Выпраўце памылкі пры ўжыванні або напісанні дзепрыметнікаў. 1. Прыехаўшы госць з-за мяжы падзяліўся ўражаннямі пра нашу краіну. 2. Iдучыя людзі з захапленнем глядзелі на святочны праспект. 3. Здалёк была відаць падсохшаяся трава, што расла па берагах возера. 4. Дзяўчына павярнула да хлопца пачырванеўшы ад разгубленасці твар. 5. Выдаваўшыйся да вайны часопіс аднавіў сваё існаванне. 6. Выступаючы на сходзе дэпутат пакрытыкаваў кіраўніцтва мясцовага завода. 7. Так прыгожа малюючы хлопчык не мае яшчэ шасці гадоў. 8. Склаўшыеся абставіны прымусілі кіраўніка дзяржавы вярнуцца з замежнай камандзіроўкі.
Падлеткі ж, наадварот, увесь час імкнуцца хутчэй пасталець ці хаця б выглядаць сталей. Бацькі паўтараюць нам не спяшацца з гэтым, пабыць яшчэ хоць трохі дзецьмі, але мы ня слухаем і рвёмся наперад. Ці ёсць у гэтым сэнс? Не ведаю.
У маладым узросце ёсць свае недахопы. Гэта і адсутнасць вопыту ў шматлікіх пытаннях, і залежнае становішча ад дарослых, і абмежаванасць ў самастойным прыняцці рашэнняў. Думаю, менавіта гэта штурхае моладзь да хутчэйшага сталення. Я разумею, што дарослыя многае ведаюць лепш, могуць даць нямала добрых саветаў, дзе-то зберагчы нас ад памылак. Але маладыя галовы занадта гарачыя, мы спяшаемся жыць.
Такая рознасць поглядаў на жыццё, канфлікт пакаленняў існуе спрадвеку. Ва ўсе часы дарослыя, прымудроныя жыццёвым вопытам людзі, стараліся навучыць жыцця маладых, абразуміць іх і накіраваць. Але паспешнасць і гарачнасць часта не даюць маладым прыслухоўвацца да гэтых парадаў.
Объяснение:
У 1913 годзе Максім Багдановіч напісаў верш, якому было наканавана стаць патрыятычным гімнам нашай Бацькаўшчыны. Ён прысвечаны сімвалу адзінства нашай нацыі — старажытнаму гербу "Пагоня". У ім на лаканічнай мове геральдыкі адлюстравана ўся слаўная і мужная гісторыя беларускага народа. Упершыню пра гэты герб паведамляецца ў беларуска-літоўскім летапісе каля 1270 года. Старажытны славянскі сімвал, які першапачаткова ўзнік як княжацкі і гарадскі ў Наваградку, хутка стаў гербам Вялікага княства Літоўскага. Вось як хораша піша пра гэта М. Багдановіч:
Ў белай пене праносяцца коні, —
Рвуцца, мкнуцца і цяжка хрыпяць...
Старадаўняй Літоўскай Пагоні
Не разбіць, не спыніць, не стрымаць.
Пагоня невыпадкова набыла для нас, беларусаў, выключнае значэнне: на нашу зямлю часта прыходзілі нязваныя госці, несучы ёй ярмо і разбурэнне, сеючы смерць. Таму яшчэ з часоў Усяслава Чарадзея існаваў такі звычай: пасля нападу ворагаў на паселішча ўсе мужчыны, што маглі трымаць зброю, павінны былі дагнаць ворага і паквітацца з ім за забітых супляменнікаў. Гэты звычай і меў назву пагоні. Штуршком, які натхніў паэта на напісанне твора, паслужыла выява "Пагоні", змешчаная на Вострай Браме ў Вільні:
Толькі ў сэрцы трывожным пачую
За краіну радзімую жах, —
Ўспомню Вострую Браму святую
І ваякаў на грозных канях.
Коннікі імчацца з сівой даўніны на дапамогу сённяшняму беларусу, на барацьбу са здраднікамі, адшчапенцамі, з тымі, хто выракаецца сваёй Айчыны, цураецца роднай мовы: "Бійце ў сэрцы іх — бійце мячамі, Не давайце чужынцамі быць!" — заклікае паэт вершнікаў. Сам вобраз узброенага конніка ўвасабляе нашых мужных і гераічных продкаў, якія крывёю і жыццём заплацілі за свабоду Радзімы. Некалькі дзесяткаў харугваў мелі на сваіх штандартах герб пагоні ў Грунвальдскай бітве, з пагоняй змагаліся яны супраць Маскоўскай арміі ў 1514 г. пад Оршай, сімвалам нацыянальна-вызваленчай барацьбы стала яна ў час паўстання 1863—64 гг. Заклікаючы да помсты адрачэнцам, паэт усё ж не выключае для іх магчымасці даравання. Але яго можна купіць толькі коштам уласнага жыцця. Лепш памерці за сваю Айчыну, чым быць яе ворагам — такая думка закладзена ў падтэкст наступных слоў, звернутых да Радзімы:
Ты прабач.Ты прымі свайго сына,
За Цябе яму ўмерці дазволь!..
У заключных радках свайго верша М. Багдановіч выказвае цвёрдую веру ў непераможнасць нацыянальнага духу, у светлую будучыню свайго народа:
Старадаўняй Літоўскай Пагоні
Не разбіць, не спыніць, не стрымаць.
Так, у невялікім вершы паэт акумуляваў усё мінулае нашага народа, паказаў, якім шляхам павінна ісці Беларусь да сваёй светлай будучыні. Гэты твор нібы злучае ўсе мінулыя эпохі з нашым сённяшнім днём. Ён заклікае нас быць вернымі сынамі і дочкамі свайго народа, гнаць ворагаў прэч з роднай зямлі і ашчадна захоўваць тую спадчыну, якую пакінулі нам прашчуры і якую павінны мы перадаць сваім нашчадкам.