Раскажыце, як трапіў сын Тэклі і Цыпрука да пана Шчубальскага, З дапамогай якіх мастацкіх дэталей пісьменнік паказвае, што хлопчык паступова адрываўся ад роднага дому, цураўся сваіх бацькоў?
Сышло незаўважным госцем вясёлае, цёплае лета, прыбраная восень, ціхай хадою, уступае ў свае ўладанні. Пакуль яшчэ грэе днём цёплае сонейка і радуюць развітальныя летнія дні «бабінага лета», але па раніцах ўжо прыкметна халадней, і дрэвы паступова ўбіраюцца ў яркі восеньскі нарад, зялёная трава жоўкне на вачах, губляючы летнія фарбы.
Пасля цяжкага гадовага працы адпачываюць сады і палі, людзі сабралі на іх свой ўраджай і зямля асалодай адпачывае, набіраючыся сіл да наступнай вясны.
Восень нагадвае аб сабе дробным, сумным дажджом, дрэвы стаяць задуменна ў сваім маляўнічым уборы, асабліва падкрэслівае осеннею красу дрэвы ў мяшаным лесе, якім цудоўным чынам спалучаюцца вечназялёныя елкі і сосны, гэта прыгожае спалучэнне, можна ўбачыць толькі восенню. Гледзячы на губляюць лісце дрэвы здаецца, што яны з сумам думаюць аб тым, што іх чакае халодная зіма, і хутка яны пакрыюцца белым, халодным снегам і над імі будуць вятры і завірухі. Зграя жураўлёў з развітальным крыкам выносяцца ў далеч, развітваючыся з роднымі месцамі да вясны, іх чакае далёкі шлях і цяжкі небяспечны палёт.
У восеньскім лесе поўна апенек і іншых грыбоў. Гэтыя грыбы - адна з радасцяў восені, апенькі размясціліся на старых пнях і вакол іх, па лесе ходзяць грыбнікі і збіраюць гэтыя грыбы. Магчыма вельмі хутка, мноства гэтых смачных грыбоў папоўняць зімовыя запасы клапатлівых гаспадынь.
Восень — сумная пара расстання з летам, гэта пара сумных разважанняў і роздумаў. Восень — гэта час задумацца аб хуткаплыннасці падзей, бо толькі што было цёплае лета і вясёлыя дні, можна было радавацца цёпламу сонейку, купацца і загараць, але вось ад лета засталіся толькі прыемныя ўспаміны і на змену вясёламу лета, прыйшла плаксивая восень.
Пра прыгажосць восені, напісана нямала карцін і мноства вершаў, паэты і мастакі вельмі любяць гэты час года, апяваючы восень. Гэта дзівоснае і сумнае час года паўстае перад намі як выдатная, але ў той жа час капрызная прыгажуня. Я думаю, што ў кожным часу года ёсць свая непаўторная краса, таму і восень можна любіць за прыгажосць і шчодрыя дары прыроды.
Быкава, але і ва ўсёй нашай ваеннай прозе так запаволена падрабязна і уражліва расказана аб аперацыі, праведзенай без якога-небудзь абязбольвання ў экстрэмальных умовах, аб пякельным болю, якая абвальваецца на чалавека, калі ў яго, папярэдне зрабіўшы разрэз, выцягваюць асколак, захраснуў зусім побач з сцегнавой косткай. Зусім маленечкая дэталь у пачатку аповесці поўная глыбокага сэнсу. Усё жыццё яе праходзіць у чаканні паштальёна, які зноў будзе злым, таму што менавіта злосцю ён ратуе сваю душу ад нямога пытання, на які не можа адказаць. Яе ў нашым свеце нічога не трымае, у яе нічога няма, яна нікому нічога не павінна. Быкаў не дае нам партрэта Феклы, ды і сама яна паказана скупа-мы ведаем, што яна немалоду, ходзіць абапіраючыся на палку, у яе маршчыністыя рукі, худая грудзі пад сувоем. Быкава ёсць і гэты матыў. Фёкла-адна з тых, каго пакалечыла вайна. Яна мае рацыю, але матчына сэрца адхіляе ўсе довады розуму.
