У нас дома жыве папугай. Ён з'явіўся ў нас 2 гады таму. Прынёс яго тата ад аднаго з працы. Імя яму выбіралі два дні. Прапаноўвалі назваць Красным, Цыпой, Кешой, Пецем. Але выбралі імя Жора.
Жора - хвалісты папугай. Мыска ў яго белая, цела блакітнага колеру. Хвост і крылы шэрыя з белымі хвалямі.
Першы тыдзень у папугая не было клеткі. Але ў выходныя мы схадзілі і купілі яе. Першыя падлога года Жору з клеткі не выпускалі. Потым ён пачаў лётаць па кватэры. Калі мы яго выпускаем, то закрываем усе вокны, а дзверы трымаем адкрытымі, каб яго не зашчымець. Калі наш хатні папугай лётае, то любіць садзіцца на людзей. Ён сядзіць на плячы, на галаве, на нагруднай кішэні і можа такім чынам падарожнічаць з пакоя ў пакой. Жора любіць скакаць па мяккіх цацак.
Наша мова — цудоўная, спеўная Табе складаю шчыра свой санет, Прапрадзедаў маіх жывая мова, — Майго народа першая аснова, Душы яго шырокі, чысты свет! Лось Еўдакія
У кожнага чалавека, народа ёсць свая родная мова. Мова, на якой было сказана першае ў жыцці слова. Для кожнага народа яго мова самая найпрыгажэйшая. Мая родная мова — беларуская. Матчына мова, спеўнае слова, родная мова — так ласкава і шаноўна называюць сапраўдныя беларусы сваю мову. Мова — неацэнны духоўны набытак нашага народа. Беларускія пісьменнікі сказалі шмат шчырых слоў пра сваю родную мову, яе багацце і прыгажосць. Іх творы прасякнуты любоўю да мовы, заклапочанасцю за яе лёс. У вершах П.Броўкі «Калі ласка!», Н.Гілевіча «Слова», Я.Янішчыц «Мова» ўслаўляецца родная мова, іх радкі напоўнены патрыятычнымі пачуццямі. Паэты падкрэсліваюць значэнне роднай мовы ў жыцці чалавека. У сваім вершы «Страціў слова, страціў спадчыннае слова...» Ніл Гілевіч гаворыць:
Страціў слова, страціў спадчыннае слова — Штосьці страціў у душы абавязкова!
Мне вельмі б хацелася, каб наша слова жыло шмат стагоддзяў, радавала сваей мілагучнасцю і прыгажосцю іншыя пакаленні.
У нас дома жыве папугай. Ён з'явіўся ў нас 2 гады таму. Прынёс яго тата ад аднаго з працы. Імя яму выбіралі два дні. Прапаноўвалі назваць Красным, Цыпой, Кешой, Пецем. Але выбралі імя Жора.
Жора - хвалісты папугай. Мыска ў яго белая, цела блакітнага колеру. Хвост і крылы шэрыя з белымі хвалямі.
Першы тыдзень у папугая не было клеткі. Але ў выходныя мы схадзілі і купілі яе. Першыя падлога года Жору з клеткі не выпускалі. Потым ён пачаў лётаць па кватэры. Калі мы яго выпускаем, то закрываем усе вокны, а дзверы трымаем адкрытымі, каб яго не зашчымець. Калі наш хатні папугай лётае, то любіць садзіцца на людзей. Ён сядзіць на плячы, на галаве, на нагруднай кішэні і можа такім чынам падарожнічаць з пакоя ў пакой. Жора любіць скакаць па мяккіх цацак.
Объяснение:
Прапрадзедаў маіх жывая мова, —
Майго народа першая аснова,
Душы яго шырокі, чысты свет!
Лось Еўдакія
У кожнага чалавека, народа ёсць свая родная мова. Мова, на якой было сказана першае ў жыцці слова. Для кожнага народа яго мова самая найпрыгажэйшая. Мая родная мова — беларуская. Матчына мова, спеўнае слова, родная мова — так ласкава і шаноўна называюць сапраўдныя беларусы сваю мову. Мова — неацэнны духоўны набытак нашага народа.
Беларускія пісьменнікі сказалі шмат шчырых слоў пра сваю родную мову, яе багацце і прыгажосць. Іх творы прасякнуты любоўю да мовы, заклапочанасцю за яе лёс. У вершах П.Броўкі «Калі ласка!», Н.Гілевіча «Слова», Я.Янішчыц «Мова» ўслаўляецца родная мова, іх радкі напоўнены патрыятычнымі пачуццямі. Паэты падкрэсліваюць значэнне роднай мовы ў жыцці чалавека. У сваім вершы «Страціў слова, страціў спадчыннае слова...» Ніл Гілевіч гаворыць:
Страціў слова, страціў спадчыннае слова —
Штосьці страціў у душы абавязкова!
Мне вельмі б хацелася, каб наша слова жыло шмат стагоддзяў, радавала сваей мілагучнасцю і прыгажосцю іншыя пакаленні.