Стыль и тип тэксту. и пытанее: як вы личыце ци патребны нам так я акадэмии. чаму?

якіх толькі навучальных устаноў не сустрэнеш на свеце. але сярод іх была адна – ці не адзіная і самая знакамітая на ўсю еўропу. месцілася яна ў беларускім горадзе смаргонь і называлася мядзведжай акадэміяй. “акадэмікамі” ў ёй былі, вядома ж, касалапыя мішкі з навакольных лясоў.

заснавалі мядзведжую акадэмію ў хvіі стагоддзі князі радзівілы. адбор вучняў быў строгі. іх адлучалі ад бацькоў яшчэ малымі. часта рабілі гэта ўвішныя цыганы, якія пасля станавіліся гаспадарамі вучаных мядзведзяў. вучылі артыстаў шэсць гадоў – не менш, чым у іншых вучэльнях. так што і раней, каб стаць акадэмікам, даводзілася добра папацець. а мішкам – дык у прамым сэнсе гэтага слова.

пасля таго, як іх на самым пачатку вясны адшуквалі ў вялізных сасновых лясах, што густа атулялі смаргонь, не марудзячы прыступалі да справы. дзеля гэтага будавалі спецыяльныя класы. часта гэта была прасторная хата, падлогай якой служыў чэран вялікай печы. мядзведзяў навязвалі да слупа ў цэнтры, а ў печы распальвалі агонь. заднія лапы вучняў абувалі ў лапці, абгарнуўшы папярэдне анучамі. печ награвалі да той пары, пакуль малады звер не станавіўся на заднія лапы. а калі не ўратоўвалі і лапці, ён пачынаў падтанцоўваць -- пераступаць з адной лапы на другую. настаўнік у гэты час біў у бубен альбо граў на дудцы. рытм музыкі супадаў з рытмам таптання мядзведзя. заняткі праводзіліся штодзённа. так доўжылася ад аднаго да двух месяцаў – у залежнасці ад здольнасці вучняў і настойлівасці дрэсіроўшчыка.

пасля гэтага мядзведзяў выводзілі з хаты на волю. тут іх зноў цешылі бубнам альбо дудкай. але, навучаныя клеткай-хатай, звяры не чакалі, пакуль гарачы чэран падсмаліць пяты, і пачыналі адразу танцаваць. за такую стараннасць іх частавалі пернікам

Вулица выводзиць на рынак.Ён застауле.Н..ы вазами з паднятыми угору аглоблями.Шум и тлум стаиць навокал.Игнась глядзиць па бака.Х.. и дзивицца, як многа сабралася людзей.Вунь на возе сядзиць тоусты мужчына.Ён прымайстравау да аглобли вагу - стралу и гандлюе яблыками.
Бацька увесь час трымае у руках лейцы и варочае беднага Гнядога и туды и сюды : гэта каб не зачапицца за чый-небудзь воз.А Гняды так стараецца дастаць канюшыну, або сена з чужога воза нибы не... ну тры дн.i..
Усю дарогу Алеся адольвали неспакойныя думки.Прывыкшы спаць у дарозе, ён заплюшчыу вочы, але яму усё мроилися дрэвы и сон зникау.Колы кацилися пациху, драбины рыпели пагражаючы, нибы вось- вось ра.сс..ыплюцца, и Алесем авалодала такая абыякавасць да усяго навакольнага,што ён нi.. разу н.е. падагнау каня.
Адзинокия дрэвы у палях, нерухомыя и бязгучныя ,н.е.. кивали н..i. адной сваёй галинкай.Ноч насунулася знянацку. Алесь н.е. зауважыу як сцямнела.На захадзе як след ад сонца засталася тольки (жоута-чырвоная паласа и тая увачавидки ра...сплывалася у цемр.ы.
Прыгадау даунину маладосць.Ды якую даунину! Хлопцам будучы таксама на заробки хадзиу,па Расе пл.ыты ганяу,вугаль палиу,лес рыхтавау. Працы перароблена не зличыць. А кольки пражыу? Глупства:только чацвёрты дз.е.сятак скончыуся,а старасць ужо сивизной у галаву ды бараду лезе.

Мне вельмі хацелася паглядзець душэўны фільм пра праўдзівую жыццёвую гісторыю. Стамілася ад спецэфектаў і гламурных камедый. Дадзены фільм паглядзела па рэкамендацыі сяброў. Сцэнарый для гэтай кінастужкі быў напісаны па рэальнай гісторыі, якая адбылася ў 20-х гадах у Японіі, дзе адзін сабака, пасля раптоўнай смерці свайго гаспадара, чакаў яго на вакзале кожны вечар на працягу 9 гадоў. З першых хвілін фільм захапляе пранікнёнай гульнёй галоўнага героя, ролю якога выконвае Рычард Гір. Мне не падалося, дадзены акцёр рэальна палюбіў Хатико. Столькі любові і пяшчоты было ў яго вачах. Безумоўна, усе сабакі, якія гулялі галоўную сабачую ролю былі таксама вельмі таленавітыя. Мяне ўразіла іх пранікнёная гульня на поўнай самааддачы. Цікава, колькі часу спатрэбілася Рычарду Гиру, каб так прыручыць сабаку. Я шмат чаго вынесла для сябе пасля прагляду гэтай драмы. Як можна пражыць жыццё. Можна стаць вядомым, але не пакінуць шчаслівым ні аднаго чалавека побач з сабой. Можна стаць вельмі багатым і паспяховым, але ў канцы зямнога шляху страціць сэнс у самога жыцця. Ёсць і іншы шлях. Можна стаць проста звычайным чалавекам. Вучыцца рупліва, працаваць натхнёна, знайсці каханага чалавека, стварыць моцную сям"ю, выгадаваць шчаслівых дзяцей і ставіцца да навакольных людзей так, як ты б хацеў, каб яны ставіліся да цябе. Тады ты пражывеш жыццё паўнавартаснае і насычанае. Памрэш хутка і без болю шчаслівым чалавекам, як быццам цябе проста выключылі і забралі ў іншы свет для мадэрнізацыі і новага жыцця. Цябе будуць памятаць і шанаваць, хай толькі родныя людзі і сябры, затое аддадзена і назаўжды. Менавіта такое жыццё і пражыў галоўны герой. Як мне падалося, менавіта таму яго і палюбіў так аддадзена Хатико і аддаў яму ўсё жыццё да апошняй кроплі, у падзяку за выхаванне, цярпенне і любоў.