Падкрэсліце ў сказах акалічнасці. пастаўце знакі прыпынку. растлумачце чаму не ўсе выдзеленыя вамі акалічнасці адасобленыя 1. У хаце весела гарэў агонь кідаючы мітусліва-гарачае святло на сцены, стол, акно. 2. Папярэдзіўшы сваё з'яўляенне грувасцкімі грымотамі абрынулася на горад навальніца. 3. Хлопцы не згаворваючыся кінуліся ўцякаць. 4. Дарослыя і дзеці закасаўшы рукава працуюць з ранку да вечара. 5. Іванка сядзеў ля каміна блізка падставіўшы твар сухому цяплу. 6. Стараючыся сагрэцца на прыпынку людзі нервова пастуквалі абцасамі. 7. Дождж амаль суткі ішоў не сціхаючы. 8. Усе гэтыя дні сунімаючыся трохі пад вечар вострым скразняком гайсаў кусліва паўночна-заходні вецер. 9. Каршун плаўна паляцеў уніз куляючыся і пакідаючы за сабой толькі некалькі пёрак у празрыстым халодным паветры. 10. Людзі разыходзіліся не развітваючыся. 11. Спужаўся Марынка не магла сказаць ні слова. 12. Махнуўшы на ўсё рукой я забраў торбу і памалу папраставаў да аўтобуснага прыпынку. 13. Хлопцы беглі не чуючы пад сабой ног. 14. Дзеці смеючыся прайшлі міма нас.
Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.
Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.
В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.
Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.
С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».
Прапрадзедаў маіх жывая мова, —
Майго народа першая аснова,
Душы яго шырокі, чысты свет!
Лось Еўдакія
У кожнага чалавека, народа ёсць свая родная мова. Мова, на якой было сказана першае ў жыцці слова. Для кожнага народа яго мова самая найпрыгажэйшая. Мая родная мова — беларуская. Матчына мова, спеўнае слова, родная мова — так ласкава і шаноўна называюць сапраўдныя беларусы сваю мову. Мова — неацэнны духоўны набытак нашага народа.
Беларускія пісьменнікі сказалі шмат шчырых слоў пра сваю родную мову, яе багацце і прыгажосць. Іх творы прасякнуты любоўю да мовы, заклапочанасцю за яе лёс. У вершах П.Броўкі «Калі ласка!», Н.Гілевіча «Слова», Я.Янішчыц «Мова» ўслаўляецца родная мова, іх радкі напоўнены патрыятычнымі пачуццямі. Паэты падкрэсліваюць значэнне роднай мовы ў жыцці чалавека. У сваім вершы «Страціў слова, страціў спадчыннае слова...» Ніл Гілевіч гаворыць:
Страціў слова, страціў спадчыннае слова —
Штосьці страціў у душы абавязкова!
Мне вельмі б хацелася, каб наша слова жыло шмат стагоддзяў, радавала сваей мілагучнасцю і прыгажосцю іншыя пакаленні.