Первое отличие прозы от поэзии заключается в том, что изображает автор. В прозаическом произведении автор описывает то, что происходило и происходит сейчас. Автор поэтического произведения обладает большей свободой в том, что он изображает. Он может описывать не только то, что было и есть сейчас, но и что могло бы быть, т.е. волен давать своей фантазии практически неограниченное пространство для полета.
Еще одним отличием прозы от поэзии будет разница в том, как автор описывает предмет. Если писатель предоставляет достаточно четкое понятие об изображаемом предмете, то поэт рисует перед читателем некую картину, живой образ, яркое изображение, через которое мы получаем представлением об изображаемом.
Отличие прозы от поэзии кроется и в самом языке. В поэзии язык — образный, в прозе — отвлеченный. Поэтическое слово более насыщенно и несет большую эмоциональную нагрузку. Прозаическое слово более сдержанно. Ему свойственен не столь сильный моралистический пафос, патетика и лиризм. К тому же поэзия обладает одним из самых сильных средств воздействия на читателя — ритмом. Прозаическому произведению это недоступно. Именно ритмическая организованность является неотъемлемым свойством поэзии. Исходя из этого, можно сделать вывод, что поэтическое слово более удалено и возвышенно от обыденной речи, нежели прозаический язык.
Мне вельмі спадабаўся твор Янкі Купалы “Раскіданае гняздо”.
Драма "Раскіданае гняздо" напісана Я. Купалам у 1913 г.
Пiсьменнiк паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі.
Янка Купала творам “Раскіданае гняздо” апісвае падзеі 1905 гадоў,
калі ў тыя часы народныя массы вялі змаганне за свабоду і свае справы.
Асноўнымі пытаннямі твора з’яўляецца тое, што пісьменнік імкнецца пазнаць, дзе ж усё такі існуюць чалавечыя шляхі да шчасця, дзе жыве чалавечая праўда.
І што трэба зрабіць, каб выратаваць сваю сям’ю ад беднасцi.
У ёй адлюстравана абуджэнне працоўных Беларусі да свядомай барацьбы за свае чалавечыя правы, за нацыянальную годнасць. Праз усю п'есу праходзіць тэма пошукаў народнага шчасця, праўды.
Яна надае драме глыбокі філасофскі сэнс. Сюжэт п'есы нескладаны.
Селянін-бядняк Лявон Зяблік атрымаў у спадчыну ад бацькі невялікі кусок арандаванай панскай зямлі.
Яшчэ дзяды і прадзеды апрацоўвалі гэтую зямлю. Але парадкі змяніліся.
3-за мяжы вярнуўся малады пан і пачаў зганяць з зямлі арандатараў.
Пяць гадоў судзіўся з дваром Лявон Зяблік, шукаў справядлівасці, але нічога не дабіўся, бо царскі суд абараняе інтарэсы багатых. Даведзены да роспачы, Лявон Зяблік сканчвае жыццё самагубствам.
Пасля смерці бацькі права на зямлю з новай сілай адстойвае яго старэйшы сын Сымон.
Галоўнае ў яго характары — гэта свабодалюбства, нянавісць да прыгнятальнікаў, вера ў свае сілы.
У адрозненне ад бацькі, Сымон гнеўна пратэстуе супраць несправядлівасці.
Ён устаў на шлях рэвалюцыйнай барацьбы.
Значнае месца ў п'есе займае вобраз Старца.
Гэта чалавек з нізоў народа, прадстаўнік збяднелай масы, бо сам выйшаў з такога раскіданага гнязда, як і Зяблікі. Ён — чалавек адзінокі. Шчыра спачувае гаротным і абяздоленым.
Старац ухваляе той шлях, на які становіцца Сымон, і асуджае тых, хто скараецца, мірыцца з несправядлівасцю.
Твор “Раскіданае гняздо” я бы параіў прачытаць кожнаму чалавеку,
бо ён вядзе нас да правільных думак, застаўляе задумацца пра жыццё астатніх і зразумець часы цяжкага чалавечага жыцця.
