Спішы тэкст, замяняючы выдзеленыя словы на словы з памяншальна-ласкавым значэннем. Дапішы тэкст. (Дзеці пайшлі ў лес. Дзяўчыны назбіралі кветак і сплялі вянкі. Хлопцы на паляне гулялі з мячом у футбол)
Паводле старадаўніх павер’яў беларусаў вадзянік – уладар вадаёмаў, жывых істотаў у іх.
Вадзяніка звычайна ўяўлялі ў выглядзе старога з зялёнай барадой, доўгімі валасамі, расплывістым тварам, укрытага водарасцямі і цінай. Лічылі, што вадзянік жыве ў вірах рэк, асабліва каля млыноў, на дне азёр, крыніц, глыбокіх кадлодзежаў. Яму прыпісвалі рух і памутненне вады, пару над ёй, разлівы рэк, псаванне рыбалоўных прылад, разбурэнне плацін, гібельлюдзей і жывёл у вадзе.
У цыкле “У зачарованым царстве” знаходзім адзін верш, прысвечаны воднаму ўладару
(верш “ Вадзянік ”):
Сівавусы, згорблены, я залёг між цінай
І гадамі грэюся – сплю на дне ракі.
Твар травой аблутана, быццам павуцінай,
За сыпаюць грудзі мне жоўтыя пяскі.
Над вадой ля берага ціха спіць асока,
Ды лаза зялёная жаліцца-шуміць,
Хвалі ціха коцяцца і бягуць далёка,-
І усё навокала сном адвечным спіць. (14)
Вадзянік – стары, сівы, згорблены, ляжыць на дне ракі, увесь аблытаны цінай і засыпаны пяскамі. Старасць на дазваляе яму падняцца, агледзіць свае ўладанні і ён прытаіўся на самым днішчы. Нямоглы, здаецца, ён баіцца ўсякага шуму ці з’явы, што могуць парушыць яго шматгадовы пакой. Ён нікога няздольны пакрыўдзіць.
Вельмі падобны вобраз вадзяніка малюе М.Багдановіч у вершы “Асенняй ночай”, што не ўвайшоў у нізку “ У зачарованым царстве”:
…Спакойна мне тут пад вадою:
Залёг я ля млына на дне;
Апруся ля кола рукою,-
Млын казку старую пачне.
Кругі завіруецца жорнаў,
Трасецца хадырна сцяна;
А думы – як колас без зёрнаў,-
Усё мяне цягне да сна.
Беспамятна колы піхаю;
Хілюся да дна галавой –
І ўжо я драмлю, засыпаю
Пад шум непагоды глухой. (15)
Вадзяніку ўтульна адпачываць пад вадой ля млына, што ўкалыхвае яго сваёй адвечнай песняй і стары кладзе галаву на мяккае дно і засынае. У яго няма клопатаў. Ён не здзяйсняе ні дрэнных, ні добрых учынкаў. Адзінае яго справа – спаць пад млынам.
Такім чынам, у вершах М.Багдановіча паўстае вобраз старога, нямоглага вадзяніка, няздольнага кіраваць сваім царствам.
Тема сочинения Моя подруга Елена. У меня есть верная подруга с красивым именем Елена. Она невысокая на рост, кареглазая, чернобровая. На белом лице едва заметные веснушки. Большие карие глаза обрамлены длинными пушистыми ресницами. Из уст никогда не сходит веселая улыбка. Когда она смеется, ее немного курносенький нос смешно сморщивается. Она очень опрятная: платьице на ней выглажено, в портфеле всегда все аккуратно составлено. Елена - искренняя подруга. Между нами никогда нет секретов. Вдвоем мы читаем книжки, ходим в библиотеку, готовим домашние задачи. Когда я болею, она всегда приходит ко мне после уроков, рассказывает о школе, о своих приключениях. Но интереснейшее она рассказывает о новых прочитанных книжках. Тогда в ее глазах вспыхивает какой-либо странный огонек. И хочется слушать ее, слушать без конца. Елена не сторонится работы и, только что придет домой со школы, сразу прибирает в комнате. Я очень люблю свою подругу за ее чуткость, доброжелательность, душевную чистоту.
