. «Паязджане» – это люди-тени, люди-привидения, рабы, духовные нищие, это метафора отчужденности людей от самих себя, неидентичности, духовной неукорененности, сонливости, немощи, смерти-при-жизни (или жизни в смерти) – всего того, что Янка Купала не уставал разоблачать и в течение предыдущего своего творческого пути, и позже.
Объяснение:
Каго ж можна назваць сапраўдным сябрам?
На мой погляд, сапраўднае сяброўства, гэта моцная сувязь паміж людзей, якая праверана гадамі. Гэта значыць, што чалавек заўсёды прыйдзе цябе на дапамогу, і выручыць з бяды.
чалавек, які разумее цябе з полу слова, які можа перадаць цябе свой добры настрой у тваю цяжкую хвіліну. Той хто можа казаць тябе прайду ў вочы.
Самое галоўнае ў тым, што чалавек, якога ты лічыш сваім сябрам
не пакіне і не здрадзіць ў цяжкую хвіліну.
Даволі часта я чую прыкладна такія словы: « Якімі злымі зрабіліся людзі. Дый увогуле, – пра сяброў усе забываюць». я мяркую так: не важна бачыцца кожны дзень, галоўнае – прыйшоў да сябра са сваёю радасцю ці бядою, а сапраўдны сябар зробіць усё магчымае, каб дапамагчытабе, хоць словам, хоць справай.