у кожнага сваи меркаванни да пуцеу вызвалення бацькаушчыны. у творы янки купалы "раскиданае гнядо" аписваюцца найбольш распаусюджаныя спосабы барадзьбы з няпраудай. у гэтым творы больш за усе я згодна з сымонам. ен дабивауся прауда праз суд и николи не просиу пана.геты быу горды, упэуняны у сабе малады чалавек, яки канчау справу бацька, якая заключалась у тым, каб праудай вярнуць сабе зямлю. мне так здаецц, што яго спосаб найбольш эфектыуны за инших. вось напрыклад зоська дабивалась прауды праз каханне да панича. на гэтым шлху яна быццам бы аддавала сабе у жертву, ккб вярнуць жылле, родную зямлю и сваей сямье. яче свой шлях вызваленнябацькаушчыны мей данилка. ен личыу, што трэба зрабиць скрыпачку. яна дапаможаяго сямьи забыцца пра гора и исци далей па сваим жыцци. гэты спосаб мне падабаецца. музыка зайседы чалавеку у складаных абставинах. няхай яна и не рашае самоа гора, але забыцца пра яо на нейки час.
янка купала зауседы личый, што итаратура гэта спосаб казаць людзям усю прауду. я згодна з янки купалам. мне вельми падабаюцца яго творы, бо у их можна дазнацца усю прауду, што адбывалася у той час. янка купала быу адным з самых ярких письменникй таго часу, яго паважали нават усе селянины, нават, и зараз яго паважае увесь беларуски народ, у тым лику и я.
верш "лебедзь", як і "помнік", было асабліва выдзелена сістэмных. крытык лічыў, што ў іх дзяржавін найбольш поўна "выказаў прытомнасць высокага свайго паклікання". ен называў "лебедзь" "дзіўнай п'есай" і яшчэ "прэлюдыяй да “помніка”". крытык, думаецца, памыляўся ў гэтым вызначэнні. прэлюдыя, як вядома, апярэджвае далейшае развіцце тэмы ў музычным ці паэтычным творах. аднак "лебедзь" не предвосхищал думка "помніка", а працягваў і развіваў яе. і рабіў гэта па-мастацку і ў вышэйшай ступені арыгінальна, выкарыстоўваючы дзіўную сюжэтную карціну - метафару, якая расцягнулася на прасторы цэлага верша. "лебедзь" і створаны праз восем гадоў пасля "помніка". створаны на тую ж тэму: неўміручасці паэзіі і яе творцы. але ў зусім іншай і, сапраўды, незвычайнай танальнасці і манеры.лебедзьнезвычайным я пареньемад тленна свету отделюсь,з душой бессмертною і пеньем,як лебедзь, падымаючыся ў паветра.у дваяк вобразе нетленный,не затрымаюся ў браме нягод; над зайздрасцю ўзьнесены,пакіну пад сабой бляск царстваў.так, так! хоць я не слаўны,але, будучы улюбенец муз,іншым вяльможам я не роўны,і самой смерцю предпочтусь.не заключыць мяне грабніца,сярод зорак не ператваруся я ў прах,але, быццам нейкая цевница,з нябесаў ў галасах.і вось ужо скура, бачу, пернатаўкруг абцягвае стан мой; пух на грудзях, спіна імклівая,лебяжьей лоснюсь белізной.лячу, пару, - і пад сабоюмора, лясы, свет бачу ўвесь; як пагорак, ен высіцца галавою,каб пачуць богу песьню.з курыльскіх выспаў да буга,ад белых да каспійскіх водаўнароды, святла з паўкола,склалі россов род,з часам пра мяне : славяне, гуны, скіфы, чудзь,і ўсе, што лаянкай сеньня палаюць,пакажуць пальцам, - і рекут: "вось той ляціць, што, будуючы ліру,мовай сэрца казаў,і, прапаведуючы свет свеце,сябе ўсіх шчасцем весяліў".прэч з пышным, слаўным погребеньем,сябры мае! хор муз, не спявай! жонка! апраніся цярплівым: над ўяўным мерцвяком не выцце.
извини, нету и. так что там уже сама подставишь.
