Пераказ сучасная культура Беларуси

Вулица выводзиць на рынак.Ён застауле.Н..ы вазами з паднятыми угору аглоблями.Шум и тлум стаиць навокал.Игнась глядзиць па бака.Х.. и дзивицца, як многа сабралася людзей.Вунь на возе сядзиць тоусты мужчына.Ён прымайстравау да аглобли вагу - стралу и гандлюе яблыками.
Бацька увесь час трымае у руках лейцы и варочае беднага Гнядога и туды и сюды : гэта каб не зачапицца за чый-небудзь воз.А Гняды так стараецца дастаць канюшыну, або сена з чужога воза нибы не... ну тры дн.i..
Усю дарогу Алеся адольвали неспакойныя думки.Прывыкшы спаць у дарозе, ён заплюшчыу вочы, але яму усё мроилися дрэвы и сон зникау.Колы кацилися пациху, драбины рыпели пагражаючы, нибы вось- вось ра.сс..ыплюцца, и Алесем авалодала такая абыякавасць да усяго навакольнага,што ён нi.. разу н.е. падагнау каня.
Адзинокия дрэвы у палях, нерухомыя и бязгучныя ,н.е.. кивали н..i. адной сваёй галинкай.Ноч насунулася знянацку. Алесь н.е. зауважыу як сцямнела.На захадзе як след ад сонца засталася тольки (жоута-чырвоная паласа и тая увачавидки ра...сплывалася у цемр.ы.
Прыгадау даунину маладосць.Ды якую даунину! Хлопцам будучы таксама на заробки хадзиу,па Расе пл.ыты ганяу,вугаль палиу,лес рыхтавау. Працы перароблена не зличыць. А кольки пражыу? Глупства:только чацвёрты дз.е.сятак скончыуся,а старасць ужо сивизной у галаву ды бараду лезе.

Радзіма. Айчына. Край родны. Айчына . Родная зямля . Радзіма-маці . Матухна- зямля . Родная бок . Усе гэтыя шчырыя словы зусім не вычэрпваюць поўнай гамы пачуццяў , якія ўкладваем мы ў гэта святое для кожнага чалавека паняцце . Цяжка назваць пісьменніка ці паэта , які не прысвяціў бы Радзіме самыя шчырыя , якія ідуць ад душы радка. Гэта - адна з вечных тым у айчыннай і сусветнай літаратуры. Велізарны літаратурны матэрыял , звязаны з тэмай Радзімы , нельга , вядома , змясціць у поўным аб'ёме ў гэта складанне , таму я хачу закрануць творчасці толькі некаторых пісьменнікаў і паэтаў. Нельга не пачаць з такога найвялікшага помніка старажытнарускай літаратуры , як «Слова пра паход Ігаравы». Да Рускай зямлі ў цэлым , да рускага народу звернутыя усе намеры , усе пачуцці аўтара « Слова». Ён кажа аб шырокіх прасторах сваёй Радзімы , аб яе рэках , гарах , стэпы , гарадах і вёсках. Але Руская зямля для аўтара « Слова» - гэта не толькі руская прырода і рускія гарады. Гэта перш за ўсё рускі народ. Апавядаючы аб паходзе Ігара , аўтар не забывае пра народ рускім. Ігар распачаў паход на полаўцаў «за зямлю Рускую » . Яго воіны - гэта « русічы » , рускія сыны . Пераходзячы мяжу Русі , яны развітваюцца са сваёй Радзімай , з Рускай зямлёй , і аўтар усклікае : «О Руская зямля ! Ты ўжо за пагоркам » . Гэтая ідэя патрыятызму характэрна і для паэтычнага творчасці нашага вялікага суайчынніка М. В. Ламаносава. Радзіма , яе неабсяжныя абшары , яе невычэрпныя прыродныя багацці , яе сіла і моц , яе будучыню веліч і слава - гэта асноўная тэма од Ламаносава. Яе удакладняе і дапаўняе тэма народа рускага . Ламаносаў апявае таленавітасць вялікага рускага народа , магутны дух яго войскі , рускі флот . Ён выказвае цвёрдую ўпэўненасць у тым , што Руская зямля здольная нараджаць уласных вялікіх вучоных , сваіх «расейскіх Калумбіі» , вялікіх дзеячаў культуры . У сувязі з гэтай тэмай ставіцца ў одах Ламаносава і тэма герояў , вялікіх рускіх людзей. Такіх герояў ён бачыць перш за ўсё ў Іване IV і Пятры I , асабліва ў апошнім . У знакамітай одзе «На дзень ўсшэсця ... » паэт услаўляе Пятра як творцы новай Расіі. Ламаносаў славіць Пятра як змагара супраць адсталасці , у якой знаходзілася Расія да яго , славіць яго за стварэнне магутнай арміі і флоту , за распаўсюд навук . Глыбокай верай у рускі народ і цвёрдым перакананнем у яго таленавітасці гучаць словы Ламаносава аб тым , Што можа уласных Платонаў І хуткіх розумам Невтонов Расійская зямля нараджаць . Тэма Радзімы ў творчасці А. С. Пушкіна цесна звязана з праблемай свабоды народа . У вершы «Вёска» , малюючы мілыя яго сэрцу карціны роднай прыроды , паэт гнеўна піша пра прыгоннікаў , што ўціскаюць народ : Тут панства дзікае , без пачуцця , без закона , прысвоіла сабе гвалтоўнай лазой І праца , і ўласнасць , і час земляроба. У сяброўскім пасланні « Да Чаадаева » гучыць палымяны заклік паэта Айчыне прысвяціць « душы выдатныя парывы ​​» . Прадаўжальнік пушкінскі традыцый М. Ю. Лермантаў любіў сваю Радзіму высокай любоўю. Ён любіў яе народ , яе прыроду , жадаў шчасця сваёй краіне. На думку Лермантава , любіць Радзіму - значыць змагацца за яе свабоду , ненавідзець тых , хто трымае родную краіну ў ланцугах рабства. Любоў да Радзімы - тэма такіх вершаў Лермантава , як « Скаргі туркі » , «Поле Барадзіна » « Барадзіно » , «Два волата » . Але з асаблівай сілай і паўнатой раскрываецца гэтая тэма ў вершы « Радзіма» , створаным паэтам за некалькі месяцаў да сваёй гібелі . Тут Лермантаў супрацьпастаўляе свой ​​патрыятызм патрыятызму афіцыйнаму , казённаму . Ён заяўляе аб сваёй кроўнай сувязі з рускай , роднай яму прыродай , з рускім народам , нягодамі і радасцямі яго жыцця. Сваю любоў да Радзімы Лермантаў называе «дзіўнай » , таму што ён любіць ў сваёй краіне народ , прыроду , але ненавідзіць " краіну спадароў» . Гэтая ідэя кахання- нянавісці атрымае далейшае развіццё ў творчасці Гогаля і Някрасава. Героі « Рэвізора » , « Мёртвых душ » - гэта персанажы , якія могуць выклікаць толькі пачуццё непрыязнасці , хоць і паказваюць нашых суайчыннікаў . Але не яны складаюць гонар Расіі , яе душу , яе будучыню. Гэтым « мёртвым душам » супрацьпастаўлены вобраз Русі як « птушкі - тройкі». У гэтым рамантычным вобразе выяўленыя і любоў Гогаля да Радзімы , і яго вера ў яе вялікая будучыня. Гогалю няясныя шляху далейшага развіцця сваёй Радзімы. Ён піша: «Русь ! Куды ж нясешся ты , дай адказ? Не дае адказу ! » . Але ў адным ён быў перакананы - у будучыні велічы рускага народа.