Гэтую легенду Ніне Грак, выхаванцы Бокшыцкай школы, у 2001 годзе расказала Вольга Гарбацэвіч, жыхарка вёскі Гарадзішча, што у Слуцкім раёне. Жыў у адной хаце вуж-дамавік. Гаспадар не крыўдзіў яго, а гаспадыня, падаіўшы карову, не прамінала пачаставаць цёплым малаком. А дзеці прымалі ў супольныя гульні.
І здарылася так, што, гуляючы, ў старой прызбе каля хаты яны знайшлі яйкі, якія вуж там склаў, каб вывеліся маленькія вужаняты. Сцялася ад болю вужачае сэрца, калі ён убачыў, што яго немаўляткам бяда пагражае.
Кінуўся ён да дзяцей, віўся каля іх рук, імкнучыся адхіліць бяду, і жаласна сіпеў: «Не крыўдзіце маіх дзетак! Аддайце іх мне….». Але дзеці не разумелі вужачай мовы ды, каб ён не замінаў ім у гульнях, узялі пруцік і прагналі вужа з падворка.
І папоўз, бядуючы, дамавік у пушчу.Паўзе, паўзе і плача над сваім няшчасцем. Ажно бачыць, выпаўзае са струхнелага пня яго знаёмая — злая ядавітая змяя.
«Чаго сумуеш?» — пытаецца яна ў вужа. А той і кажа пра няшчасце сваіх дзетак. Змяя зларадна ўсміхнуласа ды суцяшае: «Не плач, я табе зараз дапамагу».Не паспеў і азірнуцца вуж, як змяя — шусь на падворак, ды ў сялянскую каморку, дзе ў гэты час стаялі гладышы з малаком.
Падпаўзла яна да аднаго гладыша, узнялася над ім, разявіла пашчу і ўпусціла ў яго кроплю атрутнага яду. Потым падпаўзла да другога, трэцяга, чацвёртага і кожны з іх атруціла.
Анямелы ад жаху вуж аслупянеў на парозе, на змяіныя злачынствы гледзячы. А тая жвава перапаўзла цераз парог на падворак. Сыкнула вужу: «Вось я і адпомсціла за тваіх дзетак!» — ды шмыгнула з падворка у пушчу.
ОбБаллада "Лесной царь" рисует перед нами драматический образ больного мальчика и его отца, стремительно скачущих на коне. Мальчику кажется, что из лесной глуши его манит к себе Лесной царь, говоря, как у него в царстве хорошо и обещая богатства. Отец пытается подобрать объяснения его словам, чтобы успокоить:
«О нет, мой младенец, ослышался ты:
То ветер, проснувшись, колыхнул листы».
«О нет, всё спокойно в ночной глубине:
То ветлы седые стоят в стороне».
Царь, не получив мальчика, забирает его силой:
«Дитя, я пленился твоей красотой:
Неволей иль волей, а будешь ты мой».
«Родимый, лесной царь нас хочет догнать;
Уж вот он: мне душно, мне тяжко дышать».
В итоге к концу поездки на руках мужчины лежало уже мертвое тело его сына:
Ездок погоняет, ездок доскакал...
В руках его мёртвый младенец лежал.
Сам композитор находился под огромным впечатлением от "Лесной царь" Гёте, поэтому создание у 18-летнего композитора не заняло много времени. Музыка рисует ярчайшие образы: это стремительный аккомпанемент - стук копыт, лирические образы мальчика и отца, зазывающие интонации Лесного царя, происходящая между ним и мальчиком драма и трагическая развязка - все это мастерски показано Шубертом и вызывает бурю самых разных эмоций: от восторга до ужаса.
Гэтую легенду Ніне Грак, выхаванцы Бокшыцкай школы, у 2001 годзе расказала Вольга Гарбацэвіч, жыхарка вёскі Гарадзішча, што у Слуцкім раёне. Жыў у адной хаце вуж-дамавік. Гаспадар не крыўдзіў яго, а гаспадыня, падаіўшы карову, не прамінала пачаставаць цёплым малаком. А дзеці прымалі ў супольныя гульні.
І здарылася так, што, гуляючы, ў старой прызбе каля хаты яны знайшлі яйкі, якія вуж там склаў, каб вывеліся маленькія вужаняты. Сцялася ад болю вужачае сэрца, калі ён убачыў, што яго немаўляткам бяда пагражае.
Кінуўся ён да дзяцей, віўся каля іх рук, імкнучыся адхіліць бяду, і жаласна сіпеў: «Не крыўдзіце маіх дзетак! Аддайце іх мне….». Але дзеці не разумелі вужачай мовы ды, каб ён не замінаў ім у гульнях, узялі пруцік і прагналі вужа з падворка.
І папоўз, бядуючы, дамавік у пушчу.Паўзе, паўзе і плача над сваім няшчасцем. Ажно бачыць, выпаўзае са струхнелага пня яго знаёмая — злая ядавітая змяя.
«Чаго сумуеш?» — пытаецца яна ў вужа. А той і кажа пра няшчасце сваіх дзетак. Змяя зларадна ўсміхнуласа ды суцяшае: «Не плач, я табе зараз дапамагу».Не паспеў і азірнуцца вуж, як змяя — шусь на падворак, ды ў сялянскую каморку, дзе ў гэты час стаялі гладышы з малаком.
Падпаўзла яна да аднаго гладыша, узнялася над ім, разявіла пашчу і ўпусціла ў яго кроплю атрутнага яду. Потым падпаўзла да другога, трэцяга, чацвёртага і кожны з іх атруціла.
Анямелы ад жаху вуж аслупянеў на парозе, на змяіныя злачынствы гледзячы. А тая жвава перапаўзла цераз парог на падворак. Сыкнула вужу: «Вось я і адпомсціла за тваіх дзетак!» — ды шмыгнула з падворка у пушчу.
ОбБаллада "Лесной царь" рисует перед нами драматический образ больного мальчика и его отца, стремительно скачущих на коне. Мальчику кажется, что из лесной глуши его манит к себе Лесной царь, говоря, как у него в царстве хорошо и обещая богатства. Отец пытается подобрать объяснения его словам, чтобы успокоить:
«О нет, мой младенец, ослышался ты:
То ветер, проснувшись, колыхнул листы».
«О нет, всё спокойно в ночной глубине:
То ветлы седые стоят в стороне».
Царь, не получив мальчика, забирает его силой:
«Дитя, я пленился твоей красотой:
Неволей иль волей, а будешь ты мой».
«Родимый, лесной царь нас хочет догнать;
Уж вот он: мне душно, мне тяжко дышать».
В итоге к концу поездки на руках мужчины лежало уже мертвое тело его сына:
Ездок погоняет, ездок доскакал...
В руках его мёртвый младенец лежал.
Сам композитор находился под огромным впечатлением от "Лесной царь" Гёте, поэтому создание у 18-летнего композитора не заняло много времени. Музыка рисует ярчайшие образы: это стремительный аккомпанемент - стук копыт, лирические образы мальчика и отца, зазывающие интонации Лесного царя, происходящая между ним и мальчиком драма и трагическая развязка - все это мастерски показано Шубертом и вызывает бурю самых разных эмоций: от восторга до ужаса.
Подробнее - на -
ъяснение: