Я хачу распавесці гісторыю жыцця майго хатняга ўлюбёнца – ката Барсіка.
Яго падарылі нам тры гады таму як асобіну жаночага полу, якую мы назвалі Басей. Кошка падрасла і апынулася Барсікам, але ласкальнае Бася так і замацавалася за ім.
Барсік быў гуллівым пухнатым камячком залациста – белага колеру з блакітнымі вачыма. Але паступова з цудоўнага маленькага кацяня Бася ператварыўся ў дарослага выхаванага ката. Цяпер ён нікому не падпарадкоўваўся : быў незалежны і важны. У жарт мы празвалі яго ” інтэлігентам “. Калі ўвесну мы прывезлі яго да бабулі ў вёску, ён адчуў шок – прасядзеў за канапкай больш за суткі.
Да майго прыезду, праз два месяцы, Бася ўжо асвоіўся. Пазней бабуля распавядала мне, як суседскі кот загнаў Басю на самую верхнюю галіну грушы. Бабуля прачнулася ад крыкаў і выбегла, каб дапамагчы кату. Бася паспрабаваў саскочыць з дрэва, але падвярнуў лапу. Прыйшлося бабулі даглядаць за Басей : яна наклала яму на лапу шыну. Прайшоў тыдзень. Стаяў дажджлівы дзень, на вуліцы было брудна, а Бася сабраўся на шпацыр. Трэба было бачыць гэтую карціну, як Бася, выставіўшы наперад забінтаваную лапу, скача па падлоге, па градках – гуляе.
Яшчэ шмат смешных гісторый здарылася з Басей. Ён выгнаў са сваёй тэрыторыі ўсіх чужых катоў. Але, што дзіўна, не адганяў котак. Як сапраўдны джэнтльмен, Бася дазваляў ім есці з яго посуду, дзяліўся ежай. Яшчэ ён навучыўся лавіць мышэй. Імі Бася карміў маленькага кацяня, які прывязаўся да яго.
Дадому, у гарадскую кватэру, Бася вярнуўся узмажнелы, прымудроны вопытам выжывання ў нялёгкіх умовах вясковага жыцця – быцця.
Без ката было б сумна ! Калі ён гуляе ў двары, адчуваеш, што чагосьці не хапае. Здавалася б, дома спакойна. Ніхто не мяўкае дурным голасам, ня падлізваецца, не лезе ў твар мокрымі вусамі. І не трэба ўвесь час глядзець пад ногі, каб выпадкова не наступіць на ката. Але чамусьці з нецярпеннем чакаеш, калі ўжо прыйдзе гэты шкодны кот!
Мне падабаецца, калі я сяджу на канапе, а сыты нарэшце кот скача да мяне на калені. Дарэчы, Бася робіць гэта без запрашэння. На каленях ён пачынае рыхтаваць сабе мястэчка для адпачынку. Коцік пацешна топчацца мяккімі лапкамі, казыча, лашчыцца . А потым замуркаем гучна, як быццам трактар тарабаніць ! За гэтую ласку майму любімаму кату можна дараваць ўсё!
Я прачытаў аповесць В.Быкава “Жураўліны крык”. Гэтая аповесць, як і іншыя творы Быкава, што я прачытаў, пра вайну. Апісання ваенных дзеянняў у творы не шмат, больш старонак адведзена апісанню настрою і стану герояў, іх успамінам і перажыванням. З усіх салдат, якія засталіся на пераездзе затрымліваць ворага, мне найбольш спадабаўся Свіст. Вясёлы і знаходлівы, Віцька дапамагаў воінам забыцца пра тое, што іх, магчыма, чакае смерць. Яго жарты падымалі ў салдаіт настрой. Віцька Свіст сам вельмі шчодры чалавек і не любіць скупых. Гэтая рыса яго характару вельмі добра раскрываецца ў эпізодзе з салам Пшанічнага. Іншы на яго месцы мог бы дамовіцца з Пшанічным і ціхенька з’есці сала толькі ўдваіх. Але Віцька так ніколі не зрабіў бы. Ён добра разумее, што ўсе воіны галодныя. Таму, забраўшы падманам сала ў Пшанічнага, Віцька прапануе зварыць кашу на ўсіх. Вядома, не вельмі добра, што ён гэта зрабіў падманам, але ў дадзенай сітуацыі іншага выйсця не было.
Мінулае Свіста дае нам зразумець, што ў гэтага хлопца ў жыцці не шсё было гладка. Ён быў уцягнуты ў нячыстую справу: абкрадванне дзяржавы. За гэта Свісту давялося нават пасядзець у турме. Але сваю памылку Віцька зразумеў сам і хутка выправіў яе. Калі пачалося вайна, Свіст разам з іншымі воінамі апынуўся на фронце. А ў хуткім часе — і на пераездзе. Калм з’явіліся немцы і стала зразумела, што прыйдзецца загінуць, Свіст ні на хвіліну не падумаў пра здраду. Ён смела і адважна змагаўся да канца, падтрымліваў дух астатніх.
