Верш Я.Янішчыц вельмі добры і просты. Аўтар пераде у ім сваі пачуцці, свае думкі. "Пачынаецца ўсё с зюбві, Нават самая простая ява." Гаворыць пра тое, што з любві ўсё пачынаецца і ёй ўсё заканчваецца. Без любві не было б нічога. Наша жыццё пачынаецца з любві, нашы дзеянні пабудаваны на любві, з любві пачынаемся мы самі. Усё ў гэтым свеце пабудавана на любві. Аўтар закликае нас любіць не гледзячы ні на што. Заклікае ісці за сваімі каханымі хоць на край свету.: "Ты пакліч мяне. Пазаві. Сто дарог за маімі плячыма." Так сама аўтар гаворыць пра тое, што і агіда пачынаецца ,і здрада, і нянавісць. Калі ты любіш чалавека, але чалавек гэтага не цэніць-з'яўляецца агіда, ты пачынаешь ненавідзець гэтага чалавека... "Пачынаецца ўсё зь любві — Нават ненавісьць і агіда.." Верш паказвае нам, што трэбы адносіцца да людзей так, як ты хочаш каб яны адносіліся да цябе. Мне спадабаўся гэты верш, таму што ён жыццёвы, паказвае тое, што наш мір не цэніць ніякія пачуцці. Аўтар у гэтым вершы хоча каб яго пачулі, хоча зрабіць гэты мір трохі лепей. І я так сама хачу сказаць, што трэба любіць і быць любімым, бо без гэтакга мір страціць сваё жыццё.
Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
"Пачынаецца ўсё с зюбві,
Нават самая простая ява."
Гаворыць пра тое, што з любві ўсё пачынаецца і ёй ўсё заканчваецца. Без любві не было б нічога. Наша жыццё пачынаецца з любві, нашы дзеянні пабудаваны на любві, з любві пачынаемся мы самі. Усё ў гэтым свеце пабудавана на любві. Аўтар закликае нас любіць не гледзячы ні на што. Заклікае ісці за сваімі каханымі хоць на край свету.:
"Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма."
Так сама аўтар гаворыць пра тое, што і агіда пачынаецца ,і здрада, і нянавісць. Калі ты любіш чалавека, але чалавек гэтага не цэніць-з'яўляецца агіда, ты пачынаешь ненавідзець гэтага чалавека...
"Пачынаецца ўсё зь любві —
Нават ненавісьць і агіда.."
Верш паказвае нам, што трэбы адносіцца да людзей так, як ты хочаш каб яны адносіліся да цябе.
Мне спадабаўся гэты верш, таму што ён жыццёвы, паказвае тое, што наш мір не цэніць ніякія пачуцці. Аўтар у гэтым вершы хоча каб яго пачулі, хоча зрабіць гэты мір трохі лепей. І я так сама хачу сказаць, што трэба любіць і быць любімым, бо без гэтакга мір страціць сваё жыццё.