Дзень выдаўся цёплы, па-красавіцку прыпякала сонца, але быў моцны вецер. Ён гнаў па небе рэдкія белыя воблачкі , свістаў у яшчэ голых галінах прысад. Дальнія хвойнікі былі зацягнуты шызай смугой. Хутка падсыхалі дарогі, на пясчаных узгорках вецер ужо ўздымаў пыл, гнаў яго ў напоўненыя вясновай вадой лагчынкі. На вышэйшых мясцінах, дзе глеба падсыхала, аралі трактары. А з паўночнага боку хвойнікаў і ў глыбокіх ірвах яшчэ ляжаў чорны снег, спрасаваны вятрамі ,дзівосна парэзаны першымі веснавымі раўчукамі. Саша не рызыкнуў ісці ў такі час карацейшай дарогай і пайшоў па шляху да райцэнтра, а адтуль па чыгунцы. Ісці было прыемна і лёгка. Была хвіліна калі Сашу хацелася вярнуцца назад. Але ён адчуваў,што ісці назад будзе цяжка, а яшчэ цяжэй будзе пасля. Думкі пра Жэню не дадуць яму нi сну нi спакою, і ў сэрцы будзе расці пакутлівы смутак. Ды і нельга спыняцца на паўдарозе. Вунь ужо зусім недалёка лес. Не даходзячы да яго , трэба павярнуць па шляху направа, мінуць невялікі бор, што ўразаўся ў поле вузкай касой, а там і Ліпнікі. Бор гэты прасвечваўся з краю ў край, бо навокал было шмат пачарнелых пнёў. Надзвычай роўныя і высокія прыгажуні-сосны гойдаліся ад ветру, рыпелі і аднастойна, і ласкава шумелі сваімі верхавінамі (І. Шамякін).
У aпoвecцi Янкi Мaўpa «У кpaiнe paйcкaй птyшкi» дзeяннe aдбывaeццa нa Нoвaй Гвiнei, нa тыx acтpaвax Цixaгa aкiянa, нa якix пaбывaў выдaтны пaдapoжнiк i вyчoны Мiклyxa-Мaклaй, aпaнтaны зacтyпнiк мяcцoвыx жыxapoў-пaпyacaў. Апoвecць пaбyдaвaнa нa aдкpытa caцыяльным кaнфлiкцe двyx вapaгyючыx ciл — пaднявoлeныx i гacпaдapoў-кaлaнiзapaтaў. 22-x гaдoвы пaпyac-мiciянep Сaкy – paзвaжлiвы, cтpымaны, выcaкapoдны. Ён xлoпчыкaм тpaпiў ў мiciянepcкyю шкoлy. Ён шчыpa пaвepыў ў xpыcцiянcкyю iдэю yceaгyльнaй любoвi i дapaвaння, cтaў caмaaддaным пpaпaвeднiкaм яe, вyчыў cвaix бpaтoў пaпyacaў пacлyxмянacцi, зaклiкaў ix шaнaвaць i любiць бeлыx пaнoў. Аднaк ён ycё ж пepaкaнaўcя, штo caмi кaлaнiзaтapы гpyбa пapyшaюць cвятыя зaпaвeты xpыcцiянcтвa. Іx жopcткacць, бecчaлaвeчнacць бязмeжныя.
Саша не рызыкнуў ісці ў такі час карацейшай дарогай і пайшоў па шляху да райцэнтра, а адтуль па чыгунцы.
Ісці было прыемна і лёгка.
Была хвіліна калі Сашу хацелася вярнуцца назад. Але ён адчуваў,што ісці назад будзе цяжка, а яшчэ цяжэй будзе пасля. Думкі пра Жэню не дадуць яму нi сну нi спакою, і ў сэрцы будзе расці пакутлівы смутак. Ды і нельга спыняцца на паўдарозе. Вунь ужо зусім недалёка лес. Не даходзячы да яго , трэба павярнуць па шляху направа, мінуць невялікі бор, што ўразаўся ў поле вузкай касой, а там і Ліпнікі. Бор гэты прасвечваўся з краю ў край, бо навокал было шмат пачарнелых пнёў. Надзвычай роўныя і высокія прыгажуні-сосны гойдаліся ад ветру, рыпелі і аднастойна, і ласкава шумелі сваімі верхавінамі (І. Шамякін).