У вершы "Беларуская песня" аўтар паказвае нам сваю любоў да свайго роднага краю. У вершы, мы бачым, як аўтар апісвае прыроду роднага краю: "Нават мёртвым я згадаю высокія зоркі, Над ракою барвовай і цёмнай палёт скураная, Белы ветразь на сініх азёрах, шырокіх і гордых, І боры-акіяны, і неба - цвіценне льнов. ». Аўтар параўноўвае свой родны край з квітнеючай грушай: "Ты - наш край. Ты - квітнеючая груша над дзедаўскім домам," і хоча нам даць зразумець, што на самой справе, наш край - гэта квітнеючы край. Ён расквітае і паказвае сваю вытанчаную прыгажосць, але толькі толькі ад чалавека залежыць, ці пабачыць гэты чалавек, такую прыгажосць! Калі б чалавек пачаў прыглядацца ў свой край, то ён бы пачаў заўважаць усю яго прыгажосць і вытанчанасць. Уладзімір Караткевіч прымушае нас задумацца аб тым, каб мы па-іншаму пачалі ставіцца да свайго роднага краю, пачалі яго любіць і пачалі яго абараняць да апошняга ўздыху.
1. Трывожнаю барвай палае (выказнік) зямны небасхіл (дзейнік) і вёскапакінутым пеўнем на золку пяе (выказнік) (М . Мятліцкі). 2. Яе прыгадаю і сэрца (дзейнік) з адышкай нямець (выказнік) у грудзях пачынае (выказнік). (М. Мятліцкі). 3. На некаторых дрэвах лісце (дзейнік) пажоўклаа на іншых стала (выказнік) ружовым (выказнік) і нават ярка-чырвоным (В. Сто-ма). 4. Падзьмуць (выказнік) вятры (дзейнік) і снежныя каметы (дзейнік) праносяцца (выказнік) над белаю зямлёй (П. Панчанка). 5. Болын (дзейнік) за пяцьсот порцый ежы дастаўляе (выказнік) да гнязда мухалоўка* а ў кожнайпорцыі дзясяткі насякомых (В. Стома). 6. Толькі зрэдку даносіцца (выказнік) разарваны пошчак (дзейнік) жаваранка, прасвішча (выказнік) сініцады (дзейнік), раздасца (выказнік) флейтавы покліч (дзейнік) івалгі (В. Стома).
У вершы, мы бачым, як аўтар апісвае прыроду роднага краю:
"Нават мёртвым я згадаю высокія зоркі,
Над ракою барвовай і цёмнай палёт скураная,
Белы ветразь на сініх азёрах, шырокіх і гордых,
І боры-акіяны, і неба - цвіценне льнов. ».
Аўтар параўноўвае свой родны край з квітнеючай грушай: "Ты - наш край. Ты - квітнеючая груша над дзедаўскім домам," і хоча нам даць зразумець, што на самой справе, наш край - гэта квітнеючы край. Ён расквітае і паказвае сваю вытанчаную прыгажосць, але толькі толькі ад чалавека залежыць, ці пабачыць гэты чалавек, такую прыгажосць! Калі б чалавек пачаў прыглядацца ў свой край, то ён бы пачаў заўважаць усю яго прыгажосць і вытанчанасць.
Уладзімір Караткевіч прымушае нас задумацца аб тым, каб мы па-іншаму пачалі ставіцца да свайго роднага краю, пачалі яго любіць і пачалі яго абараняць да апошняга ўздыху.