Спишите, устауляючы литары, раскрываючы дужки и растауляючы знаки прыпынку. Падкрэслице граматычныя асновы у сказах 5-8. 1.Я правёў старога на ганак і мы крыху пастаялі любуючыся (не)рухомай і велічнай тайгой (не)паўторна прыгожай у сваім зімовым убранні.
2. (3)рэдку хмары разрываліся і з б_здоння неба гл_дзелі далёка зоркі адзінокія і сумныя.
3. Лабановіча ця_нула ў людзі але ён цвёрда пастанавіў нікуды не хадзіць
4. (Hi)чога асаблівага н_ было ў гэты вечар але пам_ць пра яго грэла і трывожыла іх потым многія гады.
5. Настала тая хвіліна ніякаватасці калі н_пасрэднае выя_ленне настро_ а_чувае на с_бе чужую ўвагу.
6. Калі па дорога_ не ходзяць яны зарастаюць п_растаюць быць дарогамі.
7. Агонь ра_кладалі н_ адзін раз і жар аблізаў су(б,бб)отні вечар.
8. Лабановіч узяў курс на процілеглы бок с_ла дзе сярод прасторнага двара з агародамі і садам стаяў вялікі і даволі прыгожы дом тутэйшага бацькі
Уладзіміра Малевіча.
9.Пра_шла вясна садамі а_спявалі салаўі а_званілі на пакосе а_цвілі брус(?)ніц кусты жыта ў полі налілося воскам жоўтым і густым.
10. Праходзяць паязд_ пыхкаююць дымам паравозы дымяцца ў небе заводы з_лянеюць паплавы пагойдваецца жытн_е поле у хвоях чуцен ветравы шэпт у рэчцы пад сонцам блішчыць вада.
11. Як мары белыя б_розы пад сінявой начной стаяць у небе зоркі ад мароз_ пахаладзеўшыя дрыжаць.
12. Ледзь прыкметна пакачваўся паравоз аднастайна
пастуквалі рэйкі гуло ў топцы.
13. Узыходзіла сонца яго зыркія промні пранікалі ў гу_чыню дрэў і кустоў высвечвалі кару на камлях мох пні гронкі чырв_набокай рабіны каліны
c_рабрыліся расой.
14. Ціха ш_лясцела лісце дрэў лагодна павейваў у в_ршынях дрэў вецер ніводнага голас_ н_ чулася н_ ў лесе н_ ў небе н_ на гэтай наез(?)жанай глухой дарозе.
15. Цвітуць сады на Слу(ч,чч)ыне маёй м_довы пах над цэлым кра_м ве_
16. Кожная травінка мае свой тут пах кожная птушынка мае свой _змах.
Среди друзей зашёл разговор о том, что «для личного совершенствования необходимо прежде изменить условия, среди которых живут люди». Всеми уважаемый Иван Васильевич рассказал историю, которая в корне изменила его жизнь.
Тогда он был молод и сильно влюблён в восемнадцатилетнюю Вареньку, красивую, высокую и грациозную девушку. Это было во времена, когда рассказчик учился в провинциальном университете, и главное его удовольствие составляли балы и вечера.В последний день масленицы бал давал губернский предводитель. Иван Васильевич «был пьян любовью» и танцевал только с Варенькой. Там же был и её отец, полковник Пётр Владиславич — «красивый, статный и свежий старик». После обеда хозяйка уговорила его пройтись один тур мазурки в паре с дочерью. Весь зал был в восторге от этой пары, а Иван Васильевич проникся к варенькиному отцу восторженно-нежным чувством.
В ту ночь Ивану Васильевичу не спалось, и он пошёл бродить по городу. Ноги сами принесли его к дому Вареньки. В конце поля, где стоял её дом, он увидел какую-то толпу, но, подойдя ближе, увидел, что это прогоняли сквозь строй татарина-дезертира. Пётр Владиславич шёл рядом и бдительно следил, чтобы солдаты как следует опускали палку на красную спину наказываемого, а увидев Ивана Васильевича, сделал вид, что они не знакомы.
Рассказчик никак не мог понять, хорошо или дурно то, что он видел: «Если это делалось с такой уверенностью и признавалось всеми необходимым, стало быть, они знали что-то такое, чего я не знал». Но так и не узнав этого, он не мог поступить ни на военную, ни на какую бы ни было другую службу.
С тех пор каждый раз при виде хорошенького личика Вареньки ему вспоминалось то утро, и «любовь так и сошла на нет».
Ішоў дзед лесам, а за ім бегла собачка. Ішоў дзед, ішоў, ды і першы раз кінуў рукавічкамі. Вось бяжыць мышка, улезла ў гэтую рукавічкамі і кажа:
- Тут я буду жыць.
А ў гэты час жаба - прыг-прыг! - пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка. А ты хто?
- А я жаба - попрыгушка. Пусці і мяне!
- Ідзі.
Вось іх ужо двое. Бяжыць зайчык. Падбег да рукавічкі, пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка. А ты хто?
- А я зайчык - побегайчик. Пусціце і мяне!
- Ідзі.
Вось іх ужо трое. Бяжыць лісічка:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка ды зайчык - побегайчик. А ты хто?
-А я лісічка-сястрычка. Пусціце і мяне!
Вось іх ужо чацвёра сядзіць. Зірк, бяжыць ваўчок - і таксама да рукавічкі, ды і пытаецца:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик ды лісічка-сястрычка. А ты хто?
- А я ваўчок - шэры бачок. Пусціце і мяне!
- Ну ідзі!
Улез і гэты. Ужо стала іх пяцёра. Адкуль ні вазьміся, брыдзе кабан:
- Хро-хро-хро, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка ды ваўчок - шэры бачок. А ты хто?
- А я кабан - клыкан. Пусціце і мяне!
Вось бяда, усім у рукавічкамі паляванне.
- Табе і ня ўлезьці!
- Як-небудзь ўлез, пусціце!
- Ну, што ж з табой зробіш, лезь!
Улез і гэты. Ужо іх шасцёра. І так ім цесна, што не павярнуцца! А тут затрашчала сучча: вылазіць мядзведзь і таксама да рукавічкі падыходзіць, раве:
- Хто, хто ў рукавічкамі жыве?
- Мышка - поскребушка, жаба - попрыгушка, зайчык - побегайчик, лісічка-сястрычка, ваўчок - шэры бачок ды кабан - клыкан. А ты хто?
- Гу-гу-гу, вас тут зашмат! А я медведюшка - бацюшка. Пусціце і мяне!
- Як жа мы цябе пусцім? Бо і так цесна.
- Ды як-небудзь!
- Ну ўжо ідзі, толькі з краёчку!
Улез і гэты. Сямёра стала, ды так цесна, што рукавічкамі таго і глядзі, разарвецца.
А тым часам дзед хапіць - няма рукавічкі. Ён тады вярнуўся шукаць яе. А сабачка наперад пабегла. Бегла, бегла, глядзіць - ляжыць рукавічкамі і варушыцца. Собачка тады:
- Гаў-гаў-гаў!
Звяры спалохаліся, з рукавічкі вырваліся - ды ўрассыпную па лесе. А дзед прыйшоў і забраў рукавічкамі.