Я хачу распавесці гісторыю жыцця майго хатняга ўлюбёнца – ката Барсіка.
Яго падарылі нам тры гады таму як асобіну жаночага полу, якую мы назвалі Басей. Кошка падрасла і апынулася Барсікам, але ласкальнае Бася так і замацавалася за ім.
Барсік быў гуллівым пухнатым камячком залациста – белага колеру з блакітнымі вачыма. Але паступова з цудоўнага маленькага кацяня Бася ператварыўся ў дарослага выхаванага ката. Цяпер ён нікому не падпарадкоўваўся : быў незалежны і важны. У жарт мы празвалі яго ” інтэлігентам “. Калі ўвесну мы прывезлі яго да бабулі ў вёску, ён адчуў шок – прасядзеў за канапкай больш за суткі.
Да майго прыезду, праз два месяцы, Бася ўжо асвоіўся. Пазней бабуля распавядала мне, як суседскі кот загнаў Басю на самую верхнюю галіну грушы. Бабуля прачнулася ад крыкаў і выбегла, каб дапамагчы кату. Бася паспрабаваў саскочыць з дрэва, але падвярнуў лапу. Прыйшлося бабулі даглядаць за Басей : яна наклала яму на лапу шыну. Прайшоў тыдзень. Стаяў дажджлівы дзень, на вуліцы было брудна, а Бася сабраўся на шпацыр. Трэба было бачыць гэтую карціну, як Бася, выставіўшы наперад забінтаваную лапу, скача па падлоге, па градках – гуляе.
Яшчэ шмат смешных гісторый здарылася з Басей. Ён выгнаў са сваёй тэрыторыі ўсіх чужых катоў. Але, што дзіўна, не адганяў котак. Як сапраўдны джэнтльмен, Бася дазваляў ім есці з яго посуду, дзяліўся ежай. Яшчэ ён навучыўся лавіць мышэй. Імі Бася карміў маленькага кацяня, які прывязаўся да яго.
Дадому, у гарадскую кватэру, Бася вярнуўся узмажнелы, прымудроны вопытам выжывання ў нялёгкіх умовах вясковага жыцця – быцця.
Без ката было б сумна ! Калі ён гуляе ў двары, адчуваеш, што чагосьці не хапае. Здавалася б, дома спакойна. Ніхто не мяўкае дурным голасам, ня падлізваецца, не лезе ў твар мокрымі вусамі. І не трэба ўвесь час глядзець пад ногі, каб выпадкова не наступіць на ката. Але чамусьці з нецярпеннем чакаеш, калі ўжо прыйдзе гэты шкодны кот!
Мне падабаецца, калі я сяджу на канапе, а сыты нарэшце кот скача да мяне на калені. Дарэчы, Бася робіць гэта без запрашэння. На каленях ён пачынае рыхтаваць сабе мястэчка для адпачынку. Коцік пацешна топчацца мяккімі лапкамі, казыча, лашчыцца . А потым замуркаем гучна, як быццам трактар тарабаніць ! За гэтую ласку майму любімаму кату можна дараваць ўсё!
Для местных мальчишек море было не курортной экзотикой, а повседневным бытом, родным домом. (2)Поэтому меня, приезжего, но плавающего настоящим кролем, – первый разряд! – они приняли за своего. (3)А вот в приезжем тощеньком мальчике, с завистью взиравшем на их шумное отчаянное береговое братство, местные упорно видели чужака. (4)Он носил выпуклые круглые очочки, за которые мальчишки метко прозвали бледнолицего мальчугана Бычок - есть в море такая забавная рыбка с огромной головой и вытаращенными в постоянном удивлении глазами. (5)Они презирали его и за суетливую манеру плавать, поэтому в своё братство не принимали. (5)Но однажды произошло невероятное! (7)Бычок, этот хилый очкарик, осмелился доплыть до Чертова Пальца - мрачной отвесной скалы у самого дальнего входа в бухту! (8)Для него, конечно, это было поистине отчаянным поступком. (9)И молчаливое сопение мальчишек являлось тому свидетельством... (10)Назад Бычок плыл слишком медленно, нелепо переваливаясь с боку на бок и высоко занося слабые, как тростинки, руки. (11)Вдобавок он то и дело поправлял очки: видимо, вода заливала стекла. (12) Не мог предусмотреть он и ещё одного обстоятельства. (13)С моря шла мертвая зыбь - широкая медленная волна. (14)Безобидная в открытом море, она свирепела в узких каменных лабиринтах бухты.