Ёсць такая прымаўка: Сябры спазнаюцца ў бядзе ». Сапраўдны сябар ніколі цябе не падвядзе, дапаможа ў цяжкую хвіліну, падтрымае, супакоіць, параіць як паступіць.
Дружба - вялікая сіла. Сябар ніколі не будзе патрабаваць нешта наўзамен, не будзе выхваляцца, што калісьці дапамог. Дружбу нельга купіць, бо сябры не прадаюцца.
У час зімовых канікул я гуляла са сваёй сяброўкай Інгай ў лесе. Падчас прагулкі я паслізнулася і ўпала з падкасанымі нагу. Каля кіламетра Інга дапамагала мне ісці. Мы спазніліся з прагулкі дадому і думалі, што нас будуць лаяць. Але бацькі, даведаўшыся, што здарылася, не толькі не лаялі, але і пахвалілі нас!
На мой взгляд, обыкновенный человек - это кто-то заурядный. Иначе сказать - среднестатистический, ничем не примечательный и не выделяющийся. У него всё "как у всех", он не пытается выделиться из толпы и его, судя по всему, это вполне устраивает. В его жизни всё предсказуемо, отлажено, без сюрпризов и отступлений. Это скучно. Но если заглянуть в душу каждого такого вот "обычного человека" - то понимаешь, что обычных людей просто не бывает, у каждого в душе целый мир, его мир, и он необычен. Просто по каким-то причинам человек не хочет выделяться из серой толпы. Причины у каждого свои. Поэтому нас окружают такие вот люди. Обычные люди.
Дружба - вялікая сіла. Сябар ніколі не будзе патрабаваць нешта наўзамен, не будзе выхваляцца, што калісьці дапамог. Дружбу нельга купіць, бо сябры не прадаюцца.
У час зімовых канікул я гуляла са сваёй сяброўкай Інгай ў лесе. Падчас прагулкі я паслізнулася і ўпала з падкасанымі нагу. Каля кіламетра Інга дапамагала мне ісці. Мы спазніліся з прагулкі дадому і думалі, што нас будуць лаяць. Але бацькі, даведаўшыся, што здарылася, не толькі не лаялі, але і пахвалілі нас!