Каб расказаць пра гасціннасць беларусаў і іх здольнасць над сабою пажартаваць, аўтар ужывае прыказкі і прымаўкі: Госць як нявольнік: ляжа, хоць і ў пярыну паложаць. Добра бьіло ў гасцях, толькі прынукі не было. Госць сядзе, куды скажуць, хоць на покуць (самае пачэснае месца), а гаспадар, як скула, дзе захоча, там і сядзе. Пры мілым госцю і гаспадар пажывіцца. Госць першы дзень — золата, другі — серабро, а трэці — медзь, хоцьі дадому едзь. Існуе ў беларусаў шмат прыказак і прымавак пра адносіны да хлеба і тых людзей, якія яго расцілі: Дзе гаспадар ходзіць, там жыта родзіць. Без хлеба няма абеда. Хлеб усяму галава. Хто сее хлеб, той сее праўду. Хлеб плача, калі яго дарэмна ядуць. Лепш уласны хлеб, чым пазычаная булка. Павага да працоўнага чалавека гучыць у такіх прыказках: Гасладар на сваім агародзе — раўня ваяводзе. Гаспадарку весці — не лапці плесці. Якія мы гаспадары — такія нашы і двары
