Вулица выводзиць на рынак.Ён застауле.Н..ы вазами з паднятыми угору аглоблями.Шум и тлум стаиць навокал.Игнась глядзиць па бака.Х.. и дзивицца, як многа сабралася людзей.Вунь на возе сядзиць тоусты мужчына.Ён прымайстравау да аглобли вагу - стралу и гандлюе яблыками. Бацька увесь час трымае у руках лейцы и варочае беднага Гнядога и туды и сюды : гэта каб не зачапицца за чый-небудзь воз.А Гняды так стараецца дастаць канюшыну, або сена з чужога воза нибы не... ну тры дн.i.. Усю дарогу Алеся адольвали неспакойныя думки.Прывыкшы спаць у дарозе, ён заплюшчыу вочы, але яму усё мроилися дрэвы и сон зникау.Колы кацилися пациху, драбины рыпели пагражаючы, нибы вось- вось ра.сс..ыплюцца, и Алесем авалодала такая абыякавасць да усяго навакольнага,што ён нi.. разу н.е. падагнау каня. Адзинокия дрэвы у палях, нерухомыя и бязгучныя ,н.е.. кивали н..i. адной сваёй галинкай.Ноч насунулася знянацку. Алесь н.е. зауважыу як сцямнела.На захадзе як след ад сонца засталася тольки (жоута-чырвоная паласа и тая увачавидки ра...сплывалася у цемр.ы. Прыгадау даунину маладосць.Ды якую даунину! Хлопцам будучы таксама на заробки хадзиу,па Расе пл.ыты ганяу,вугаль палиу,лес рыхтавау. Працы перароблена не зличыць. А кольки пражыу? Глупства:только чацвёрты дз.е.сятак скончыуся,а старасць ужо сивизной у галаву ды бараду лезе.
Настаўнік Іваніцкі, чалавек малады, але незвычайны сур'ёзны, ідзе, каб яшчэ раз пабачыцца з Таганкам. Вёскі ён, як кажуць у Казельшчыне: яму сто восем, знакамітасць. Настаўнікі хвалююць дзіўныя думкі: падумаць толькі Таганцы прайшло адно з самых выдатных стагоддзяў. Ско. было за гэты век пераваротаў, адкрыццяў, войн, колькі славілася і памерла вялікіх людзей! А ён ніколі разумеў пра ўсё гэта. І сядзіць ён так пакорліва, так непаду. Апусціў плечы, склаў на худых каленях чорныя, высушыўшы за стагоддзе рукі, перахрысціў скрыўленыя працай ды З-пад насунутай шапкі відаць канцы рэдкіх броваў, прыўзнятых. Выцвілыя вочы нічога не выказваюць аб стогадовы чалавек, яшчэ чуе, бачыць, памятае ўсё, што зрабіць па хаце, ведае, дзе што ляжыць ... І ўсё ж ён уз у свеце сваіх далёкіх успамінаў (І. Бунін).
Бацька увесь час трымае у руках лейцы и варочае беднага Гнядога и туды и сюды : гэта каб не зачапицца за чый-небудзь воз.А Гняды так стараецца дастаць канюшыну, або сена з чужога воза нибы не... ну тры дн.i..
Усю дарогу Алеся адольвали неспакойныя думки.Прывыкшы спаць у дарозе, ён заплюшчыу вочы, але яму усё мроилися дрэвы и сон зникау.Колы кацилися пациху, драбины рыпели пагражаючы, нибы вось- вось ра.сс..ыплюцца, и Алесем авалодала такая абыякавасць да усяго навакольнага,што ён нi.. разу н.е. падагнау каня.
Адзинокия дрэвы у палях, нерухомыя и бязгучныя ,н.е.. кивали н..i. адной сваёй галинкай.Ноч насунулася знянацку. Алесь н.е. зауважыу як сцямнела.На захадзе як след ад сонца засталася тольки (жоута-чырвоная паласа и тая увачавидки ра...сплывалася у цемр.ы.
Прыгадау даунину маладосць.Ды якую даунину! Хлопцам будучы таксама на заробки хадзиу,па Расе пл.ыты ганяу,вугаль палиу,лес рыхтавау. Працы перароблена не зличыць. А кольки пражыу? Глупства:только чацвёрты дз.е.сятак скончыуся,а старасць ужо сивизной у галаву ды бараду лезе.
Настаўнік Іваніцкі, чалавек малады, але незвычайны сур'ёзны, ідзе, каб яшчэ раз пабачыцца з Таганкам. Вёскі ён, як кажуць у Казельшчыне: яму сто восем, знакамітасць. Настаўнікі хвалююць дзіўныя думкі: падумаць толькі Таганцы прайшло адно з самых выдатных стагоддзяў. Ско. было за гэты век пераваротаў, адкрыццяў, войн, колькі славілася і памерла вялікіх людзей! А ён ніколі разумеў пра ўсё гэта. І сядзіць ён так пакорліва, так непаду. Апусціў плечы, склаў на худых каленях чорныя, высушыўшы за стагоддзе рукі, перахрысціў скрыўленыя працай ды З-пад насунутай шапкі відаць канцы рэдкіх броваў, прыўзнятых. Выцвілыя вочы нічога не выказваюць аб стогадовы чалавек, яшчэ чуе, бачыць, памятае ўсё, што зрабіць па хаце, ведае, дзе што ляжыць ... І ўсё ж ён уз у свеце сваіх далёкіх успамінаў (І. Бунін).