Сделать анализ стихотворения. рыгор барадулін - я — сын зямлі я — сын зямлі, нашчадак хлебаробаў. услед за сонцам доўга мне брысці. быў надта б рад, каб хоць зярняткам дробным змог на зямлі бацькоўскай прарасці. яе вачмі гляджу на свет сягоння: слупы гудуць мне соснамі ў бары. he касманаўта бачу ў
шлемафоне — суседа у пчалярскім каптуры. да зорак позіркі і тэлескопы з сівых вякоў цярэбяць горды шлях. ды толькі па зямлі спрадвечны клопат, як сэрца, б'ецца ў кожнага ў грудзях. he спіць зямля — у ёй вулканы дрэмлюць, планеты-сёстры пазыўныя шлюць. чым цягнецца вышэй у неба дрэва — глыбей ідуць
карэнні у зямлю.
Прафесар універсітэта Паркер Уілсан знаходзіць на вакзале шчанюка , адпраўленага з Японіі ў Амерыку . Так як ніхто за ім не з'яўляецца , Паркеру даводзіцца пакінуць шчанюка ў сябе. За той час , што сабака жыве ў прафесара , паміж імі ўзнікае моцнае сяброўства. Паркер вельмі моцна прывязваецца да свайго новага прыяцеля . Кожны дзень Хатiка праводзіць гаспадара да вакзала , калі той адпраўляецца на працу , а ўвечары прыходзіць да вакзала , каб сустрэць яго . У адзін з дзён прафесар раптоўна памірае на лекцыі ў універсітэце ад сардэчнага прыступу . Не дачакаўшыся гаспадара , Хатико працягваў прыходзіць на станцыю , не прапускаючы ні дня. Нягледзячы на тое , што сабаку спрабавалі забраць сваякі прафесара, ён нязменна працягваў вяртацца на станцыю . Мясцовыя гандляры і чыгуначнікі падкормлівалі Хатiка , захапляючыся яго упартасцю і адданасцю. Неўзабаве аб незвычайным сабаку даведаюцца газетчыкі , і Хатiка становіцца героем прэсы. Да канца сваіх дзён Хатiка штодня прыходзіць на станцыю да прыбыцця цягніка , і чакае да самага вечара , што вось-вось яго гаспадар выйдзе з чарговага цягніка. Ён так і не прыходзіць , але Хатiка - верны сабака - не пакідае свайго месца. На той станцыі адданы сабака і памёр, не дачакаўшыся гаспадара.