Што мы 1.што такое канчатак для чаго ен служыць? 2. што такое аснова слова? 3.што такое корань слова? ? 4.што такое 5. якия приставки пищуцца нязменна, незалежна ад 6. ад чаго залежить написанне з,с у 7. што такое это почте я знаю но надо точно

1) Дружба мацней за каменныя сцены.
2) Чалавек без сябра што ежа без солі.
3) Прыяцеля за грошы не купіш.
4) Прыяцеля пазнаеш у няшчасці.
5) Шукай сабе сябра ў бядзе.
6) І службу служы, і сябру дапамажы.
7) Не той сябра, хто вусны мёдам мажа, а той, хто ў вочы праўду кажа.
8) Чалавек без сяброў, што печ без дроў.
9) Няма грошай — не бяда, як сяброў грамада.
10) Новых сяброў нажывай, але ж і старых не губляй.
11) Лепш сто сяброў, чым сто рублёў.
12) Сяброў у багатых - што мякіны каля збожжа.
13) Сябра любі - сябе не губі. 
14) Сябра разжаліць - самому заплакаць.
15) Дружба моцная ня ліслівасцю, а праўдай і гонарам.
16) Сяброўства не грыб, у лесе не знойдзеш. 
17) Дружныя вароны гусака з'ядаюць. 
18) Жывуць, як аднае маткі дзеці.
19) Ліхая кампанія на ліха выведзе. 
20) Розуму не набярэшся, калі з дурнем павядзешся.

Яна прыходзіла да нас на другі дзень майго прыезду ў вёску. Садзілася на лаўку, уздыхала і пыталася, ці не пачуў я чаго пра яе сына. Каб вы толькі ведалі, як няёмка было мне! Я гатовы быў праваліцца скрозь зямлю, абы не бачыць яе, не чуць кожны раз аднаго і таго ж пытання. Сына яе, пятнаццацігадовага Міцю, у час вайны вывезлі ў Нямеччыну, і адтуль ён не вярнуўся. Старая аднекуль узяла сабе ў галаву, што я чалавек граматны і, калі паклапачуся, магу даведацца, дзе цяпер яе сын. Яна не сумнявалася, што ён жыве, і не магла зразумець, чаму ён не дае аб сабе нікому почуту. Жанчына звычайна казала, што нешта замінае яму, інакш адазваўся б.
Я, вядома, быў бы рад памагчы, але ў штодзённай мітусні забываўся на старой.
Так было некалькі год.
І вось, прыехаўшы зноў дадому, я на другі ж дзень адчуў, што адпачынак мой ідзе не так, як усе ранейшыя леты, што мне нечага не хапае. Я блукаў па знаёмых з маленства мясцінах, гутарыў з бацькамі, знаёмымі, сябрамі, але ўсё роўна адчуваў на душы нейкі неспакой. Увесь час мне здавалася, што нешта не тое. І аднойчы я здагадаўся, у чым прычына такога настрою: да мяне не прыйшла тая бабулька, што прыходзіла заўсёды.
Я спытаўся ў маці, што са старою, чаму яна не наведалася да нас. І пачуў, што няма яе ўжо на белым свеце.
І ў тую ж хвіліну я падумаў, што ў нечым вінаваты перад гэтай бабулькай. І гэтага ўжо не паправіць.
У горад я паехаў з прыкрасцю на душы. Гэтая прыкрасць не пакідае мяне і сёння.