Первое отличие прозы от поэзии заключается в том, что изображает автор. В прозаическом произведении автор описывает то, что происходило и происходит сейчас. Автор поэтического произведения обладает большей свободой в том, что он изображает. Он может описывать не только то, что было и есть сейчас, но и что могло бы быть, т.е. волен давать своей фантазии практически неограниченное пространство для полета.
Еще одним отличием прозы от поэзии будет разница в том, как автор описывает предмет. Если писатель предоставляет достаточно четкое понятие об изображаемом предмете, то поэт рисует перед читателем некую картину, живой образ, яркое изображение, через которое мы получаем представлением об изображаемом.
Отличие прозы от поэзии кроется и в самом языке. В поэзии язык — образный, в прозе — отвлеченный. Поэтическое слово более насыщенно и несет большую эмоциональную нагрузку. Прозаическое слово более сдержанно. Ему свойственен не столь сильный моралистический пафос, патетика и лиризм. К тому же поэзия обладает одним из самых сильных средств воздействия на читателя — ритмом. Прозаическому произведению это недоступно. Именно ритмическая организованность является неотъемлемым свойством поэзии. Исходя из этого, можно сделать вывод, что поэтическое слово более удалено и возвышенно от обыденной речи, нежели прозаический язык.
Мне вельмі спадабаўся твор Янкі Купалы “Раскіданае гняздо”.
Драма "Раскіданае гняздо" напісана Я. Купалам у 1913 г.
Пiсьменнiк паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі.
Янка Купала творам “Раскіданае гняздо” апісвае падзеі 1905 гадоў,
калі ў тыя часы народныя массы вялі змаганне за свабоду і свае справы.
Асноўнымі пытаннямі твора з’яўляецца тое, што пісьменнік імкнецца пазнаць, дзе ж усё такі існуюць чалавечыя шляхі да шчасця, дзе жыве чалавечая праўда.
І што трэба зрабіць, каб выратаваць сваю сям’ю ад беднасцi.
У ёй адлюстравана абуджэнне працоўных Беларусі да свядомай барацьбы за свае чалавечыя правы, за нацыянальную годнасць. Праз усю п'есу праходзіць тэма пошукаў народнага шчасця, праўды.
Яна надае драме глыбокі філасофскі сэнс. Сюжэт п'есы нескладаны.
Селянін-бядняк Лявон Зяблік атрымаў у спадчыну ад бацькі невялікі кусок арандаванай панскай зямлі.
Яшчэ дзяды і прадзеды апрацоўвалі гэтую зямлю. Але парадкі змяніліся.
3-за мяжы вярнуўся малады пан і пачаў зганяць з зямлі арандатараў.
Пяць гадоў судзіўся з дваром Лявон Зяблік, шукаў справядлівасці, але нічога не дабіўся, бо царскі суд абараняе інтарэсы багатых. Даведзены да роспачы, Лявон Зяблік сканчвае жыццё самагубствам.
Пасля смерці бацькі права на зямлю з новай сілай адстойвае яго старэйшы сын Сымон.
Галоўнае ў яго характары — гэта свабодалюбства, нянавісць да прыгнятальнікаў, вера ў свае сілы.
У адрозненне ад бацькі, Сымон гнеўна пратэстуе супраць несправядлівасці.
Ён устаў на шлях рэвалюцыйнай барацьбы.
Значнае месца ў п'есе займае вобраз Старца.
Гэта чалавек з нізоў народа, прадстаўнік збяднелай масы, бо сам выйшаў з такога раскіданага гнязда, як і Зяблікі. Ён — чалавек адзінокі. Шчыра спачувае гаротным і абяздоленым.
Старац ухваляе той шлях, на які становіцца Сымон, і асуджае тых, хто скараецца, мірыцца з несправядлівасцю.
Твор “Раскіданае гняздо” я бы параіў прачытаць кожнаму чалавеку,
бо ён вядзе нас да правільных думак, застаўляе задумацца пра жыццё астатніх і зразумець часы цяжкага чалавечага жыцця.