(15)С каждой новой волной накат у берега становился сильнее и опасней. (16)Справиться с ним мог бы только опытный и сильный пловец. (17)Этого не мог, конечно, знать городской мальчик... (18)Отбойная волна отшвыривала его назад, словно слепого котенка. (19)Кто-то из мальчишек неуверенно сказал у меня над ухом: (20) - Ребята, а Бычок-то тонет... (21)Их сбивало с толку то, что он не кричал: " " или что-нибудь в этом же роде. (22)Бычок тонул молча и, если можно так сказать, с достоинством. Исходный текст Slide 9: 9 ( 23)Я натянул ласты, стараясь не упустить глазами то место, где последний раз мелькнула голова мальчика, и поднырнул под пенный гребень очередного вала. (24)Мне повезло: на четвертом или пятом заходе я задел мальчишку за руку. (25)Он уже обессилел, обмяк и наглотался воды, но быстро пришел в себя, хотя долго еще морщился и откашливался. (26)Потом, натягивая рубашку, он взглянул на меня и сказал: (27)- А все-таки я немножко совсем не доплыл... (28)Чуть-чуть... (29)- Чуть-чуть... -вскипев, передразнил я его. (30)- Не утонул ты чуть-чуть, заморыш несчастный! (31)Он не обиделся и только глубоко вздохнул.(32) А потом спросил вдруг: (33) - А завтра вы здесь будете? (34) - А тебе зачем? - не слишком вежливо буркнул я. (35)- Я опять поплыву! - горячо выпалил мальчишка. (36)- Понимаете? (37)Я же должен доплыть! (38)Обязательно должен! (39)Ну, а в случае чего... (40)Вы меня опять Ладно? (42)Я просто-напросто опешил от такого нахальства. (43)Несколько мгновений я вглядывался в его серьезное очкастое лицо, раздумывая - не дать ли ему хорошенько в воспитательных целях. (44)Но было что-то такое в выражении его глаз, что совершенно неожиданно для себя самого я ляпнул: (45) - Ладно... приходи, там посмотрим... (46)И все мальчишки, столпившиеся вокруг нас, радостно загоготали: (47)- И чего смотреть? (48)Поплывем вместе - и кранты! (49)Бычок радостно подпрыгнул, и я вдруг понял: этот непременно доплывет. (50)Не завтра, так послезавтра...
Я хачу распавесці гісторыю жыцця майго хатняга ўлюбёнца – ката Барсіка.
Яго падарылі нам тры гады таму як асобіну жаночага полу, якую мы назвалі Басей. Кошка падрасла і апынулася Барсікам, але ласкальнае Бася так і замацавалася за ім.
Барсік быў гуллівым пухнатым камячком залациста – белага колеру з блакітнымі вачыма. Але паступова з цудоўнага маленькага кацяня Бася ператварыўся ў дарослага выхаванага ката. Цяпер ён нікому не падпарадкоўваўся : быў незалежны і важны. У жарт мы празвалі яго ” інтэлігентам “. Калі ўвесну мы прывезлі яго да бабулі ў вёску, ён адчуў шок – прасядзеў за канапкай больш за суткі.
Да майго прыезду, праз два месяцы, Бася ўжо асвоіўся. Пазней бабуля распавядала мне, як суседскі кот загнаў Басю на самую верхнюю галіну грушы. Бабуля прачнулася ад крыкаў і выбегла, каб дапамагчы кату. Бася паспрабаваў саскочыць з дрэва, але падвярнуў лапу. Прыйшлося бабулі даглядаць за Басей : яна наклала яму на лапу шыну. Прайшоў тыдзень. Стаяў дажджлівы дзень, на вуліцы было брудна, а Бася сабраўся на шпацыр. Трэба было бачыць гэтую карціну, як Бася, выставіўшы наперад забінтаваную лапу, скача па падлоге, па градках – гуляе.
Яшчэ шмат смешных гісторый здарылася з Басей. Ён выгнаў са сваёй тэрыторыі ўсіх чужых катоў. Але, што дзіўна, не адганяў котак. Як сапраўдны джэнтльмен, Бася дазваляў ім есці з яго посуду, дзяліўся ежай. Яшчэ ён навучыўся лавіць мышэй. Імі Бася карміў маленькага кацяня, які прывязаўся да яго.
Дадому, у гарадскую кватэру, Бася вярнуўся узмажнелы, прымудроны вопытам выжывання ў нялёгкіх умовах вясковага жыцця – быцця.
Без ката было б сумна ! Калі ён гуляе ў двары, адчуваеш, што чагосьці не хапае. Здавалася б, дома спакойна. Ніхто не мяўкае дурным голасам, ня падлізваецца, не лезе ў твар мокрымі вусамі. І не трэба ўвесь час глядзець пад ногі, каб выпадкова не наступіць на ката. Але чамусьці з нецярпеннем чакаеш, калі ўжо прыйдзе гэты шкодны кот!
Мне падабаецца, калі я сяджу на канапе, а сыты нарэшце кот скача да мяне на калені. Дарэчы, Бася робіць гэта без запрашэння. На каленях ён пачынае рыхтаваць сабе мястэчка для адпачынку. Коцік пацешна топчацца мяккімі лапкамі, казыча, лашчыцца . А потым замуркаем гучна, як быццам трактар тарабаніць ! За гэтую ласку майму любімаму кату можна дараваць ўсё!