В А Д З Я Н І К
Паводле старадаўніх павер’яў беларусаў вадзянік – уладар вадаёмаў, жывых істотаў у іх.
Вадзяніка звычайна ўяўлялі ў выглядзе старога з зялёнай барадой, доўгімі валасамі, расплывістым тварам, укрытага водарасцямі і цінай. Лічылі, што вадзянік жыве ў вірах рэк, асабліва каля млыноў, на дне азёр, крыніц, глыбокіх кадлодзежаў. Яму прыпісвалі рух і памутненне вады, пару над ёй, разлівы рэк, псаванне рыбалоўных прылад, разбурэнне плацін, гібельлюдзей і жывёл у вадзе.
У цыкле “У зачарованым царстве” знаходзім адзін верш, прысвечаны воднаму ўладару
(верш “ Вадзянік ”):
Сівавусы, згорблены, я залёг між цінай
І гадамі грэюся – сплю на дне ракі.
Твар травой аблутана, быццам павуцінай,
За сыпаюць грудзі мне жоўтыя пяскі.
Над вадой ля берага ціха спіць асока,
Ды лаза зялёная жаліцца-шуміць,
Хвалі ціха коцяцца і бягуць далёка,-
І усё навокала сном адвечным спіць. (14)
Вадзянік – стары, сівы, згорблены, ляжыць на дне ракі, увесь аблытаны цінай і засыпаны пяскамі. Старасць на дазваляе яму падняцца, агледзіць свае ўладанні і ён прытаіўся на самым днішчы. Нямоглы, здаецца, ён баіцца ўсякага шуму ці з’явы, што могуць парушыць яго шматгадовы пакой. Ён нікога няздольны пакрыўдзіць.
Вельмі падобны вобраз вадзяніка малюе М.Багдановіч у вершы “Асенняй ночай”, што не ўвайшоў у нізку “ У зачарованым царстве”:
…Спакойна мне тут пад вадою:
Залёг я ля млына на дне;
Апруся ля кола рукою,-
Млын казку старую пачне.
Кругі завіруецца жорнаў,
Трасецца хадырна сцяна;
А думы – як колас без зёрнаў,-
Усё мяне цягне да сна.
Беспамятна колы піхаю;
Хілюся да дна галавой –
І ўжо я драмлю, засыпаю
Пад шум непагоды глухой. (15)
Вадзяніку ўтульна адпачываць пад вадой ля млына, што ўкалыхвае яго сваёй адвечнай песняй і стары кладзе галаву на мяккае дно і засынае. У яго няма клопатаў. Ён не здзяйсняе ні дрэнных, ні добрых учынкаў. Адзінае яго справа – спаць пад млынам.
Такім чынам, у вершах М.Багдановіча паўстае вобраз старога, нямоглага вадзяніка, няздольнага кіраваць сваім царствам.
Тема сочинения Моя подруга Елена. У меня есть верная подруга с красивым именем Елена. Она невысокая на рост, кареглазая, чернобровая. На белом лице едва заметные веснушки. Большие карие глаза обрамлены длинными пушистыми ресницами. Из уст никогда не сходит веселая улыбка. Когда она смеется, ее немного курносенький нос смешно сморщивается. Она очень опрятная: платьице на ней выглажено, в портфеле всегда все аккуратно составлено. Елена - искренняя подруга. Между нами никогда нет секретов. Вдвоем мы читаем книжки, ходим в библиотеку, готовим домашние задачи. Когда я болею, она всегда приходит ко мне после уроков, рассказывает о школе, о своих приключениях. Но интереснейшее она рассказывает о новых прочитанных книжках. Тогда в ее глазах вспыхивает какой-либо странный огонек. И хочется слушать ее, слушать без конца. Елена не сторонится работы и, только что придет домой со школы, сразу прибирает в комнате. Я очень люблю свою подругу за ее чуткость, доброжелательность, душевную чистоту.