у кожнага сваи меркаванни да пуцеу вызвалення бацькаушчыны. у творы янки купалы "раскиданае гнядо" аписваюцца найбольш распаусюджаныя спосабы барадзьбы з няпраудай. у гэтым творы больш за усе я згодна з сымонам. ен дабивауся прауда праз суд и николи не просиу пана.геты быу горды, упэуняны у сабе малады чалавек, яки канчау справу бацька, якая заключалась у тым, каб праудай вярнуць сабе зямлю. мне так здаецц, што яго спосаб найбольш эфектыуны за инших. вось напрыклад зоська дабивалась прауды праз каханне да панича. на гэтым шлху яна быццам бы аддавала сабе у жертву, ккб вярнуць жылле, родную зямлю и сваей сямье. яче свой шлях вызваленнябацькаушчыны мей данилка. ен личыу, што трэба зрабиць скрыпачку. яна дапаможаяго сямьи забыцца пра гора и исци далей па сваим жыцци. гэты спосаб мне падабаецца. музыка зайседы чалавеку у складаных абставинах. няхай яна и не рашае самоа гора, але забыцца пра яо на нейки час.
янка купала зауседы личый, што итаратура гэта спосаб казаць людзям усю прауду. я згодна з янки купалам. мне вельми падабаюцца яго творы, бо у их можна дазнацца усю прауду, што адбывалася у той час. янка купала быу адным з самых ярких письменникй таго часу, яго паважали нават усе селянины, нават, и зараз яго паважае увесь беларуски народ, у тым лику и я.
извини если что не так. я старалась)
верш "лебедзь", як і "помнік", было асабліва выдзелена сістэмных. крытык лічыў, што ў іх дзяржавін найбольш поўна "выказаў прытомнасць высокага свайго паклікання". ен называў "лебедзь" "дзіўнай п'есай" і яшчэ "прэлюдыяй да “помніка”". крытык, думаецца, памыляўся ў гэтым вызначэнні. прэлюдыя, як вядома, апярэджвае далейшае развіцце тэмы ў музычным ці паэтычным творах. аднак "лебедзь" не предвосхищал думка "помніка", а працягваў і развіваў яе. і рабіў гэта па-мастацку і ў вышэйшай ступені арыгінальна, выкарыстоўваючы дзіўную сюжэтную карціну - метафару, якая расцягнулася на прасторы цэлага верша. "лебедзь" і створаны праз восем гадоў пасля "помніка". створаны на тую ж тэму: неўміручасці паэзіі і яе творцы. але ў зусім іншай і, сапраўды, незвычайнай танальнасці і манеры.лебедзьнезвычайным я пареньемад тленна свету отделюсь,з душой бессмертною і пеньем,як лебедзь, падымаючыся ў паветра.у дваяк вобразе нетленный,не затрымаюся ў браме нягод; над зайздрасцю ўзьнесены,пакіну пад сабой бляск царстваў.так, так! хоць я не слаўны,але, будучы улюбенец муз,іншым вяльможам я не роўны,і самой смерцю предпочтусь.не заключыць мяне грабніца,сярод зорак не ператваруся я ў прах,але, быццам нейкая цевница,з нябесаў ў галасах.і вось ужо скура, бачу, пернатаўкруг абцягвае стан мой; пух на грудзях, спіна імклівая,лебяжьей лоснюсь белізной.лячу, пару, - і пад сабоюмора, лясы, свет бачу ўвесь; як пагорак, ен высіцца галавою,каб пачуць богу песьню.з курыльскіх выспаў да буга,ад белых да каспійскіх водаўнароды, святла з паўкола,склалі россов род,з часам пра мяне : славяне, гуны, скіфы, чудзь,і ўсе, што лаянкай сеньня палаюць,пакажуць пальцам, - і рекут: "вось той ляціць, што, будуючы ліру,мовай сэрца казаў,і, прапаведуючы свет свеце,сябе ўсіх шчасцем весяліў".прэч з пышным, слаўным погребеньем,сябры мае! хор муз, не спявай! жонка! апраніся цярплівым: над ўяўным мерцвяком не выцце.