Я.Колас сутыкае свайго героя з рознымі людзьмі, ставіць у розныя сітуацыі, раскрываючы яго характар, духоўны свет, маральную высакароднасць.
Ужо на першых старонках трылогіі чытаем пра спрэчку Лабановіча з хатовіцкім папом Кірылам аб тым, як трэба глядзець на мужыка. На думку папа, мужык з'яўяецца нізшай істотай, якая сама вінавата ў сваім цяжкім жыцці. Андрэй Лабановіч катэгарычна не згаджаецца з гэтым. Для яго мужык – гэта чалавек працы. У сваёй цёмнасці, забітасці і адсталасці народ не вінаваты. Такім яго зрабіў несправядлівы царскі рэжым. І таму Лабановіч горача бярэцца за пашырэнне асветы не толькі сярод дзяцей, але і дарослых. Сціплы, сумленны і патрабавальны да сябе, Лабановіч надзвычай прынцыповы ў адносінах да панямонскіх інтэлігентаў, якія здрадзілі сваёй справе, сталі духоўна беднымі, загразлі ў ціне мяшчанства, абывачельшчыны, карцёжных гульняў, п'яняк.
Лабановіч - чалавек вялікага інтэлекту, здольны радавацца і хвалявацца, адчуваць хараство роднай прыроды. Любоў да прыроды - адна з самых адметных рыс у яго характары. Лабановіч, як і працоўны чалавек, куды глыбей успрымае хараство прыроды, чым розныя прадстаўнікі мясцовых улад і іх прыслужнікі, якія на прыроду глядзяць, як на сродак узбагачэння.
Складаны шлях прайшоў герой трылогіі Я.Коласа. Часамі ён памыляўся, але ніколі не ішоў на кампраміс са сваім сумленнем. Лабановіч быў мужным і непахісным у час суровых выпрабаванняў, з якіх ён выйшаў з адзінай думкай: "Чалавек павінен жыць для дабра, ён павінен быць карысным людзям".
Чалавек і прырода — гэта два нераздельных паняцці. Як чалавек не можа абысціся без дароў прыроды, так і прырода не можа існаваць без дзейнасці чалавека.
Прырода — творца ўсіх творцаў Мы прывыклі да таго, што прырода шчодра адорвае нас сваімі пладамі. Мы без праблем радуемся цёпламу сонейку, купаемся ў цёплых морах, атрымліваем асалоду ад гароднінай і садавінай, якія вырастаюць на нашай урадлівай зямлі. І часта, часам, не задумваемся, да чаго можа прывесці дзейнасць людзей, якая наносіць шкоду навакольнага асяроддзі.
Нашы рэкі з кожным годам становяцца ўсё брудней, паветра назапашвае шкодныя газы, а глеба без угнаенняў высільваецца і робіцца з кожным годам не такі урадлівай. Людзі сталі акружаць сябе машынамі і механізмамі, электронікай і бетоннымі будынкамі. Так, гэта зручна і практычна. Але, з кожным днём чалавек ўсё далей аддаляецца ад усяго жывога, наносячы шкоду не толькі ўсяго навакольнага, але і сабе самому.
Ужо на першых старонках трылогіі чытаем пра спрэчку Лабановіча з хатовіцкім папом Кірылам аб тым, як трэба глядзець на мужыка. На думку папа, мужык з'яўяецца нізшай істотай, якая сама вінавата ў сваім цяжкім жыцці. Андрэй Лабановіч катэгарычна не згаджаецца з гэтым. Для яго мужык – гэта чалавек працы. У сваёй цёмнасці, забітасці і адсталасці народ не вінаваты. Такім яго зрабіў несправядлівы царскі рэжым. І таму Лабановіч горача бярэцца за пашырэнне асветы не толькі сярод дзяцей, але і дарослых. Сціплы, сумленны і патрабавальны да сябе, Лабановіч надзвычай прынцыповы ў адносінах да панямонскіх інтэлігентаў, якія здрадзілі сваёй справе, сталі духоўна беднымі, загразлі ў ціне мяшчанства, абывачельшчыны, карцёжных гульняў, п'яняк.
Лабановіч - чалавек вялікага інтэлекту, здольны радавацца і хвалявацца, адчуваць хараство роднай прыроды. Любоў да прыроды - адна з самых адметных рыс у яго характары. Лабановіч, як і працоўны чалавек, куды глыбей успрымае хараство прыроды, чым розныя прадстаўнікі мясцовых улад і іх прыслужнікі, якія на прыроду глядзяць, як на сродак узбагачэння.
Складаны шлях прайшоў герой трылогіі Я.Коласа. Часамі ён памыляўся, але ніколі не ішоў на кампраміс са сваім сумленнем. Лабановіч быў мужным і непахісным у час суровых выпрабаванняў, з якіх ён выйшаў з адзінай думкай: "Чалавек павінен жыць для дабра, ён павінен быць карысным людзям".
Прырода — творца ўсіх творцаў
Мы прывыклі да таго, што прырода шчодра адорвае нас сваімі пладамі. Мы без праблем радуемся цёпламу сонейку, купаемся ў цёплых морах, атрымліваем асалоду ад гароднінай і садавінай, якія вырастаюць на нашай урадлівай зямлі. І часта, часам, не задумваемся, да чаго можа прывесці дзейнасць людзей, якая наносіць шкоду навакольнага асяроддзі.
Нашы рэкі з кожным годам становяцца ўсё брудней, паветра назапашвае шкодныя газы, а глеба без угнаенняў высільваецца і робіцца з кожным годам не такі урадлівай.
Людзі сталі акружаць сябе машынамі і механізмамі, электронікай і бетоннымі будынкамі. Так, гэта зручна і практычна. Але, з кожным днём чалавек ўсё далей аддаляецца ад усяго жывога, наносячы шкоду не толькі ўсяго навакольнага, але і сабе самому.