І як баяцца салдаты раненні ў жывот, выракае чалавека на амаль верную і пакутлівую смерць. Яе ў нашым свеце нічога не трымае, у яе нічога няма, яна нікому нічога не павінна. Усё жыццё яе праходзіць у чаканні паштальёна, які зноў будзе злым, таму што менавіта злосцю ён ратуе сваю душу ад нямога пытання, на які не можа адказаць. Яна мае рацыю, але матчына сэрца адхіляе ўсе довады розуму. Змянялася назва вуліцы, мяняліся гаспадары дома, цяпер зусім закінутага, які памірае, а калісьці даў прытулак параненаму Агееву.
Уся яна працятая шчымлівым пачуццём выслізгвалай памяці пра такую, здавалася б, нядаўняй, але і такой далёкай ад бягучых спраў і падзей якая пайшла жыцця. Усё жыццё яе праходзіць у чаканні паштальёна, які зноў будзе злым, таму што менавіта злосцю ён ратуе сваю душу ад нямога пытання, на які не можа адказаць. І як баяцца салдаты раненні ў жывот, выракае чалавека на амаль верную і пакутлівую смерць. Быкава, але і ва ўсёй нашай ваеннай прозе так запаволена падрабязна і уражліва расказана аб аперацыі, праведзенай без якога-небудзь абязбольвання ў экстрэмальных умовах, аб пякельным болю, якая абвальваецца на чалавека, калі ў яго, папярэдне зрабіўшы разрэз, выцягваюць асколак, захраснуў зусім побач з сцегнавой косткай. Быкаў не дае нам партрэта Феклы, ды і сама яна паказана скупа-мы ведаем, што яна немалоду, ходзіць абапіраючыся на палку, у яе маршчыністыя рукі, худая грудзі пад сувоем. У ваколіцы вёскі ёсць помнік загінулым, за якім даглядае Фёкла, падспудна жадаючы той жа памяці для сваіх родных, калі іх ужо няма. Але больш ўчытваешся ў Старонкі аповесці, тым больш адчуваеш яе навізну, прынцыповую значнасць для менавіта сучаснасць становіцца тут той маральнай кропкай адліку, ад якой людзі, якія перажылі ваеннае ліхалецце, кароткі змест незагойная рана чытаць у сваё і чужое мінулае, судзяць і сябе і тых, хто застаўся ў гэтым мінулым назаўжды.
Сышло незаўважным госцем вясёлае, цёплае лета, прыбраная восень, ціхай хадою, уступае ў свае ўладанні. Пакуль яшчэ грэе днём цёплае сонейка і радуюць развітальныя летнія дні «бабінага лета», але па раніцах ўжо прыкметна халадней, і дрэвы паступова ўбіраюцца ў яркі восеньскі нарад, зялёная трава жоўкне на вачах, губляючы летнія фарбы.
Пасля цяжкага гадовага працы адпачываюць сады і палі, людзі сабралі на іх свой ўраджай і зямля асалодай адпачывае, набіраючыся сіл да наступнай вясны.
Восень нагадвае аб сабе дробным, сумным дажджом, дрэвы стаяць задуменна ў сваім маляўнічым уборы, асабліва падкрэслівае осеннею красу дрэвы ў мяшаным лесе, якім цудоўным чынам спалучаюцца вечназялёныя елкі і сосны, гэта прыгожае спалучэнне, можна ўбачыць толькі восенню. Гледзячы на губляюць лісце дрэвы здаецца, што яны з сумам думаюць аб тым, што іх чакае халодная зіма, і хутка яны пакрыюцца белым, халодным снегам і над імі будуць вятры і завірухі. Зграя жураўлёў з развітальным крыкам выносяцца ў далеч, развітваючыся з роднымі месцамі да вясны, іх чакае далёкі шлях і цяжкі небяспечны палёт.
У восеньскім лесе поўна апенек і іншых грыбоў. Гэтыя грыбы - адна з радасцяў восені, апенькі размясціліся на старых пнях і вакол іх, па лесе ходзяць грыбнікі і збіраюць гэтыя грыбы. Магчыма вельмі хутка, мноства гэтых смачных грыбоў папоўняць зімовыя запасы клапатлівых гаспадынь.
