Лета - маё любімае час года. Я хаджу ў школу і ў мяне летам самыя доўгія вакацыі. Я ведаю, што ў кожнага часу года ёсць свае вартасці. Зімой мне падабаецца прыбіраць ёлку, рабіць снежнага анёла і хадзіць у госці на Каляды. Увосень часта ідзе дождж, і я магу хадзіць у любімых гумовых ботах. А яшчэ ўвосень мы адзначаем вясёлае свята Дзень усіх Святых - я люблю прыбірацца ў жудасныя касцюмы. Вясна таксама добрая: шмат кветак, маладыя лісточкі на дрэвах і мой дзень нараджэння. Але ўсё ж менавіта ўлетку цікавых заняткаў больш за ўсё. Нездарма кажуць, што лета - час шчасця і весялосці.
Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі. Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра. Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся. Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
