Памогите перевести с на легкая, щебечущая, острая, смеющаяся, вежливая до дерзости, порхающая, как мотылек, речь француза; тяжелая, туманная, вдумывающаяся сама в себя, рассчитанная речь немца; ясная, сжатая, избегающая всякой неопределенности, прямо идущая к делу, практическая речь британца; певучая, сверкающая, играющая красками, образная речь итальянца; бесконечно льющаяся, волнуемая внутренним вздымающим ее чувством и изредка разрываемая громкими всплесками речь славянина – лучше всех возможных характеристик, лучше самой , в которой иногда народ мало принимает участия, знакомят нас с характерами народов, создавших эти языки. вот почему лучшее и даже единственно верное средство проникнуть в характер народа – усвоить его язык, и чем глубже вошли мы в язык народа, тем глубже вошли в его характер
Кожны з нас бесперапынна звязаны з тым месцам, дзе нарадзіўся і вырас. І дзе б ён не знаходзіўся яго заўсёды будзе прыцягваць да роднага месцы. У кожнага чалавека ёсць дзве радзімы: маленькая і вялікая. Малая - гэта вёска ці горад, вуліца, дом, дзе ты нарадзіўся. А вялікая - гэта краіна, дзяржава, грамадзянінам якой ты з'яўляешся. Трэба любіць і абараняць сваю радзіму. Я люблю сваю краіну, свой горад і бабулін дом у вёсцы. Бо ў вёсцы прайшло ўсё маё дзяцінства. Вилино - мая родная вёска. Калі я была яшчэ маленькай, я часта хварэла з-за гэтага не хадзіла
у дзіцячы садок, а мама з татам пастаянна былі на працы.
Таму мяне адвозілі да бабулі ў вёску, там я праводзіла вельмі шмат часу. Улетку мы з бабуляй заўсёды садзіліся на ровары і ехалі да мора. На пляжы я бывала кожны дзень. Любіла плаваць і загараць на сонейку. Я ўвесь час бегала басанож, залівалася вадой. Мне падабаўся бабулін дом, ён быў невялікі і вельмі ўтульным. У бабулі па гаспадарцы былі куры, свінкі і козачка. Я вельмі любіла піць казінае малако, бо яно карыснае. Мне ніколі не было сумна ў вёсцы. Бо там у мяне былі сябры, мы ўвесь час будавалі халабуды, гулялі ў розныя гульні. Калі прыходзіў час вяртацца ў горад, мне заўсёды было сумна расставацца з бабуляй і з роднай вёскай. Таму я заўсёды была ў прадчуванні, калі зноў змагу прыехаць сюды і ўбачыць бабушку.С кожным годам мая вёска ўсё больш і больш зменьваецца, расце і добраўпарадкоўваецца. Ёсць прасторная плошча, утульны сквер і парк дзе растуць цудоўныя дрэвы і пярэстыя пахучыя клумбы. Уздоўж тратуарнай дарожкі растуць магутныя, гордыя таполі. Тут няма вялікіх крам, няма салідных офісаў. Ціхія панадворкі дораць заспакаенне і радасць. Дома, пабудаваны прыкладна ў 60-я гады, высяцца ва ўсе свае пяць паверхаў. У вёсачцы заўсёды захоўваецца чысціня. Пару кіламетраў і можна ўбачыць мора. Атрымаць асалоду ад марскім свежым паветрам. Назіраць за парылымі чайкамі ў небе. Вясной, зімой і восенню тут ціха і глуха асабліва ў зімовы перыяд. Аднак улетку сюды прыязджаюць немалая колькасць турыстаў з розных гарадоў і краін, каб атрымаць асалоду ад прыгажосцю пейзажаў і выкупацца ў Чорным моры. Я вельмі люблю сваю вёсачку не толькі за прыгожыя пейзажы, але і за час баўлення там. Мая родная вёска выгадавала мяне, бо тут я пакінула мноства радасных успамінаў. Хоць я цяпер ужо не дзіця і бабулі няма ў жывых, я ўсё роўна працягваю ездзіць у сваю родную вёску.
Объяснение:
Вдали от городской суеты и шума, от шумных автомобилей,вереницей мчащихся по автострадам,оставляя за собой завесу густого дыма,смешанного с пылью;далеко от тысяч прохожих,что снуют по улицам кто куда ,едва не сбивая друг друга с ног, вырос уютный и мирный уголок,где я родилась.
Здесь-мой дом родной,мои друзья и близкие серцб люди. Каждый ,даже самый мелкий,закоулок родного поселка мне знаком. С каждой місцинкою связаны свои особые воспоминания.
Вот под тем деревом мы прятались от той страшной осенней ливни,а вон там-малышами вплоть до самой поздней ночи играли в снежки. Наверное,то были самые веселые годы моей жизни. Все мы были равны,нам было все равно,кто во что одет и из богатой он семьи. Мы просто умели радоваться жизни. Мы смотрели на мир через призму своего детского восприятия так широко,как только умели. Мы могли наслаждаться простыми вещами так,будто через мгновение их уже не будет.
Наверное,правду говорят,что места,где ты родился и провел детство ,всегда будут святыми. Я буду помнить век родной дом,где всегда пахло свежей бабушкиной выпечкой и чаем с малиновым вареньем. Буду помнить родную улицу,что в первые годы моей жизни казалась мне огромным мегаполисом,а вишни у дома-настоящими великанами,что тянули свои руки, вплоть до самого голубого поднебесья. С трепетом в душе я буду вспоминать школу,где провела,наверное,лучшие годы своей жизни.
И в каком бы уголке Земного шара я не была ,я всегда буду возвращаться мыслями в родные Зализцы - поселок моего беззаботного детства