Восень — сумная пара расстання з летам, гэта пара сумных разважанняў і роздумаў. Восень — гэта час задумацца аб хуткаплыннасці падзей, бо толькі што было цёплае лета і вясёлыя дні, можна было радавацца цёпламу сонейку, купацца і загараць, але вось ад лета засталіся толькі прыемныя ўспаміны і на змену вясёламу лета, прыйшла плаксивая восень.
Пра прыгажосць восені, напісана нямала карцін і мноства вершаў, паэты і мастакі вельмі любяць гэты час года, апяваючы восень. Гэта дзівоснае і сумнае час года паўстае перад намі як выдатная, але ў той жа час капрызная прыгажуня. Я думаю, што ў кожным часу года ёсць свая непаўторная краса, таму і восень можна любіць за прыгажосць і шчодрыя дары прыроды.
Быкава, але і ва ўсёй нашай ваеннай прозе так запаволена падрабязна і уражліва расказана аб аперацыі, праведзенай без якога-небудзь абязбольвання ў экстрэмальных умовах, аб пякельным болю, якая абвальваецца на чалавека, калі ў яго, папярэдне зрабіўшы разрэз, выцягваюць асколак, захраснуў зусім побач з сцегнавой косткай. Зусім маленечкая дэталь у пачатку аповесці поўная глыбокага сэнсу. Усё жыццё яе праходзіць у чаканні паштальёна, які зноў будзе злым, таму што менавіта злосцю ён ратуе сваю душу ад нямога пытання, на які не можа адказаць. Яе ў нашым свеце нічога не трымае, у яе нічога няма, яна нікому нічога не павінна. Быкаў не дае нам партрэта Феклы, ды і сама яна паказана скупа-мы ведаем, што яна немалоду, ходзіць абапіраючыся на палку, у яе маршчыністыя рукі, худая грудзі пад сувоем. Быкава ёсць і гэты матыў. Фёкла-адна з тых, каго пакалечыла вайна. Яна мае рацыю, але матчына сэрца адхіляе ўсе довады розуму.
І як баяцца салдаты раненні ў жывот, выракае чалавека на амаль верную і пакутлівую смерць. Яе ў нашым свеце нічога не трымае, у яе нічога няма, яна нікому нічога не павінна. Усё жыццё яе праходзіць у чаканні паштальёна, які зноў будзе злым, таму што менавіта злосцю ён ратуе сваю душу ад нямога пытання, на які не можа адказаць. Яна мае рацыю, але матчына сэрца адхіляе ўсе довады розуму. Змянялася назва вуліцы, мяняліся гаспадары дома, цяпер зусім закінутага, які памірае, а калісьці даў прытулак параненаму Агееву.
Уся яна працятая шчымлівым пачуццём выслізгвалай памяці пра такую, здавалася б, нядаўняй, але і такой далёкай ад бягучых спраў і падзей якая пайшла жыцця. Усё жыццё яе праходзіць у чаканні паштальёна, які зноў будзе злым, таму што менавіта злосцю ён ратуе сваю душу ад нямога пытання, на які не можа адказаць. І як баяцца салдаты раненні ў жывот, выракае чалавека на амаль верную і пакутлівую смерць. Быкава, але і ва ўсёй нашай ваеннай прозе так запаволена падрабязна і уражліва расказана аб аперацыі, праведзенай без якога-небудзь абязбольвання ў экстрэмальных умовах, аб пякельным болю, якая абвальваецца на чалавека, калі ў яго, папярэдне зрабіўшы разрэз, выцягваюць асколак, захраснуў зусім побач з сцегнавой косткай. Быкаў не дае нам партрэта Феклы, ды і сама яна паказана скупа-мы ведаем, што яна немалоду, ходзіць абапіраючыся на палку, у яе маршчыністыя рукі, худая грудзі пад сувоем. У ваколіцы вёскі ёсць помнік загінулым, за якім даглядае Фёкла, падспудна жадаючы той жа памяці для сваіх родных, калі іх ужо няма. Але больш ўчытваешся ў Старонкі аповесці, тым больш адчуваеш яе навізну, прынцыповую значнасць для менавіта сучаснасць становіцца тут той маральнай кропкай адліку, ад якой людзі, якія перажылі ваеннае ліхалецце, кароткі змест незагойная рана чытаць у сваё і чужое мінулае, судзяць і сябе і тых, хто застаўся ў гэтым мінулым назаўжды.