Поступ вясны Гамаленьку, але з кожным днём усё см.лей і ўлаларней на-
ступала вясна. Снег проста ўвачавідкі ас...даў, мрачне і
а...соўваўся як мага далей ад платоў і прызбаў. У дзень капала са
стрэх. Гаветра в...льгатнела. Зіма, праўда, не хацела здавацца. На
10ч уедліва браўся яршысты марозік, сцягваў тонкім празрыстым
ля...ком лужы. Ранкам ц. русіў дробны, як манка, сняжок. Але
саўладаць з ц...плом ужо не магла старая і, абагрэтая ячэ
1...смелым сонцам, плакала ...чодрымі слёзнымі калясамі.
Памятано, мы з Мальвінаю ішлі па л...слой караністай дароз... .
Абапал устоды рыжэла прымятая трава. Дзе-н...дзе ч...рпела ле-
тан...е лісце. Ула...чынах было бела ад кураслепу. Маладыя
бяро...кі не ўтрымаліся ад спакусы, каб не падарсіць у сваіх но-
светла-3...лёных абновах. Старыя дрэвы не спяшаліся,
11...чага чакалі.
Iя самай дарогі, пад тоўстай, карыстай бярозай, мы натрапілі
невялікае драўлянае кары...да, поўнае бярозавіку, і
ўзрадаваліся, як дзеці. 1 авылера...кі пусціліся да балацявіны, вы-
рвалі па ч. pнaгaлoвiне і праз іх пілі гэты чысты, як сляза, сок
ВЫХ
Вясы.
t
Потым мы бочылі знае. Джанай дарогі, пайшлі лесам. Пад
11агамі блытаўся зялёны ягаднік. Пахла хво...й.
Мы спусціліся ў ла...чыну і спыніліся, уражаныя. На
руснічных барвл1ках сям-там чырванелі ягады, буйныя і са-
і тыя. Грабыўшы зіму пад снегам, яны не толькі не canca-
1: іся, а яшчэ болей пасмачнеді.
Прафесар універсітэта Паркер Уілсан знаходзіць на вакзале шчанюка , адпраўленага з Японіі ў Амерыку . Так як ніхто за ім не з'яўляецца , Паркеру даводзіцца пакінуць шчанюка ў сябе. За той час , што сабака жыве ў прафесара , паміж імі ўзнікае моцнае сяброўства. Паркер вельмі моцна прывязваецца да свайго новага прыяцеля . Кожны дзень Хатiка праводзіць гаспадара да вакзала , калі той адпраўляецца на працу , а ўвечары прыходзіць да вакзала , каб сустрэць яго . У адзін з дзён прафесар раптоўна памірае на лекцыі ў універсітэце ад сардэчнага прыступу . Не дачакаўшыся гаспадара , Хатико працягваў прыходзіць на станцыю , не прапускаючы ні дня. Нягледзячы на тое , што сабаку спрабавалі забраць сваякі прафесара, ён нязменна працягваў вяртацца на станцыю . Мясцовыя гандляры і чыгуначнікі падкормлівалі Хатiка , захапляючыся яго упартасцю і адданасцю. Неўзабаве аб незвычайным сабаку даведаюцца газетчыкі , і Хатiка становіцца героем прэсы. Да канца сваіх дзён Хатiка штодня прыходзіць на станцыю да прыбыцця цягніка , і чакае да самага вечара , што вось-вось яго гаспадар выйдзе з чарговага цягніка. Ён так і не прыходзіць , але Хатiка - верны сабака - не пакідае свайго месца. На той станцыі адданы сабака і памёр, не дачакаўшыся гаспадара.