Васіль Быкау ставіць перад сваімі героямі праблему выбару і або здрадзіць Радзіме, або стаць яе абаронцам. Віцька Свіст выпрабаванне вытрымаў, нягледзячы на крымінальнае мінулае і памылкі ў жыцці. За гэта не патрэбна яго вельмі строга судзіць, таму што ў кожнага чалавека ёсць свае памылкі. Але адна справа, калі чалавек разумее свае памылкі і ў далейшым не робіць іх, і другая справа, калі чалавек робіць памылкі і ў далейшым іх не выпраўляе.
Я хачу распавесці гісторыю жыцця майго хатняга ўлюбёнца – ката Барсіка.
Яго падарылі нам тры гады таму як асобіну жаночага полу, якую мы назвалі Басей. Кошка падрасла і апынулася Барсікам, але ласкальнае Бася так і замацавалася за ім.
Барсік быў гуллівым пухнатым камячком залациста – белага колеру з блакітнымі вачыма. Але паступова з цудоўнага маленькага кацяня Бася ператварыўся ў дарослага выхаванага ката. Цяпер ён нікому не падпарадкоўваўся : быў незалежны і важны. У жарт мы празвалі яго ” інтэлігентам “. Калі ўвесну мы прывезлі яго да бабулі ў вёску, ён адчуў шок – прасядзеў за канапкай больш за суткі.
Да майго прыезду, праз два месяцы, Бася ўжо асвоіўся. Пазней бабуля распавядала мне, як суседскі кот загнаў Басю на самую верхнюю галіну грушы. Бабуля прачнулася ад крыкаў і выбегла, каб дапамагчы кату. Бася паспрабаваў саскочыць з дрэва, але падвярнуў лапу. Прыйшлося бабулі даглядаць за Басей : яна наклала яму на лапу шыну. Прайшоў тыдзень. Стаяў дажджлівы дзень, на вуліцы было брудна, а Бася сабраўся на шпацыр. Трэба было бачыць гэтую карціну, як Бася, выставіўшы наперад забінтаваную лапу, скача па падлоге, па градках – гуляе.
Яшчэ шмат смешных гісторый здарылася з Басей. Ён выгнаў са сваёй тэрыторыі ўсіх чужых катоў. Але, што дзіўна, не адганяў котак. Як сапраўдны джэнтльмен, Бася дазваляў ім есці з яго посуду, дзяліўся ежай. Яшчэ ён навучыўся лавіць мышэй. Імі Бася карміў маленькага кацяня, які прывязаўся да яго.
Дадому, у гарадскую кватэру, Бася вярнуўся узмажнелы, прымудроны вопытам выжывання ў нялёгкіх умовах вясковага жыцця – быцця.
Без ката было б сумна ! Калі ён гуляе ў двары, адчуваеш, што чагосьці не хапае. Здавалася б, дома спакойна. Ніхто не мяўкае дурным голасам, ня падлізваецца, не лезе ў твар мокрымі вусамі. І не трэба ўвесь час глядзець пад ногі, каб выпадкова не наступіць на ката. Але чамусьці з нецярпеннем чакаеш, калі ўжо прыйдзе гэты шкодны кот!
Мне падабаецца, калі я сяджу на канапе, а сыты нарэшце кот скача да мяне на калені. Дарэчы, Бася робіць гэта без запрашэння. На каленях ён пачынае рыхтаваць сабе мястэчка для адпачынку. Коцік пацешна топчацца мяккімі лапкамі, казыча, лашчыцца . А потым замуркаем гучна, як быццам трактар тарабаніць ! За гэтую ласку майму любімаму кату можна дараваць ўсё!
Мінулае Свіста дае нам зразумець, што ў гэтага хлопца ў жыцці не шсё было гладка. Ён быў уцягнуты ў нячыстую справу: абкрадванне дзяржавы. За гэта Свісту давялося нават пасядзець у турме. Але сваю памылку Віцька зразумеў сам і хутка выправіў яе.
Калі пачалося вайна, Свіст разам з іншымі воінамі апынуўся на фронце. А ў хуткім часе — і на пераездзе. Калм з’явіліся немцы і стала зразумела, што прыйдзецца загінуць, Свіст ні на хвіліну не падумаў пра здраду. Ён смела і адважна змагаўся да канца, падтрымліваў дух астатніх.
Васіль Быкау ставіць перад сваімі героямі праблему выбару і або здрадзіць Радзіме, або стаць яе абаронцам. Віцька Свіст выпрабаванне вытрымаў, нягледзячы на крымінальнае мінулае і памылкі ў жыцці. За гэта не патрэбна яго вельмі строга судзіць, таму што ў кожнага чалавека ёсць свае памылкі. Але адна справа, калі чалавек разумее свае памылкі і ў далейшым не робіць іх, і другая справа, калі чалавек робіць памылкі і ў далейшым іх не выпраўляе.