Наступіў студзень. Зіма ў поўным разгары. З кожным днём мацнеюць маразы. Сыпле і сыпле снег, шчыльна ўкрываючы сонную зямлю белым пакрывалам. А калі выдасцасярод завірух і непагадзі бязветраны дзянёк, дык здаецца, што наваколле застыла ў цішы. Асабліва самотна ў такі час у лесе — быццам ніводнай жывой душы няма. Але лес жыве. І аб гэтым сведчаць шматлікія сляды, пакінутыя яго жыхарамі на бялюткім снезе. Калі пашанцуе, то ў зімовым лесе можна пачуць і сапраўдную звонкую песеньку. Гэта крыжадзюб — адзіная птушка нашых лясоў, якая выседжвае птушанят нават у самыя моцныя маразы. Заліваецца каля свайго гнязда, якое надзейна схавана ад сцюжы і ветру ў самай гушчыні яловых лапак. Але зіма ёсць зіма. Цяжка даводзіцца ўгэтую пару лясным жыхарам. Раскопваюць капытамі снег у пошуках летапшяй травы алені і казулі, ціснуцца да жытла чалавека сінічкі і снегіры. Кожны прыстасоўваецца, як можа.
Апавяданне вельми сурьёзнае пра вайну мне не спадабалася яно,яно вельми сумнае,мне было шкада Тэкли,яна была без не магла толком нарубиць дроу,а паштальён быу вельми злы и не памог ей.Быу яшчэ у яе сын Василька яки пайшоу на вайну и не быу ,не убитым,не бязвестак праушы,яна вельми переживала и вось на яго дзень нараждення яго вельми ждала але ей так было несцерпна што яна пайшла па дарозе кидалася на кожную машыну у надзеи убачыць яго.У итозе яна убачыла памятник яки быу прысвечаны загинушым Великай Айчынай Вайны и чырвонаармейскаму полку у яким быу яе сын,яна зразумела што там ляжыць яе сын её на душы стала легче
Асабліва самотна ў такі час у лесе — быццам ніводнай жывой душы няма. Але лес жыве. І аб гэтым сведчаць шматлікія сляды, пакінутыя яго жыхарамі на бялюткім снезе. Калі пашанцуе, то ў зімовым лесе можна пачуць і сапраўдную звонкую песеньку. Гэта крыжадзюб — адзіная птушка нашых лясоў, якая выседжвае птушанят нават у самыя моцныя маразы. Заліваецца каля свайго гнязда, якое надзейна схавана ад сцюжы і ветру ў самай гушчыні яловых лапак.
Але зіма ёсць зіма. Цяжка даводзіцца ўгэтую пару лясным жыхарам. Раскопваюць капытамі снег у пошуках летапшяй травы алені і казулі, ціснуцца да жытла чалавека сінічкі і снегіры. Кожны прыстасоўваецца, як можа.
мне не спадабалася яно,яно вельми сумнае,мне было шкада Тэкли,яна была без не магла толком нарубиць дроу,а паштальён быу вельми злы и не памог ей.Быу яшчэ у яе сын Василька яки пайшоу на вайну и не быу ,не убитым,не бязвестак праушы,яна вельми переживала и вось на яго дзень нараждення яго вельми ждала але ей так было несцерпна што яна пайшла па дарозе кидалася на кожную машыну у надзеи убачыць яго.У итозе яна убачыла памятник яки быу прысвечаны загинушым Великай Айчынай Вайны и чырвонаармейскаму полку у яким быу яе сын,яна зразумела што там ляжыць яе сын её на душы стала легче