Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ. Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі. Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся. Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.
Дзикае палявання караля Стаха"Па гарызанталі: 1. Прафесія галоўнага героя аповесці. 2. Пакой, дзе спрабуе
Знайсці звесткі аб “дзікім паляванні” галоўны герой. 3. Пасада жанчыны, якая
першая сустрэла Беларэцкага ў маёнтку. 4. Прозвішча караля Стаха. 5.
Мянушка арганізатара “дзікага палявання”. 6. Сябра Беларэцкага. 7. Які
чалавек з'яўляўся ноччу ў маёнтку? 8. Старажытная беларуская верхняя
вопратка. 9. Агульнае ў з
Объяснение:
Малога
Чалавека. 10. Адзін з удзельнікаў “дзікага палявання”.
Па вертыкалі: 11. Назва маёнтка, дзе адбываюцца падзеі ў аповесці. 2. Якая
жанчына з'яўлялася ноччу ў маёнтку? 12. Хто аўтар запіскі: “Тое, чаму трэба,
загіне. Ты лёзны чалавек, чужынец нейкі. Сыходзь з дарогі. Ты чужы тут, якая
справа табе да праклятых радоў. Паляванне караля Стаха прыходзіць
апоўначы. Чакай”. 13. З кім параўнаў беларэцкі пры першай сустрэчы
гаспадыню Балотных Ялін? 14. Якое слова прапушчана ў наступным урыўку:
"Я адчуваў, як вецер гэтых стагоддзяў праляцеў за маёй спінаю і ўзняў
валасы на маёй галаве.
І яшчэ я адчуў, што ў гэтым доме стаіць ... жахлівы ... Якога не выгнаць
нават камінамі, што гараць дзень і ноч.
Вялізныя, змрочныя залы з траскучым паркетам, змрок па кутах, вечная
пройма, пах пылу і мышэй ... І такі ... што стыне уж сэрца, ...настоены
стагоддзямі, ... адзінага маярату, вялізнага, збяднелага, амаль вымерлага за
Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ.
Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі.
Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся.
Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.