с белорусским ооочень нужно
1. Адзначце радкі, у якіх выразы з’яўляюцца словазлучэннямі:
блакітны небакрай;
самы цікавы;
сонца ўзышло;
няхай прыязджае;
некалькі слоў.
2. Адзначце словазлучэнні, у якіх дапушчаны памылкі ў кіраванні:
больш пяці кілаграмаў;
дом на тры паверхі;
захварэць на грып;
чуць сваімі вушамі;
сумаваць па маці.
3. Адзначце словазлучэнні, у якіх галоўнае слова кіруе залежным:
халодны дзень;
вучыцца добра;
глядзець тэлевізар;
хатка бабра;
жаданне дапамагчы.
4. Адзначце неразвітыя сказы:
У хаце цёпла.
Заспявалі птушкі.
Вечар надышоў хутка.
Дзень цёплы.
Чалавек ціхі і спакойны.
5. Адзначце сказы, у якіх дзейнік выражаны назоўнікам у назоўным склоне:
I ўсё навокал ажыло і павесялела.
Нішто жывое не траціць цяпер дарэмна гэтых апошніх залатых дзянькоў.
Шумяць бярозы, груша пад паветкай .
Бабіна лета настала.
Надарылася і навальніца з бурным, імклівым дажджом, доўгім старэчым кашлем грому і белымі пісягамі маланак.
6. Адзначце радкі, у якіх на месцы пропускаў абавязкова ставіцца працяжнік:
1) Найлепшае сведчанне таму _ праца самога Якуба Коласа.
2) Талент _ гэта не толькі праца, а і мужнасць.
3) На круглым маленькім лісточку ззяе бліскучая кропелька-іскрынка, ды кропелька _ не вадзяная.
4) Легендарнае возера Свіцязь! Ты _ беларускае мора, невялічкае, але такое ж чыстае, светлае, прыветлівае.
5) Сосны _ нібы воіны на варце цішыні і адвечнага спакою.
7. Адзначце сказы, у якіх правільна падкрэслены галоўныя члены:
У паветры было ціха.
Настаўнік спыніўся з вучнямі на сухім месцы ў лесе.
Некаторыя з пачаткоўцаў ледзь-ледзь бліснулі ў друку і неўзабаве зніклі.
Мне часта даводзілася бачыць Янку Купалу на розных сходах, мітынгах, пасяджэннях.
Ноч была халодная і цёмная.
8. Адзначце сказы з недапасаванымі азначэннямі:
Веснавая цёплая ноч толькі што апранула зямлю і раскідала свае таемныя чары...
Дальнія хвойнікі былі зацягнуты шызай смугой.
Пракоп не мог не паддацца жаданню прысесці на гладка спілаваным пні.
Гукі песні смела ўразаліся ў цішыню ночы і бойка плылі за рэчку.
Па вузкім травяністым беразе вузенькая сцежачка вяла да прымкнутага чоўна.
9. Вызначце від выказніка ў сказе:
Вяртаючыся дадому, таксама стараліся ісці разам дзеяслоўны;
састаўны дзеяслоўны;
састаўны іменны.
10. Адзначце сказы, у якіх выказнік ужыты ў правільнай форме:
Розная драбяза, накшталт мухаловак, сітавак, ляціць групкамі.
За дзесяць гадоў большасць дрэў паспяваюць вырасці і даваць плады.
Мінулі пяць стагоддзяў.
Трое байцоў стаяла пры абозе.
Васіль з Ганнай гаварылі, не хаваючы сваёй трывогі.
11. Адзначце двухсастаўныя сказы:
Гэта было добра вядома і без гадзінніка.
Але навальніцы ўлетку імклівыя і кароткія.
Дзень быў ясны, блакітны.
Легендарнае возера Свіцязь!
А авёс зжалі нядаўна.
12. Устанавіце адпаведнасць паміж аднасастаўнымі сказамі ў першым слупку і іх відамі ў другім:
Пацягнула вільгаццю. А. Абагульнена-асабовы.
Дыхаю і не магу надыхацца. Б. Назыўны.
Ад крадзенага не пасыцееш. В. Няпэўна-асабовы.
Апоўдні падагналі аўтобус. Г. Пэўна-асабовы.
Ноч. Д. Безасабовы.
13. Адзначце сказы, у якіх аднародныя члены выдзелены (або не выдзелены) коскамі правільна:
Бруіцца сярод зыбкіх тарфяных берагоў блізкая рака, ціхая, але вяртлявая.
Бялявыя, зімовыя хмары нізка навіслі над змярцвелаю зямлёю.
Хадзіла ў вёскі, на хутары несла моладзі жывое слова праўды.
Юлька падкінула асколак у руках, нібы ўзважвала яго вартасці, і ціха прамовіла...
Бярыце кветкі ды ідзіце да абеліска.
14. Адзначце сказы, у якіх правільна вызначана сінтаксічная роля выдзеленых слоў:
На Палессе хутка насоўваўся зацяты ў сваёй маўклівасці вечар, засцілаючы цьмянай посцілкай лес, дальнія балоты і сухое поле (аднародныя дапаўненні).
Крыштальныя крыніцы, быстрацечныя рэчкі і жвавыя ручаі жывяць-поўняць тваю неўгамонную сілу (аднародныя дзейнікі).
Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.
Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.
В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.
Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.
С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».