Кожны чалавек – гэта цэлы свет (К. Чорны). Чалавек – заўсѐды бог. Але тады, калі ѐн падобны толькі на самога сябе (Я. Скрыган). Не шукай на свеце нейкую падкову, /Што прыносіць шчасце і знішчае злосць. / Не чакай ад неба цудаў і спакою, / Ведай: / На Зямлі ты – гаспадар, не госць (П. Пруднікаў). Вада і агонь, якія пярэчаць адно аднаму, мірацца на чалавеку: і вада ачышчае яго, і агонь таксама (А. Разанаў). Калі нараджаецца чалавек, нічога ў свеце не памірае ўзамен (Г. Марчук). Кожны чалавек носіць у сабе храм. Штодзень, з году ў год. Толькі ў адных ѐн маўчыць, а ў другіх звоніць на ўсе свае званы. Але ѐсць яшчэ і трэція: званы раздзіраюць такому душу, аднак ніхто гэтага звону не чуе – чалавек не выпускае яго з сябе. Апошнія паміраюць першымі – раней за ўсіх. Ад карозіі храма, які яны носяць у сабе. А раўнадушныя сцвярджаюць – ад разрыву сэрца (Я. Сіпакоў) Выпиши какое понравится, там где такой знак / это четверостишие
Лета
У сукенцы каляровай (ж.р., адз.л., м.скл.),
у хусцінцы васільковай (ж.р., адз.л., м.скл.)
ходзіць лета па палях,
па расквечаных лугах (м.р. (луг) ,мн.л., м.скл.)
Дбайна сонечнае (н.р., адз.л., н.скл.) лета
спеліць ягады для дзетак.
Дораць дзеці лету ўсмешкі,
гульні, песні і пацешкі,
радасць працы і паходаў,
радасць сонечных (м.р.(усход), мн.л., р.скл.) усходаў.
А расчуленае (н.р., адз.л., н.скл.) лета
дорыць ім букеты кветак.
(Усе прыметнiкi з назоўнiкамi: у сукенцы каляровай; у хусцiнцы васiльковай; па расквечаных лугах; сонечнае лета; сонечных усходаў ; расчуленае лета).
Выпиши какое понравится, там где такой знак / это четверостишие